شمشیربازان المپیکی ایران در ایسنا از آرزوهای خود گفتند
دو شمشیرباز المپیکی ایران با حضور در خبرگزاری ایسنا درباره مسیر سخت کسب موفقیت خود و همچنین انتظارشان از مسئولان ورزش کشور صحبت کردند.
دو شمشیرباز المپیکی ایران با حضور در خبرگزاری ایسنا درباره مسیر سخت کسب موفقیت خود و همچنین انتظارشان از مسئولان ورزش کشور صحبت کردند.
به گزارش ایسنا، شمشیربازان اسلحه سابر ایران در حالی موفق به کسب دو سهمیه المپیک شدند که کمتر کسی فکر می‌کرد شمشیربازی ایران بتواند با دو سهمیه به المپیک برود.
مجتبی عابدینی کاپیتان تیم ملی و همچنین علی پاکدامن موفق به کسب سهمیه المپیک 2016 ریو در اسلحه سابر شدند. این دو سهمیه در حالی به دست آمد که این شمشیربازان بدون توقع و انتظار هایی که دیگر ورزشکاران در آستانه کسب سهمیه دارند به مدت یک سال در رقابتهای انتخابی المپیک شرکت کردند.
مجتبی عابدینی با قرار گرفتن در میان 14 شمشیرباز برتر جهان و علی پاکدامن به عنوان بهترین شمشیرباز آسیا راهی المپیک شدند.
حال که این دو شمشیرباز سهمیه گرفتند از مسئولان توقع دارند که به عنوان دو ورزشکار المپیکی به آن‌ها توجه شود و بودجه و امکانات کافی را در اختیار آن‌ها قرار بدهند.
عابدینی و پاکدامن با حضور در ایسنا درباره راه دشوار کسب سهمیه و به دست آوردن موفقیت هایشان و همچنین سقف آرزوهایشان برای رسیدن به مدال المپیک صحبت کردند.
گفت‌وگوی خبرنگار ایسنا با این دوشمشیرباز المپیک اسلحه سابر ایران را در زیر می‌خوانید.
رقابت های کسب سهمیه المپیک شمشیربازی حدود یک سال طول کشید و هردوی شما مسابقه‌های سخت و طولانی را برای کسب سهمیه پشت سر گذاشتید.
عابدینی: رقابت های انتخابی المپیک از اوایل اردیبهشت 94 تا 8 فروردین 95 ادامه داشت و 10 مسابقه در این مدت برگزار شد که در این بین دو مسابقه قهرمانی آسیا و قهرمانی جهان وجود داشت و بقیه رقابت‌ها جایزه بزرگ و جام جهانی کلاس A بود. شروع کار ما خیلی خوب نبود چرا که استرس کاذب داشتیم. در خرداد و تیر و در مسابقه‌های قهرمانی آسیا توانستیم 30 امتیاز بگیریم و تا حدود زیادی استرس اولیه از بین رفت و روز به روز بهتر شدیم.
شرایط به گونه‌ای پیش رفت که در هر مسابقه در میان 64 شمشیرباز برتر قرار می گرفتیم. در گرجستان هم نمایش خوبی داشتیم و من و علی جزو 8 نفر برتر قرار گرفتیم. حتی قهرمانان به نامی را هم شکست دادیم. در رقابتهای "پادووا" سهمیه خودم و 70 درصد سهمیه علی قطعی شد.
کره جنوبی برای شما پایان خیلی خوبی بود.
عابدینی: امکان این وجود داشت که اتفاقاتی در کره رخ بدهد که من از جمع 14 نفر خارج شوم اما امتیازهای خوبی را گرفتم. قبل از اینکه به کره برویم من گفتم تا این جای کار خوب بودیم و امیدوارم با یک نتیجه خوب برگردیم. روز مسابقه هم کار به خوبی پیش رفت و من، قهرمان و نایب قهرمان المپیک و هم چنین قهرمان جهان را شکست دادم. رقبا منتظر بودند که با شکست من به جمع 14 نفر رنکینگ جهانی برسند که خوشبختانه با مدال نقره من این اتفاق رخ نداد و من 39 امتیاز کسب کردم که آن شب، یک شب رویایی برای من و علی بود.
