شمانیوز
شما نیوز

ذات ورزش و فوتبال مدرن اگر سیاسی هم نیست اخلاقی که باید باشد

رهبر انقلاب مسابقه ندادن ورزشکاران را مقابل نماینده ی رژیم صهیونیستی خیلی با ارزش می دانند و آن را یک تلاش دیپلماتیک بسیار حساس و مهم که مستکبران را به شدت عصبانی می کنند قلمداد می کنند.

به گزارش شمانیوز: پس از بازی مسعود شجاعی و احسان حاج صفی دو تن از فوتبالیست های ملی پوش کشورمان در تیم پانینوس یونان مقابل تیم مکابی رژیم صهیونیستی طی چند روز گذشته واکنش های تند مردم و برخی چهره های ورزشی، هنری و سیاسی را در فضای مجازی و رسانه ها بر انگیخت اقدامی که دل همه ی مردم آزادی خواه و مومن کشورمان را به درد آورد به ویژه پس از ان که وزارت امور خارجه ی رژیم صهیونیستی در حساب توئیتری خود از حرکت این دو ملی پوش کشورمان با متنی به این مضمون که "آفرین مسعود شجاعی و احسان حاج صفی که تابوی مسابقه ندادن با ورزشکاران اسرائیلی را شکستند" حمایت کرد ورزشکاران ایرانی با فرهنگ پهلوانی همواره به عنوان بخشی از بدنه ی ملت و الگوی هویت جامعه پس از پیروزی انقلاب و حتی پیش از ان هم در مواردی خود را ملزم به رعایت اخلاق وجوانمردی و مبارزه با ظلم و ظالم کرده اند و در مسابقات حساسی که ممکن بود سالها برای آن زحمت کشیده باشند مانند قهرمانی المپیک و جهان حاضر به مسابقه با حریف اسرائیلی نشده و به آرمان های انسانی نظام دهن کجی نکردند کم نیستند از این دست افراد.گاهی وقت ها بازی کردن و گل زدن پیروزی نیست موفقیت نیست گاهی شکست و گل نزدن قهرمانی و پهلوانی است. این موضوع فقط خاص ورزشکاران کشورمان نیست برخی ستاره گان ورزشی غیر ایرانی و مسلمان که کم هم نیستند به این رفتار انسانی اعتقاد دارند بازیکنان و ورزشکارانی که با آگاهی از جنایت های رژیم صهیونیستی علیه مردم فلسطین و غزه حاضر نبودند به این دولت غاصب و جعلی هویت بدهند.اصطلاحا پهلوانی را بر قهرمانی ترجیح دادند. کریستیانو رونالدو قهرمان چندین دوره توپ و کفش طلا، فوتبالیست پرتغالی تیم رئال مادرید قبلا در اظهار نظر به ناکامی هایش گفته بود "اگر من فقط یکبار بگویم که اسرائیل را دوست دارم فیفا من را بهترین بازیکن سال معرفی می کند مردم می دانند که چند سال است که حق مرا می خورند اما من طرفداری آن کودک گرسنه فلسطینی را به رئیس جمهور اسرائیل نمی دهم" علاوه بر این او حتی کفش طلایش را برای حمایت از مردم فلسطین فروخت و پول ان را برای امور خیریه و مدرسه به این کشور فرستاد و حاضر نشد به دعوت دولت صهیونیستی جواب مثبت بدهد. رونالدو بزرگ و اسطوره ی برزیلی فوتبال نیز با سفر به رام الله اظهار خوشجالی می کند. بوفون دروازه بان تیم ایتالیا که هر بار تیمش گلی را به دروازه ی تیم اسرائیل وارد می کرد فریاد می زد زنده باد فلسطین و به خاطر این حرکت به شدت توسط فیفا توبیخ شد. مسعود اوزیل بازیکن آلمانی تیم رئال مادرید،کانوته بازیکن فرانسوی الاصل تیم ملی مالی و تیم های سویا و تاتنهایم، مارادونا اسطوره ی جهان فوتبال،ریو فردینان مدافع انگلیسی همگی از جمله ورزشکاران و فوتبالیست هایی هستند که با چشم بستن بر روی بسیاری از محرومیت هایی که متوجه شان می شد اخلاق ورزشی و جوانمردی و پهلوانی را برگزیدند و از مردم مظلوم فلسطین به شکل های مختلف دفاع و ثابت کردند وجدان انسانی ژن برتر، جغرافیا، مرز و ملیت نمی شناسد. در این میان اما یک عده سعی می کنند با مماشات بر روی این حرکت دو نماینده ی فوتبال کشورمان سرپوش بگذارند و به بهانه ی این که فوتبال سیاسی نیست قبح هنجار شکنی این دو نفر را نادیده بگیرند. به راستی چه کسی می تواند ثابت کند فوتبال سیاسی نیست؟ چه کسی می تواند ثابت کند که بین سیاست و ورزش به طور کلی ارتباطی وجود ندارد؟ چه کسی می تواند بگوید ورزش حتی اگر هم به فرض سیاسی نیست( که هست) اخلاقی و ارزشی نباید باشد؟ شکی در این نیست که بین ورزش و سیاست رابطه ی دو سویه ای برقرار است از یک طرف مسئولان با برنامه ریزی و سیاست گذاری های کلان و تعریف راهبرد به بهبود و سازماندهی امور ورزش کشورهایشان کمک می کنند و از طرف دیگر نیز ورزش و کار ویژه های ان از طریق ابزارهایی که در اختیار دارد اعم از رسانه ها، مطبوعات و تبلیغات و هواداران بی شمار، بر پارامترهای سیاسی اعم از مشارمت سیاسی، همبستگی ملی،ناسیونالیسم، انتشار و اشاعه ی فرهنگ یک ملت، بر افزایش قدرت و منزلت اجتماعی دولت ها تاثیر می گذارد. از طرف دیگر کارکرد برگزاری رقابت های جهانی و المپیک با حضور اکثر کشورهای جهان نوعی گفتمان سازی در حیطه ی ژئوپلیتیک ورزش است آنجا که ورزش کاران و هواداران با پرچم های کشور خود و لباس هایی که نماد فرهنگ، تاریخ، قدمت، رسوم، هویت و ملیت آنهاست به تقویت حس ناسیونالیستی، تقویت همبستگی، وحدت و بقای ملی می پردازند و بعضا ممکن است به تقویت و رشد ناسیونالیست منفی و قومی دامن بزنند آیا این سیاسی نیست؟آنجا که نماینده گان کشورها به واسطه ی رقابت های ورزشی دور هم جمع می شوند و صلح،احترام به حقوق بشر، دوری از خشونت و نفی نژاد پرستی ترویج می کنند این سیاست نیست؟ بیش از ۶ دهه است سیاستمداران و مقامات سازمانها و نهاد های بین المللی سعی کرده اند ذات ورزش مدرن را از سیاست منکف جلوه دهند اما واقعیت امر چیزی دیگری نشان داده است. ورزش هرگز از جهت گیری های سیاسی و سیاستمداران جدا نبوده است سیاست های پشت پرده ای که کشورها، رهبران سیاسی برای میزبانی مسابقات جهانی هم چون فوتبال و المپیک بکار می گیرند گواه بر این مدعاست دخالت ها و افشاگری های که امریکایی ها در تغییر رئیس فیفا کردند، رسوایی برخی کشورهای عرب در رشوه دادن برای میزبانی، تلاش برای جذب گردشگر، افزایش قدرت و وزن زئوپلیتیکی از طریق این مسابقات، حمایت های مالی لابی های صهیونیستی و امریکا از اتحادیه های فوتبال و ورزش جهانی. ایا اینها سیاسی بودن ورزش نیست؟ حتی اگر از سیاست های پشت پرده ی کسب قدرت از ورزش صرف نظر کنیم نمی توان ضرورت نهادینه کردن روح اخلاق و ارزش های انسانی را از ورزش جدا کرد این جزو ورزش جوانمردی است که ورزشکار باید روح و نفس خود را تمیز نگه دارد و برای کشورش افتخار بیافریند رهبر انقلاب ایمان و تقوا و پاکدامنی را روح ورزش می خوانندو حضور جوانمردانه با حفظ اخلاق و رعایت جوانب شرعی را تبلیغ جهانی ارزش ها و صفات برجسته ی یک ملت می دانند.این جزو اخلاق ورزشی است که فارق از رنگ پوست و نژاد پرستی باید مبارزه کرد.باید با جوانمردی برد و رضایت وجدان بیدار را کسب کرد نه تشویق تماشاچیان. باید به یاد داشت که ورزش همه ی زندگی نیست و فقط بخشی از زندگی است که ما را همراهی می کند دفاع از مظلوم و مبارزه با ظلم سلیقه ای نیست که تنها بخشی از زندگی را شامل شود هر لحظه ی زندگی یک آزمون است. منبع:البرزبان

آیا این خبر مفید بود؟
بر اساس رای ۰ نفر از بازدیدکنندگان
جهت مشاهده نظرات دیگران اینجا کلیک کنید
copied