در و تخته‌ای که با هم جور است!

بانک ورزش: در روزی که همه منتظر اعلام نظر کنفدراسیون فوتبال آسیا در مورد شرایط میزبانی ایران و عربستان از نمایندگان یکدیگر بودند، خبر بامزه‌تری از قطر به تهران مخابره شد؛ اینکه AFC از صداوسیمای ایران به دلیل آنچه «تلاش برای توسعه فوتبال» خوانده شده، تشکر کرده است! حالا لابد همه باید دست‌افشان و پایکوبان به خیابان‌ها سرازیر شویم و این موفقیت بزرگ را جشن بگیریم. بالاخره کم سعادتی نیست که رسانه ملی مورد توجه شیوخ قرار گرفته و دوستان، کار جام‌جم ایران را قابل تحسین تلقی کرده‌اند. برای تلویزیونی که صبح تا شب انتقاد و بد و بیراه می‌شنود و عموما در مورد سطح پایین تولیدات و ریزش مخاطبان آن سخن گفته می‌شود، اتفاق خوبی است اینکه کنفدراسیون فوتبال آسیا پیام تبریک و تشکر بفرستد و چشمک بزند. واقعیت آن است که از هر طرف به ماجرا نگاه کنیم، متوجه می‌شویم پیام تبریک کنفدراسیون فوتبال آسیا به صداوسیمای ایران، کاملا برازنده و «متناسب» بوده است؛ چه اینکه هر دو نهاد از نظر کیفیت و سودمندی، کاملا شبیه به هم هستند. وقتی راجع‌به AFC حرف می‌زنیم، در واقع در مورد مجموعه بی‌کفایتی سخن می‌گوییم که همه چیزش زیر سوال است. اینجا جایی است که هر فصل از مسابقات لیگ قهرمانانش دو سال طول می‌کشد و تیم‌های راه یافته به مراحل بالای این تورنمنت می‌توانند از خط دروازه تا نوک حمله، همه نفرات‌شان را عوض کنند و بازی‌ها را ادامه بدهند. تشکیلات عقب‌افتاده‌ای که جایزه بهترین بازیکن سالش را صرفا به نفرات حاضر در باشگاه‌های قاره اهدا می‌کند و لژیونرها را دور می‌ریزد، اساسا کجای این دنیای مدرن ایستاده است؟ اصلا چرا راه دور برویم؛ همین امروز همه درد ما از این است که کنفدراسیون فوتبال آسیا زیر بلیت اعراب اداره می‌شود و چیزی نمانده به همین مناسبت، حق میزبانی از نمایندگان عربستانی را از کشور ما بگیرد. این سیستم وابسته و آلوده حتی شعورش نمی‌رسد که وقتی بازی تیم‌های عراقی و افغانستانی را در ایران برگزار می‌کند، نمی‌تواند مسابقات خود ما را به کشور دیگری ببرد، چرا که با این تصمیم مضحک، سوژه خنده کل تاریخ خواهد شد. آنها اما با همین شرایط به زیست خودشان ادامه می‌دهند و برای فوتبال نگون‌بخت یک قاره چهارونیم میلیارد نفری تصمیم می‌گیرند. مگر می‌شود این همه سال درجا زدن و عقب رفتن قاره کهن، بیخود و بی‌جهت باشد؟ طرف تشکرشونده هم وضعش چندان تفاوتی ندارد. اینکه از تلاش‌های نهادی برای توسعه فوتبال قدردانی شود که خودش با حذف حق‌پخش تلویزیونی مهمترین ضربه را به فوتبال کشورش زده، از آن قصه‌های بانمک روزگار است؛ لااقل هزار مرتبه خنده‌دارتر از سریال‌های کمدی اخیر تلویزیون که شیوه‌های نخ‌نمای آب بستن به کار را به رخ می‌کشند. کاش می‌شد آنها را از کنداکتور برداشت و این یکی را جانشینش کرد. داریم در مورد سیستمی حرف می‌زنیم که سالانه میلیاردها تومان پول از کنار فوتبال در می‌آورد، اما به جای پرداخت حداقل بهای این کالا، معترضان را خاموش می‌کند و مدیران فدراسیون را حتی به حضور هم نمی‌پذیرد. جایی که خیلی از مسابقات خارجی را با حذف لوگوی اصلی روی آنتن می‌برد و بعد موقع اخبار ورزشی به جای فیلم آنها، فقط عکس پخش می‌کند تا مثلا پز «قانونمداری» بدهد. بی‌گمان تشکر از چنین تشکیلاتی، فقط از عهده یک جا برمی‌آید؛ AFC. انصافا چقدر هم به هم می‌آیند، راست گفته‌اند که خدا همیشه در و تخته را با هم جور می‌کند.