تنها 6 کشور در جهان موفق به کسب دو سهمیه المپیک در این اسلحه شدند و حتی کشورهای صاحب نامی به مانند فرانسه و چین هم یک سهمیه بیشتر نگرفتند.
پاکدامن: من سهمیه المپیکم را کلا مدیون آقای عابدینی هستم. او خدمت بزرگی به جامعه شمشیربازی کرد و باید از او تشکر کنم. سهمیه مجتبی از چند مسابقه قبل تقریبا صد درصد شده بود اما با تمام قوا جنگید و من واقعا شاهد تلاش هایش برای قرار گرفتن درمیان 14 شمشیرباز برتر رنکینگ جهانی بودم. به نوعی نتیجه ای که او در کره گرفت پایان شکوهمندی برای تلاش‌های یک ساله‌اش بود. مدال نقره او در این رقابت‌ها نگرش‌ها را به عابدینی عوض کرد و همه متوجه توانایی او شدند.
در رقابتهای جایزه بزرگ سئول بیش از نیمی از رقبای شما تا مسابقه ماقبل فینال دارای رنکینگ تک رقمی بودند که شما موفق به شکست آن ها شدید. در بازی فینال شمشیرباز آمریکایی نسبت به آن‌ها رده پایین‌تری داشت و با توجه به پیروزی‌های گذشته به نظر می‌رسید او را هم می‌توانید شکست بدهید اما این اتفاق رخ نداد.
عابدینی: اصلا بحث رنکینگ این شمشیرباز مطرح نیست. سه نفر از شمشیربازانی که من بردم جزو سرعتی‌ترین شمشیربازان جهان بودند. شاید اگر الان با شمشیرباز آمریکایی بازی کنم او را شکست بدهم. حتی یک بار هم او را برده بودم اما شرایط فینال سئول باعث شد بازی را واگذار کنم. خستگی بدنی هم در این شکست خیلی تاثیرگذار بود.
پاکدامن: در رقابتهای جایزه بزرگ کره جنوبی جدول مجتبی خیلی سخت بود و تمام خوب های دنیا در آن قرار داشتند. "ژیلاگی" مجارستانی که من با او بازی کردم و حذف شدم رقیب بسیار سرسختی است و پیروزی مجتبی برابر ژیلاگی توان بدنی زیادی را از او گرفت. فاصله بین مسابقه‌هایش هم بسیار کم بود و این موضوع به علاوه پرواز طولانی مدت به کره باعث خستگی شده بود.
یکی از مشکلاتی که شما بارها به آن اشاره کردید نبود دکتر و ماساژور همراهتان است. قطعا اگر در این رقابت‌ها نیز می توانستید آن‌ها را کنار خود داشته باشید شرایط به گونه دیگری رقم می‌خورد.
عابدینی: این واقعا ناجوانمردانه است. ما به هر مسابقه‌ای که می‌رویم اکثر تیم‌ها یک ماساژور و یک دکتر دارند ولی ما نداریم. با این حال در تمام مسابقه‌ها با فکر و قدرت ایرانی حاضر می‌شویم و فکر ماساژور و دکتر نیستیم. ولی الان به دلیل فشردگی مسابقه‌ها ما به ماساژور و دکتر نیاز داریم. خواسته‌هایمان را هم گفتیم که ان‌شاءالله آن را مهیا کنند.
پاکدامن: ما نه دکتر داریم و نه ماساژور. این برای ما مشکل‌ساز است. با لطف آقای باقرزاده توانستیم چهار روز زودتر به کره برویم تا حداقل بدنمان به شرایط عادت کند. همه تیم‌ها در آن‌جا اردو داشتند و شرایط برایشان مهیا بود اما رقابت ما با آن ها جنگ نابرابر بود.
اردوهایی که قبل از آغاز مسابقه‌ها برگزار می‌شد تاثیر زیادی بر عملکرد شما داشت چون بیشتر این اردوهای مشترک با تیم های خوب جهان برگزار می‌شد.
