نمی‌خواستم بیننده آه و ناله کند

کارگردان فیلم «خانه‌ای در خیابان چهل و یکم» گفت: در این فیلم نمی‌خواستم بیینده دچار آه و ناله شود و او را به گریه و زاری وادار کنم.

به گزارش خبرنگار سینمایی ایسنا، حمیدرضا قربانی کارگردان فیلم «خانه‌ای در خیابان چهل و یکم» که پیش از این سابقه‌ دستیاری اصغر فرهادی را داشته است 21 فروردین‌ماه در نشست خبری اولین فیلم سینمایی خود سخن می‌گفت با اشاره به این‌که ممکن است کمی استرس داشته باشد، چون اولین بار است مقابل اصحاب رسانه می‌نشیند بیان کرد: پس از سال‌ها دستیاری و تدوین در سینما که حدود بیست‌ودو- سه سال است که از آن می‌گذرد فکر کردم این امکان وجود دارد که فیلمی را بسازم. البته پس از فیلم «درباره الی» با آقای رضوی که تهیه‌کننده آن بود قول و قراری را گذاشته بودیم و دوست داشتم این اتفاق زودتر بیفتد، اما امکانش فراهم نشد تا این‌که سال قبل طرحی را که واقعی بود، نوشتم و پس از استقبال آقای رضوی با آزیتا ایرایی به عنوان فیلمنامه‌نویس، آن را آماده کردیم.

این کارگردان تاکید کرد: در این فیلم که یک برادر توسط برادر دیگر به قتل می‌رسد و همسران آنها به همراه مادر خانواده در شرایط پیچیده‌ای قرار می‌گیرند، نمی‌خواستیم بیننده دچار آه و ناله شود، بلکه هدفمان این بود که بیننده شخصیت‌ها را دنبال کند و به جای گریه و زاری او را بیشتر به تفکر واداریم. در واقع تلاش کردم فضای احساسی فیلم را کم کنم و آن را به سمت تعقل پیش ببریم.

قربانی همچنین با اشاره به حضور خوب دو بازیگر خردسال و نوجوان‌اش در فیلم به سکانس پایانی فیلم «خانه‌ای در خیابان چهل و یکم» اشاره کرد و گفت: در این سکانس که درگیری بین پسر بچه و علی مصفا پیش می‌آید، علی بدجور از "مانی" کتک خورد، اما هیچ عکس‌العملی نشان نداد و حرفی هم درباره‌ی آن نزد، در حالی که از طریق بچه‌های بخش لباس متوجه شدم بدنش کبود شده بود و از این بابت از او عذرخواهی می‌کنم.

سید محمود رضوی - تهیه کننده این فیلم - هم در سخنانی اظهار کرد: آقای قربانی حق‌اش بود خیلی زودتر فیلم بسازد و به نظرم خیلی دیر شده است و البته همین فیلم را هم قرار بود، سال گذشته بسازیم که به دلیل شرایط مالی فرصت آن هم فراهم نشد.

او افزود: در این فیلم یک نگاه انسانی وجود دارد و نگاه درست به اتفاقی بحرانی برایم جذاب بود، چرا که ماجرا آن چنان وضعیتی داشت که به تلخی آن می‌توانست اضافه شود، اما نگاه خوبی از سوی کارگردان به داستان وجود داشت.

رضوی ادامه داد: البته جدا از جذابیت موضوع این فیلم خیلی از مسیر فیلمسازی من دور نبود و حمید را همواره بابت تدوین‌هایش و نیز مشاوره‌هایی که از او می‌گرفتم، دوست داشتم.

سهیلا رضوی بازیگر نقش مادر در فیلم «خانه‌ای در خیابان چهل و یکم» نیز گفت: وقتی فیلمنامه را خواندم از همان صفحات ابتدایی داستان مرا متعهد کرد، چرا که یک فیلم اخلاق‌مند بود که مشکل بزرگی را با یک درایت به ثمر می‌رساند.

