تداوم توازن حاکمیت و مردم

در آمد و شدهایی که به ستادهای انتخاباتی کاندیداهای محترم دوازدهمین دوره ریاست جمهوری اسلامی ایران می توان مشاهده کرد، به عداد نفوس مراجعه کنندگان مطالبه شخصی وجود دارد و به عداد انگشتان دست هم اشخاصی هستند که مطالبه ای جز توفیقات عالی برای نظام مقدس جمهوری اسلامی ندارند.

در ستاد یکی از کاندیداها، آقازاده ای که مقهور از مردانگی اش مجبور به استعفا شده است ریاست می کند و در دیگری رفیق گرمابه و گلستان کاندیدای محترم ریاست جمهوری به دلیل معاشرت خوب با مبادی مربوطه در استخر، ریاست ستاد را عهده دار است. در ستاد یکی دیگر هم با بی برنامگی تمام همه حرکت می کنند و در راهروها روسای ستادهای مردمی می روند، به دیوار می خورند و بر می گردند. با این مختصات، برنامه های آتی کاندیداهای محترم نیز شعارزدگی های قدیم را به یاد نمی آورد اما گویا تخریب رقیب، به عنوان تنها توانایی شخصی در ناصیه برخی اشخاص از ازل مرقوم بوده است.

اما جالب آنجاست که در خیابانهای شهر هنوز بسیاری از مردم محل اعراب انتخابات را نمی دانند و روزمرگی و دلزدگی از سیاسیون کاملا مشهود است. این شور مردم با شعور کاندیداها نسبتی مساوی دارد. البته باید یادآور شد که بازیگران سیاسی را باید از عداد مردم خارج کرد و بر روی سنگفرشهای طلایی خیابان ها آمد تا این واقعیت را لمس کرد که شور مردم امروز به شعور خیلی ها گره خورده است.

تدبیر و امید، کار و کرامت، دولت مردم، راستی و درستی، حفظ دولت ایران، همه و همه شعارهایی است که مشاوران و دوستان در جاهای مناسبی به کاندیداها پیشنهاد کرده اند، مثلا در بندهای 209 و 240 و 2 الف که نه!!! ولی احتمالا بسیاری از این مشاوران، دوستان و آشنایانی در بندهای 7 و 8 دارند که علاوه بر تأمین هزینه های ستادی، به تزریق فکر به ستاد نیز می پردازند. البته هستند زندان ندیده هایی که گاه و بیگاه با فروش زمین و آسمان به تأمین هزینه های مربوطه کمک می کنند و اقشار و اقوام و علی الخصوص جوانان را تا قبل از برگزاری انتخابات چون ملائک الهی می ستایند و گرامی می دارند و پس از زنگ آخر انتخابات آنها را مجوس سودجو می دانند و چنان آنها را بر تاب بلند فلک سوار می کنند که تا پایان عمر شریفشان، این تاب خوردن را به خوشی یاد کنند.

مردم خسته اند؛ خسته از کار، خسته از تفکر، خسته از روز، خسته از شب، خسته از رنگ ها، خسته از شعار ها، خسته از حرف زدن من و ما، خسته از سودجویی، خسته از ورزش و ورزشکاران، خسته از آقایان و آقازاده ها، خسته از حرف های بی عمل، خسته از عمل های بی حرف، خسته از حرفه های سیاسی و سیاسیون حرفه ای، خسته اند از خستگی.

شور و هیجان برای مردم احساساتی ایران لازم است اما انتهای هیجان زدگی این مردم نیز می رسد. آن گاه در خستگی مفرط به فکر فرو می روند و با این تفکر به خانه هایشان بر می گردند و بر سر سفره هایشان اگر نان چرب و گرمی نباشد، خانواده شان این هیجان را نمی ستایند.

گویا فعالیت سیاسیون در انتخابات به جلساتی برای حضور این مردم در نمایش ها و تجمعات تبلیغاتی و به رخ کشاندن عده و عُده نفراتی است که در این برنامه ها حضور می یابند، نه برای آن که واقعا مردم با اعتقاد به تقدس الهی آرائشان پای صندوق های رأی با وضو حاضر شوند و به پرچم و نظام خود افتخار کنند.

این امر موازنه قدرت حاکمیت و قدرت مردم را بر هم می زند و بین مردم و حاکمیت فاصله ایجاد می کند. این که در یک هیئت مذهبی، جبهه ای با پایداری بر حمایتشان از اشتباهات آن مرد ادامه می دهند و با عزم بر همسو کردن باقی هم هیئتی ها در مسیر جایگزینی آن مرد و حفظ مسیرشان به قدرتمند شدن می اندیشند، بین هم هیئتی هایی که مبهوت این جبهه می شوند و پس از NDE به هوش می آیند فاصله می اندازد.

این که در یک تشکل اقتصادی، جلسات هیئت مدیره اثراتش را منحصر به نفع شخصی و خانوادگی هیئت مدیره کند، بین مدیران و کارکنان فاصله می اندازد.

این که در یک موسسه خیریه، هیئت امنا با فروش آسمانها به خیّرین، درآمدی برای رفع حوائج شخصی هیئت امنا و هزینه های گزاف خیرات و مبرّات سیاسی حاصل نمایند، بین خیّرین و مستمندان فاصله می اندازد .

و قص علی هذا ... .

آنچه که انقلاب اسلامی ایران و امام راحل (اعلی ا... مقامه) و شهدای مردم و رهبر بزرگوار انقلاب در انتخابات دنبال می کرده اند و می کنند، قطعا تقریب دل و جان ساکنان این مرز و بوم برای آماده سازی این کشور جهت ظهور حضرت قائم غایب (عجل ا... تعالی فرجه) بوده و هست؛ اما انحراف خواسته یا ناخواسته از این مسیر با اقدامات صدرالاشاره دور از ذهن نیست. امروز باید مردمی که به برکت انقلاب اسلامی ایران هوشمندی لازم را کسب کرده اند بیشتر به راه امام و کلام ولایت فقیه متوجه شوند و امیدوار باشند که رهبر عظیم الشأنشان می فرمایند: «رأی مرد حق الناس است» و با استعانت از این پشتوانه با حداکثر توان در پای صندوق های رأی حاضر شوند و به وظیفه مدنی و شرعی خود عمل کنند. باشد که سیاستمداران و بازیگران سیاسی هم به این الگو متوصل شوند و از انحرافاتی که منجر به تفکیک قوای حاکمیت و قوای مردم می شود حقیقتا پیشگیری کنند.