عابدینی: مگر می‌شود این اردوها در نتایج تاثیر نداشته باشید. ما چند روز زودتر از آغاز هرمسابقه به کشورهای میزبان می‌رفتیم وحتی از لحاظ آشنایی با شرایط آب‌وهوایی نیز خیلی به نفع ما بود. با کشورهایی نظیر ایتالیا، آلمان، کره‌جنوبی و باقی کشورهایی که تا دوسال پیش حتی جواب سلام ما را هم نمی‌دادند اردو برگزار کردیم. حتی الان هم شرایط به شکلی شده که خودشان درخواست می‌دهند که با ایران اردوی مشترک برگزار کنند. با این حال دنیا هنوز نمی‌خواهد قبول کند که شمشیربازی ایران پیشرفت کرده است. حتی اروپایی‌ها قبل از گرندپری سئول تلاش می‌کردند شمشیرباز ایران را ازمیان 14 نفر برتر جهان خارج کنند.
پیش‌بینی شما از نتایج شمشیربازی در المپیک چیست؟
پاکدامن: من تا حالا تجربه حضور در المپیک را نداشتم. در بازیهای آسیایی حضور داشتم که جو و فضای آن خیلی من را گرفت. مطمئن هستم که کار خیلی سختی را پیش رو دارم. حضورم در المپیک خیلی خوشحال کننده و افتخار بزرگی است. تمرین‌هایم را انجام می‌دهم و دوست دارم نتیجه ای در خور شان نام کشورم بگیرم نه اینکه بروم و کتک بخورم. اگر قرار است ببازم باید با سربلندی باشد نه اینکه بگویند شمشیرباز ایرانی را زدیم و رفت. این رقابت‌ها میدان جنگ است و باید مثل یک سرباز برای کشورم بجنگم.
عابدینی: من در لندن شرایط خاصی داشتم. چند روز قبل از آغاز مسابقه آسیب دیدم ولی احساسم بر این است جوی که در لندن بر من حاکم بود در ریو وجود ندارد و می‌توانم خیلی راحت‌تر کار کنم. اینکه چه نتیجه‌ای کسب می‌کنم را نمی‌دانم. ورزش مثل یک سیب است که هزار چرخ می‌خورد تا به زمین برسد. اگر از لحاظ روحی و روانی آماده باشم می‌توانم خوب باشم چرا که شمشیربازی فکر خیلی بالایی می‌خواهد تا در لحظه تصمیم گیری کنیم. اگر فکرت ذره‌ای جای دیگر باشد بازی از دست می‌رود. تمام فکرم بعد از جایزه بزرگ کره‌جنوبی این است که در المپیک بهترین نتیجه را بگیرم و حتی به مدالش هم فکر می‌کنم، حتی طلای المپیک. توقع از همه ما بالا رفته اما ورزش است و ممکن است روزت باشد یا نه ولی من سعی می‌کنم بهترین باشم.
نزدیک‌ترین رقابت پیش روی شما رقابتهای تیمی قهرمانی جهان در ریو برزیل است. امیدی برای کسب مدال دارید؟
عابدینی: قرعه شانس امسال این طور بود که رقابتهای سابر تیمی در المپیک برگزار نشود. اگر تیمی بود ما با تمام قدرت تمرکزمان را روی تیمی می‌گذاشتیم. در حال حاضر تیم ملی اسلحه سابر ایران تیم نهم جهان و دوم آسیا است. ان‌شاءالله تا چهار سال آینده بچه‌ها این کار را انجام بدهند و بتوانند سهمیه بخش تیمی المپیک را بگیرند. 3 اردیبهشت برای قهرمانی جهان در بخش تیمی به ریو اعزام می‌شویم. شانس ما برای کسب مدال در ریو زیاد نیست اما ممکن است رده خوبی را کسب کنم و جزو 8 تیم برتر قرار بگیریم. نمی‌توان چیزی را پیش‌بینی کرد. همه بچه‌ها بعد سهمیه ما انگیزه پیدا کردند که بهترین بازی‌ها را در ریو انجام بدهند. مطمئن باشید در برزیل یک شگفتی در بخش تیمی اسلحه سابر ایجاد می‌شود. ممکن است با مدال باشد یا با قرار گرفتن میان 8 تیم باشد. اگر جزو 8 تیم باشیم برای اولین بار است در قهرمانی جهان این رده را به دست می‌آوریم.
شمشیربازان خیلی اهل رسانه‌ای کردن گلایه های خود نیستند اما در هرصورت یک سری مشکلات وجود دارد.
