نخست وزیر پیشین ایران فوت کرد + بیوگرافی
جمشید آموزگار، نخست‌وزیر پیشین ایران، در سن ۹۳ سالگی درگذشت.
در سال ۱۳۵۵ آموزگار به عنوان دومین دبیرکل "حزب رستاخیز ایران" (حزبی که توسط محمد رضا پهلوی به عنوان یگانه حزب ایران تاسیس شده بود) و مشاور نخست وزیر به کنگره حزب معرفی گردید.
وی سپس در شهریور ماه ۱۳۵۶ و تقریبا همزمان با اوج گرفتن اعتراضات علیه رژیم پهلوی به عنوان نخست وزیر ایران سکان هدایت دولت را برعهده گرفت.
به اعتقاد برخی از ناظران، شاه با انتخاب آموزگار در صدد بر آمده بود تا خود، با مشارکت بخشیدن به مخالفانش، فرصت بحران زایی در ایران را از منتقدانش بگیرد.
اما عملا در دوران نخست وزیری آموزگار مخالفت‌ها در کشور بالا گرفت و انتشار مقاله‌ای در ۱۷ دی ماه ۱۳۵۶ علیه امام خمینی(ره) از سوی دولت به اعتراض خیابانی طرفداران او انجامید. بسیاری از شهرهای ایران را موجی از اعتراضات در قالب راهپیمایی در برگرفت.
در پی این تحولات و افزایش اعتراضات، وی در نهایت از مقام نخست‌وزیری و دبیرکلی حزب رستاخیز استعفا کرد.
هفت روز پس از استعفای آقای آموزگار، محمدرضا پهلوی، حزب رستاخیز را منحل کرد. آموزگار در آذر ماه ۱۳۵۷ ایران را به مقصد آمریکا ترک کرد.
پس از آن فعالیت‌های آموزگار بر اقتصاد جهانی و صندوق بین المللی پول متمرکز بود.
پیش ی نه
آموزگار متولد چهارم تیر ماه ۱۳۰۲ استهبان فارس بود. پدرش حبیب‌الله خان آموزگار از قضات وزارت عدلیه رضا شاه بود.
جمشید آموزگار، دانش آموخته حقوق و اقتصاد در دانشگاه تهران و فارغ التحصیل مقطع دکترای مهندسی هیدرولیک از دانشگاه واشنگتن بود.
وی عضو مجلس مؤسسان و دوره های دوم و سوم مجلس سنا بود و در کابینه حسین علاء وزارت فرهنگ را بر عهده داشت.
وی دوران ابتدایی و متوسطه را در تهران گذراند و تحصیلات دانشگاهی اش با جنگ دوم جهانی مقارن شد.
او تحصیل در رشته های حقوق و اقتصاد دانشگاه تهران را رها کرد و به آمریکا رفت. در دانشگاه کرنل لیسانس مهندسی راه و ساختمان را گرفت. در رشته مهندسی هیدرولیک در دانشگاه واشنگتن ادامه تحصیل داد و با اخذ مدرک دکترا از آنجا فارغ التحصیل شد.
در سال ۱۳۲۸ فعالیت های اجرایی خود را با سمت کارشناسی در سازمان ملل آغاز کرد.
سال ۱۳۳۰ به ایران بازگشت و دو سال بعد، معاون مهندسی وزارت بهداشت شد و پس از آن به مدت بیش از هفده سال در کابینه های دکتر منوچهر اقبال، حسنعلی منصور و هویدا فعالیت داشت.
او سابقه وزارت بهداشت، کشور، کار، کشاورزی، دارایی و در نهایت، نخست وزیری کشور را در کارنامه خود دارد.
در سال ۱۳۴۶ کارشناس بانک جهانی و صندوق بین المللی پول بود. در همین سال به ریاست مجمع سالانه این بانک برگزیده می شود.
تدوین و تصویب نخستین قانون کار کشور، لوایح قوانین امور استخدامی، تلاش در جهت تثبیت قیمت نفت ایران و تزریق در آمدهای حاصل از فروش نفت به ارکان و زیر ساخت های اقتصادی کشور، خاصه اقتصاد کشاورزی ایران از جمله اقدامات در دوره نخست وزیری او در فاصله سال های۱۳۵۶ تا ۱۳۵۷ بود.
