شعر/ پای پیاده از نجف تا به حریم کربلا

بوی حسین می‌دهد زائر کربلای او ره به بهشت می‌برد مسافر ولای او آنکه به سوی کوی او آبله پای می‌رود مرهم درد خویش را می‌خرد از عطای او پای پیاده از نجف تا به حریم کربلا سعی صفا و مروه است در نگه خدای او محشر اربعین او عرصه حق و باطل است باک ندارد از خطر عاشق و مبتلای او دیده زائر حسین ابر بهار می‌شود تا نظرش فتاد بر کعبه دلربای او یاد لبان تشنه اش شعله به سینه افکند وای ز دستت‌ای فرات از غم ماجرای او شیعه! نماز عشق را در صف او اقامه کن تا بشود نصیب تو در دو جهان لقای او صورت آرزو به دل دیده به راه مانده تا همره زائران شود راهی کربلای او