عابدینی: بچه‌های شمشیربازی همه با هم دوست هستند و به نوعی یک خانواده هستند. اگر مشکلی وجود داشته باشد با آقای باقرزاده صحبت می‌کنیم. حتی اگر بحثی هم باشد درون خانواده است و به بیرون انتقال نمی‌دهیم. اگر گلایه‌ای از وزیر ورزش داشته باشیم به آقای باقرزاده می‌گویم تا منتقل کند چرا که اصلا دوست نداریم وارد حاشیه شویم. یک سری حرف‌هایی از طرف برخی زده می‌شود که اصلا خوب نیست. ما دغدغه‌مان را فقط المپیک گذاشتیم و گلایه‌هایمان را برای بعد از المپیک گذاشته ایم. شمشیربازی مثل فوتبال، والیبال و بسکتبال درآمد آنچنانی ندارد و قرارداد من در لیگ 13 میلیون تومان است و اینگونه نیست که 200-300 میلیون قرارداد داشته باشیم. با این حال آقایان کیومرث هاشمی و محمود گودرزی تا به الان به حرف‌هایی که زده‌اند عمل کرده‌اند و مشکلی وجود ندارد.
پاکدامن: سوال من این است که تریبت بدنی استان تهران و آقایان گرشاسبی و میرزا آقابیک چه کاری انجام می‌دهند؟ اصلا شمشیربازی و ورزشکاران آن را می‌شناسند؟ آقای گرشاسبی خودش مدال بازی های آسیایی را گردنم انداخت اما من را به دفترش راه نداد و اصلا حاضر نشد با من صحبت کند. زمانی که ورزشکار یک استان سهمیه المپیک می‌گیرد مسئولان استان حداقل با یک تلفن از او تشکر می‌کنند اما فکر می‌کنم تربیت بدنی تهران اصلا شماره من را هم ندارد. من در اردوها هستم و مسابقه می‌روم و مدال می‌گیرم و در استان تهران مراسم تجلیل می‌گذارند اما تا حالا من را به این مراسم دعوت نکرده‌اند. فکر می کنم به نام من اما به کام دیگران است. واقعا نمی دانم قضیه چیست؟ می‌گویند ورزشکاران تهرانی برای گرفتن مدال یا سهمیه سختی زیادی نمی‌کشند. چرا؟ من همین جا اعلام می کنم که آقای گرشاسبی هیچ کاری برای شمشیربازی انجام نداده است و فقط حرف زده و وعده داده است. اگر خود آقای گرشاسبی مدال بازیهای آسیایی را گردن من نیانداخته بود تا این حد ناراحت نبودم اما او مرا می‌شناسند و بی احترامی به من کرد. من نامه داشتم و به دفتر او رفتم و با وجود اینکه دو ساعت منتظر بودم اشخاص دیگری به اتاقش رفتند و به من گفتند پیش آقای میرزاآقا بیک بروم که او هم من را پیش کارشناس دیگری فرستاد. واقعا این بی احترامی به ورزشکار استان است. باید رسیدگی صورت بگیرد. بودجه لازم را که نمی دهند پس چه کاری می‌کنند؟
من حدود 15 مدال آسیایی دارم و وقتی به تربیت بدنی استان رفتم در جدول من را در میان برنزی‌ها گذاشته بودند و من به کارشناس تربیت بدنی استان گفتم من در بازیهای آسیایی نقره گرفتم نه برنز و او گفت:" راست می‌گویی اشتباه شده است." تا این حد تربیت بدنی از شرایط مناسب به دور است. به غیر از من بقیه ورزشکاران مثل سجاد مردانی، محمد باقری معتمد و احسان روزبهانی هم هیچ گاه از طرف تربیت بدنی استان حمایت نشده اند و یک هزار تومانی که هیچ حتی یک تبریک هم از طرف تربیت بدنی دریافت نکرده‌اند.
البته رضا حدادیان رییس هیات شمشیربازی استان تهران کمک زیادی به ما کرده است و تشکر ویژه ای از او دارم و با وجود اینکه من راضی نبودم از جیب خودش به من پاداش داد. حمایت‌های او کاملا صادقانه است.
