حقایق تکان‌ دهنده از خرید و فروش کلیه!

علي رجب لاريجاني/شمانيوز این بار، نیم ساعتی طول می کشد تا سوژه آرام آرام نزدیک شود. صورتش کشیده و استخوانی است. بیست و چندساله به نظر می رسد. کاغذ چهارتا را از جیبش درمی آورد و می چسباند روی پست برق.سطح کاغذ، چند نوشته کم رنگ را می پوشاند. حالا عبارت نوشته شده با ماژیک شبرنگ سرخابی، بین آن همه دست نوشته کوچک و گاه کمرنگ، حسابی خودنمایی می کند. «26 ساله، O مثبت» با جمله تأکیدی که «به همه گروه های خونی می خورد» زیرش هم شماره موبایلی که با 0939 شروع می شود؛ یک شماره ثابت هم هست که اولش 55 است.پسر جوان، تکه کاغذ مشابهی را برای اطمینان، روی دیوار روبه رویی هم می چسباند و چند دقیقه ای کنار می ایستد تا شاید عکس العمل ها را ببیند. «صاحب کلیه خودتان هستید؟» کمی جا می خورد؛ شاید انتظارش را نداشته که به این زودی مشتری برای کلیه اش پیدا شود. می پرسد: « دلال که نیستی؟!» فرصت، زیاد نیست.ناچار است اطمینان کند. «مال برادرم است. سالم سالم. یک سیگار هم در عمرش نکشیده. قیمتش هم 30 میلیون تومان است.» می گویم: «زیاد نیست؟!» می گوید: «کم هم هست. عجله دارم وگرنه با قیمت بالاتر می توانم بفروشمش. قیمت پایینش هم هست اما باید بروی توی نوبت. زندگی ات چقدر می ارزد؟ به خودت نمی خورد مریض باشی. برای کسی می خواهی؟» می مانم جوابش را چه بدهم.