این بازیگر گفت: سختی این فیلم برایم این بود که نباید گریه می‌کردم، بلکه باید ناراحتی و غم ناشی از اتفاقات را در چهره، فیزیک، ایستادن و نوع حضورم نشان می‌دادم بدون این‌که ضجه‌ای بزنم.

علی مصفا هم در سخنانی کوتاه درباره‌ی پذیرش نقش‌های فردی اظهار کرد: برای من نکته‌ی مهم جذابیت سناریو و نقش بود و مهم‌تر از آن خود آقای قربانی بود که بسیار بزرگوار و متواضع است و در کارش نگاه و دقت خاصی دارد.

وی با اشاره به این‌که سخت است کسی بپذیرد چطور می‌تواند برادرش را کشته باشد، افزود: در این فیلم ترس داشتم که نسبت به این اتفاق چه واکنش‌هایی باید نشان دهم، چون این نگرانی را هم داشتم از عهده‌اش بر نیایم، اما با استراتژی که کارگردان داشت این ترس‌ها برطرف شد.

هومن بهمنش فیلمبردار این فیلم هم که در نشست رسانه‌ای حضور داشت با اشاره به این‌که در جشنواره امسال سه فیلم داشته ولی دوست داشته است که برای فیلم«خانه‌ای در خیابان چهل و یکم» به نشست خبری بیاید، گفت: در زمان این کار شش - هفت پیشنهاد دیگر داشتم که در میان آنها حتی فیلمسازان بزرگ هم بودند، اما دوست داشتم با حمیدرضا قربانی کار کنم، آن هم برای «درباره الی» چون آن فیلم محبوب من است.

او همچنین با بیان این‌که برخی فیلم‌ها بیزینسی و ژورنالیستی شده است، اظهار کرد: آقای قربانی سینمای اصغر فرهادی را خوب می‌شناسد و می‌توانست از آن استفاده کند و نکته مهم این است که او فیلم خودش را ساخت، فیلمی که شریف است و باید آن را خوب نگاه کرد.

این فیلمبردار سینما در ادامه به بازیگر خردسال فیلم به نام مانیا علیجانی هم اشاره کرد و گفت: نبوغ او به حدی بود که گاهی فکر می‌کردم ترانه علیدوستی در جلوی دوربین بازی می‌کند و حتی در جایی از این‌که تصور کرده بود اصطلاحی را به کار برده‌ایم و او را فریب داده‌ایم ناراحت شد و خواست مثل یک بازیگر حرفه‌ای با او برخورد کنیم و هرچه می‌خواهیم بگوییم و او بازی کند.

علیرضا کمالی که در این فیلم نقش خیلی کوتاهی داشت از طرف مهناز افشار که به دلیل فیلمبرداری فیلم جدید عبدالرضا کاهانی نتوانست به نشست بیاید یادداشت کوچکی را خواند.

افشار در این یادداشت ضمن عذرخواهی بابت حضور نداشتن خود گفت: «خانه‌ای در خیابان چهل و یکم» برای من سهم و درک موقعیت خانواده‌هایی بود که درگیر بخشش و قصاص هستند و چه موقعیت سخت و غمگین.

در پایان این نشست مانی رحمانی که در سکانس پایانی مجبور به کتک‌زدن علی مصفا به عنوان عموی خود در فیلم بود، بابت کبودی‌های بدن وی عذرخواهی کرد.

به گزارش ایسنا در این نشست دیگر عوامل فیلم از جمله سارا بهرامی (بازیگر)، مانی رحمانی بازیگر نوجوان، مریم نراقی تدوینگر، آزیتا ایرایی فیلمنامه‌نویس و سحر عصرآزاد (منتقد) هم حضور داشتند و مدیریت جلسه را نیز حمیدرضا مدقق برعهده داشت.

انتهای پیام