عابدینی: همه ما از آقای رضا حدادیان تشکر ویژه داریم. او شمشیرباز قدیمی بوده و الان هم خالصانه کار می کند و حدود 6 سال است با جان و دل برای شمشیربازی تهران هزینه می‌کند. او اعلام کرد که "به من زمین بدهید و با هزینه خودم سالن شمشیربازی می‌سازم." اما آقای گرشاسبی اعلام کرد که ما سالن داریم و سالن نظام آباد را دهه فجر به شمشیربازی می‌دهد. متاسفانه برخی وقتی می‌خواهند مدیر شوند می‌گویند من خدمتگزار ورزشکارم ولی بعد از آن پا می‌گذارند روی سر ورزشکار که بگویند ما همه این کارها را انجام دادیم.
48 مدال المپیک متعلق به شمشیربازی است. امکانات ما براساس میزان اهمیت شمشیربازی در المپیک، مناسب است؟
عابدینی: بودجه یک میلیاردی که پیش از این هم به ما اختصاص داده بودند را دریافت کردیم و آقای باقرزاده بر اساس همان بودجه برنامه‌ریزی کرد اما اینکه بگوییم بعد از لندن مثلا بودجه 3 یا 4 میلیارد شده باشد نه، اینگونه نیست. ما هیچ کدام شغلی دیگری نداریم و باید پول در اختیار فدراسیون قرار بگیرد تا ما تامین شویم. آقای فخری برای اعزام‌های ما به دنبال بهترین و ارزان‌ترین پروازها هستند تا هزینه کم‌تری صورت بگیرد. اعزام حدود 24 نفر به رقابتهای قهرمانی آسیا هم هزینه زیادی داشت و باید این هزینه‌ها تامین شود.
4 سال پیش گفتم امیدوارم مسئولان کارهای لازم را انجام بدهند و الان هم می‌گویم. در سال 2006 تیم ملی هندبال برای نخستین بار در بازی های آسیایی مدال گرفت. تا آن زمان کسی این تیم را نمی‌شناخت اما الان شرایط هندبال را با شمشیربازی مقایسه کنید. محمدرضا رجبی هم کلاسی من بود. توجه کنید او در حال حاضر چه وضعیتی دارد و مجتبی عابدینی در چه وضعیتی قرار دارد. من الان حدود 13 مدال آسیایی دارم ولی او فقط یک مدال گرفته است. بودجه هندبال و دستمزد او اضافه شد اما شمشیربازی نه.
سال 2012 بعد از 38 سال شمشیربازی سهمیه المپیک گرفت. آیا بعد از کسب سهمیه المپیک لندن توسط مجتبی عابدینی تغییری در شمشیربازی صورت گرفت؟
پاکدامن: وقتی چهار سال پیش شمشیربازی سهمیه گرفت تغییراتی در این رشته صورت گرفت. اردوهای ما مستمر شد و می‌توانم بگویم که ما الان چهارسال است که در اردو هستیم و دائم مسابقه می‌دهیم. همه این‌ها تغییراتی است که در شمشیربازی رخ داده. در بازیهای آسیایی یکی از خوش‌رنگ‌ترین مدال‌ها را گرفتیم. الان هم که دو سهمیه المپیک گرفتیم از مسئولان می‌خواهم تغییراتی در توجه به شمشیربازی صورت بگیرد، مخصوصا در بحث سخت‌افزاری که توقع داریم یک سالن خوب برای ما مهیا شود چرا که الان فقط سالن کلاهدوز است. این سالن شرایط آن را ندارد که مسابقه‌ها و اردوهای هر سه اسلحه هم‌زمان با هم در آن برگزار شود. ما هیچ وقت چیز زیادی نخواستیم و همیشه از بودجه به خوبی استفاده کردیم.
دومین مشکل ما لیگ است. واقعا زشت است که مجتبی عابدینی با این سابقه و یا من با مدال بازیهای آسیایی 10 یا 15 میلیون تومان قرارداد ببندیم. این در صورتی‌ست که در برخی رشته‌ها ورزشکار رنکینگ 200 دنیا را دارد اما 200 میلیون تومان قرارداد می‌بندند. مجتبی در میان بیش از 300 شمشیرباز جهان در رده دوازدهم قرار دارد اما قرارداد خوبی نمی‌بندد. این‌ها ضعف است و نمی‌توان گفت علت این ضعف‌ها فدراسیون است. وزیر ورزش بیاید بگوید برخی باشگاه‌ها مثل سپاهان ، ذوب آهن و... که توان مالی خوبی دارند در رشته‌هایی مثل شمشیربازی، واترپلو و شنا سرمایه‌گذاری کنند. مشکلات اصلی ما اینهاست و دیگر مشکل خاصی وجود ندارد. اگر روال مناسبی وجود داشته باشد می‌توانیم کارهای بزرگی بکنیم.
شرایط بودجه برای بسیاری از فدراسیون ها نامناسب است. آیا برای رفع این مشکل خود فدراسیون شمشیربازی درآمدزایی می‌کند؟
عابدینی: شمشیربازی مزایای درآمدزایی دارد. استان‌های ما فعال هستند اما سالن خوب نداریم که مسابقه‌ها را بتوان پخش زنده کرد و جذب اسپانسر صورت بگیرد. برخی از حامیان مالی می‌آیند اما زمانی که می‌بینند جای کار زیادی وجود ندارد می‌روند. اگر شرایط خوب باشد و اسپانسر برای هریک از ما پیدا شود و ما مجبور نباشیم که به دنبال اسپانسر برویم بسیاری از مشکل ها حل می‌شود.
پاکدامن: ابتدا باید تبلیغ لازم برای شمشیربازی صورت بگیرد تا به سمت این رشته بیایند. این رشته چه فرقی با تکواندو یا کشتی دارد؟ اگر سالن خوب داشته باشیم می‌توان لیگ را پخش زنده کرد تا رغبت لازم برای اسپانسر و حتی بیننده ایجاد شود. من خودم رویم نمی‌شود به خانواده‌ام بگویم مسابقه من را ببینید چرا که اصلا شرایط پخش مناسب نیست. همان سالن آزادی را که برای شمشیربازی است اما به کشتی داده‌اند را به ما پس بدهند. این سالن تجهیزات خیلی خوبی دارد. کشور فرانسه یک سالن به مانند آزادی دارد و هرساله بهترین رقابتهای جهان را در آن برگزار می‌کند اما ما روی آن پارکت کرده‌ایم و تشک کشتی انداخته‌ایم. در ضمن آن سالن تمرین کشتی است در حالی که می‌توان مسابقه بین المللی شمشیربازی را در آن برگزار کرد.
آقای عابدینی شما بعد از المپیک به شمشیربازی ادامه می‌دهید؟
عابدینی: دوستان و بچه‌ها هستند(باخنده).
پاکدامن: ما تازه عابدینی را پیدا کرده‌ایم. باید در تیم ملی بماند. واقعا تعارف و لطف نیست. ما مدال نقره بازیهای آسیایی را از عابدینی داریم. تیم ما 35-40 عقب بود و مجتبی موفق شد با شکست شمشیرباز چینی را ما را به فینال برساند. حضور مجتبی نعمت بزرگی برای ماست و قرار نیست از تیم برود و باید بیشتر بماند. شمشیربازهای بزرگ دنیا هم سن شان زیاد است و خیلی سن در این رشته ملاک نیست.
حفظ سطح و شرایط آمادگی در سال‌های متوالی کار سختی است. مخصوصاً در رشته ای مانند شمشیربازی، چرا که مزایا و بسیاری از شرایط رشته‌های دیگر را ندارد. ادامه فعالیت حرفه‌ای و ماندن در شمشیربازی کار سختی نیست؟
عابدینی: شاید باورتان نشود اما من واقعاً شمشیربازی را دوست دارم و عاشق آن هستم. هر موقع به این فکر می‌کنم که ورزش را کنار بگذارم، بغض گلویم را می‌گیرد که چطور شمشیربازی را کنار بگذارم و دیگر مسابقه ندهم. من هم از شمشیربازی لذت می‌برم و هم آن را دوست دارم. اینکه مدال بگیرم را خیلی خیلی دوست دارم ولی این را هم می‌دانم که عمر ورزش یک روز تمام می‌شود و دوست دارم تمام شدنش خوب باشد.
یک سری از من می‌پرسند که اگر به چندسال پیش برگردی بازهم شمشیربازی را انتخاب می‌کنی و ادامه می‌دهی؟ من خیلی سختی کشیدم اما بازهم این رشته را انتخاب می کنم. اوایل ازدواج خیلی سختی کشیدم اما آنچه که تاثیر زیادی در ادامه روندم داشت، این است که خیلی صبور هستم. صبرم خیلی بالاست. هرچند اگر صبرم لبریز شود دیگر کسی را نمی‌شناسم. از خدا می‌خواهم هیچ وقت صبرم لبریز نشود چرا که اگر شود دست به کارهای عجیبی می‌زنم. البته تا الان این اتفاق نیفتاده است. در این سال‌ها هم خیلی آسیب دیدم اما خدا را شاکرم که خودش به من کمک کرد.
شمشیربازی به مانند بسیاری از رشته‌ها فراگیر نیست. چطور با این رشته آشنا شدید و آن را برای ورزش حرفه‌ای انتخاب کردید؟
عابدینی: من از کودکی با چوب شمشیربازی را انجام می‌دادم. پسردایی من شمشیرباز بود و از طریق او وارد این رشته شدم. از همان اول هم شمشیربازی را دوست داشتم و ابتدا هم با فلوره کارم را شروع کردم . علاقه من تا حدی بود که وقتی ساعت 2 از مدرسه تعطیل می‌شدم حتما ساعت 4 سر تمرین بودم.
پاکدامن: برادرم شمشیرباز بود. به عشق شمیربازی از دبیرستان بیرون می‌آمدم. اگر در هر کاری علاقه و پشتکار نباشد پیشرفت حاصل نمی‌شود. شانسی که من از همان ابتدا آوردم این بود که با آقای فخری و خوب‌های این رشته تمرین کردم و باعث شد سطح من هم بالا برود. در پیشرفتم تک‌تک هم‌تیمی‌هایم تاثیرگذار بودند. همه بچه‌های شمشیربازی خالصانه با هم تمرین می‌کنند. فرقی نمی‌کند که من سهمیه گرفتم یا شخص دیگری، چرا که ما نماینده یکدیگر هستیم.حدود 4 سال است که همراه هم تمرین می‌کنیم و شاید این سهمیه المپیک می توانست به نام شخص دیگری باشد.
پیمان فخری تاثیر زیادی در کسب دو سهمیه المپیک داشت؟
عابدینی: من 10 سال هم‌تیمی فخری بودم. از همان اول هم من و او برای تیم می‌جنگیدیم و پیراهن تیم ملی برایمان ارزش داشت. پیمان شمشیربازی را کنار گذاشت و مربی شد. او هنوز هنوز هم برای پرچم ایران می‌جنگد و پا به پای ما در تمرین‌ها تلاش می‌کند. در رقابتهای "پادووا" زمانی که با شمشیرباز رومانیایی بازی داشتم در یک صحنه هم‌زمان با هم ضربه زدیم و وقتی برگشتم پیمان را دیدم که بالا پریده و داد می‌زند. من به او گفتم پیمان آرام باش. واقعا آن لحظه تا مرز سکته رفت. ما روی پیست و او کنار پیست تلاش می‌کند و تعامل خیلی خوبی با هم داریم و باید به صورت ویژه از او تشکر کنم.
زمانی که پیمان بازی می‌کرد و ما مربی خارجی داشتیم نهایت مدال ما برنز آسیا بود ولی الان مدال نقره آسیایی را داریم. در زمان فخری ما تیم چین را بعد از 36 سال بردیم. پیمان علاوه بر اینکه بازیکن خوبی بود، مربی خوبی هم است و هرچقدر از او تشکر کنیم کم است. پیمان در طول این یک سال همراه ما جنگید و زحمت کشید. همه ما دست به دست هم دادیم و خدا را شکر می کنم که به نتیجه رسیدیم .
چرا موفقیت‌های اسلحه سابر در دیگر اسلحه‌ها وجود ندارد؟
عابدینی: چرا کره‌جنوبی، چین و ایتالیا مربی داخلی دارند؟ تنها کشوری که دائم بحث مربی خارجی می‌کند، ایران است. ما یک زمانی گول مربیان خارجی را خوردیم و قهرمان سه دوره المپیک را به ایران آوردیم. ما تمرین کردیم اما تنها مدالی که گرفتیم برنز قهرمانی آسیا بود. الان مربی ایرانی خوب کار می‌کند. فلوره و اپه ما کاملا فعال است و کارهای لازم در آن صورت می‌گیرد. بعد از اینچئون نفرات اپه یک ریزش کلی داشت و 4 بازیکن جوان به تیم اضافه شدند. ما در سابر از قدیم مدال داشتیم و الان قوی‌تر شده‌ایم. باید وقت کافی را بدهیم. باقرزاده با صبوری که دارد به مربیانش وقت داده و قطعا نتیجه می‌گیریم.
با روندی که تیم ملی شمیربازی ایران در اسلحه سابر در پیش گرفته قطعا نگاه کشورهای دیگر به خصوص غربی‌ها تغییر کرده است.
عابدینی: 2 سال پیش که با علی به مسابقه‌ها اعزام شده بودیم هیچ کس جواب سلام ما را نمی داد و توجهی نمی‌کردند. 4 سال پیش هم در المپیک می‌گفتند این از طریق زون آسیا سهمیه گرفته و ایران است. ولی ما الان به قدری خوب شده‌ایم که چندین کشور صاحب نام برای ما دعوتنامه ارسال می‌کنند که با آن ها اردوی مشترک برگزار کنند. الان نگاه کشورها به شمشیربازی ایران تغییر کرده است. در رقابت‌هایی که ما شرکت می کنیم از بازی های ما فیلم می‌گیرند و الان تمام فیلم‌هایی که از من و علی در فضای مجازی وجود دارد را کادر تیم های ملی شمشیربازی آلمان ، چین و فرانسه گرفته اند، چرا که به دنبال آنالیز بازی های ما هستند. اصلا دو سال پیش فیلمی از ما وجود نداشت اما الان همه می‌دانند که ایران روزبه روز بهتر می‌شود و جایگاه تیم های دیگر را به خطر می‌اندازد.
سبک شمشیربازی ایران به سبک کدام یک از کشورها شباهت دارد؟
عابدینی: ما سبکی را برای خودمان درست کرده‌ایم و بیشتر با فکرمان بازی می‌کنیم. آموزش‌های پیمان فخری شاید خیلی شبیه به درس بهترین مربی دنیا باشد اما نگاه این دو مربی متفاوت است. در شمشیربازی اختلاف‌هایی میان سبک ها وجود دارد مثلا فرانسوی‌ها محکم ضربه می‌زنند، روس‌ها از ناحیه پا قوی هستند و کره‌ای‌ها نیز به سرعتی بودن اکتفا می‌کنند اما سبک ما تلفیقی از اینهاست که با فکر بازتر و تنوع تاکتیکی زیاد کار می‌کنیم.
خداحافظی از شمشیربازی.
عابدینی: دغدغه من واقعا این است که بعد از شمشیربازی چه کاری انجام بدهم. فکر می‌کنم بعد از شمشیربازی دنبال کار بروم. زمان نشان نمی دهد که چه زمانی این اتفاق رخ می دهد شرایط هرچقدر جلوتر می‌رود سخت‌تر می‌شود. من متاهل هستم و یک دختر دارم. در 5 سالی که او به دنیال آمده است من درکل 2 سال هم او را ندیدم که این قطعاً برای دخترم خوب نیست و باید به طریقی این دوری را جبران کنم. همه شرایط باید در کنار هم قرار بگیرد تا یک نفر در شمشیربازی بماند یا نماند. در این سال‌ها همسرم کمک زیادی به من کرده است و باید از او و همچنین دخترم تشکر ویژه داشته باشم که در مسیر موفقیت من تاثیر زیادی داشتند.
پاکدامن: من هم باید از همسرم تشکر کنم که در این مدت همیشه همراهم بوده است.
سقف آرزوهای شما کجاست؟
عابدینی: در سال 2012 سقف آرزوهای من سهمیه المپیک بود اما الان خیلی دوست دارم مدال المپیک را بگیرم. امیدورام تمام مشکلات جوانان رفع شود و خوشبخت باشند چرا که خیلی سخت است. آرزوی دیگر من این است که شمشیربازی ایران روزبه روز پیشرفت کند.
پاکدامن: سقف آرزوی همه ورزشکاران المپیک است. امیدوارم در ریو نتیجه خوبی بگیرم و حالا حالاها کنار عابدینی کار کنم.
گفت و گو از خبرنگار ایسنا: شبنم روحی
انتهای پیام
