وزیر علوم؛ زیر ذره‌بین مطالبات
در طول تاریخ معاصر ایران جنبش دانشجویی، مطالبه‌گری را از ارکان مهم زندگی دانشجویی خود قلمداد کرده و همین مساله باعث حساسیت اهالی دانشگاه نسبت به متصدیان این وزارتخانه در پیگیری مطالبت خود شده است.
به گزارش شمانیوز: در طول تاریخ معاصر ایران جنبش دانشجویی، مطالبه‌گری را از ارکان مهم زندگی دانشجویی خود قلمداد کرده و همین مساله باعث حساسیت اهالی دانشگاه نسبت به متصدیان این وزارتخانه در پیگیری مطالبت خود شده است.
درواقع دانشجو و دانشگاه به عنوان دیده‌بان جامعه مدنی، مسئولیتی را در اصلاح هرچه بیشتر نواقص موجود در مدیریت آگاهانه جامعه بر دوش خود احساس می‌کند. چنانچه این مقال که به نوعی هویت دانشجو و دانشگاه حقیقی را می‌سازد، بنابه هردلیلی متوقف شود، شاهد پژمردگی و یأس جامعه در حوزه‌های مختلف فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی خواهیم بود.
اکنون و درآستانه معرفی سرپرست وزارت علوم، از گوشه و کنار اهالی دانشگاه به بیان مطالبات خود می‌پردازند که نگارنده نیز به عنوان یک عضو کوچک ازاین خانواده قصد دارد تا آن‌هارا در قالب این نوشتار بیان كند.یکی از مهم‌ترین مطالبات، تداوم مقابله با ایجاد جو امنیتی در دانشگاه و دخالت نهادهای بیرونی در فعالیت‌های دانشجویی است.
مساله دیگر توجه بیش از پیش وزارت علوم به عملکرد مسئولان دانشگاه‌های کشور در پیگیری مطالبات دانشجویان به ویژه معاونت‌های فرهنگی و دانشجویی دانشگاه‌ها در قبال همکاری با تشکل‌های دانشجویی و صدور مجوز فعالیت تشکل‌های اسلامی به صورت عادلانه است. این مساله طراوت و سرزندگی دانشگاه را تضمین می‌کند.
این مساله با اراده وایستادگی شخص وزیر به همراه تعیین معاونت فرهنگی کارآمد و مصلح، باعث پویایی قشر دانشجو در بیان و پیگیری مطالبات خود می‌شود.بسیاری از دانشجویان پس از بازگشایی فضای دانشگاه‌ها در دولت اول روحانی، دست به تاسیس و احیای انجمن‌های اسلامی زده‌اند و در مرحله بعد با رعایت تمامی بندهای آيین نامه تشکل‌ها، درخواست اتحادیه دانشجویی را تسلیم هیات نظارت مرکزی وزارت علوم کرده‌اند.
اکنون تنها یکی از آن‌ها موفق به دریافت مجوز شده است در حالی که سه اتحادیه بزرگ درکنار بسیج دانشجویی، چهار سازمان یا اتحادیه اصولگرا را تشکیل می‌دهند و گرایش خاص سیاسی خود را به دانشگاه تحمیل می‌کنند.وزارت علوم آینده باید بدون کوچک‌ترین تبعیض مطابق قانون عمل كرده و عادلانه مجوز سایر اتحادیه‌های دانشجویی را صادر کند. مورد دیگر توجه به مشکلات صنفی دانشگاه‌ها و ابلاغ آيين‌نامه شوراهای صنفی دانشجویان از یک‌سو و مبارزه‌ای عاجل و مستدام با پولی‌سازی دانشگاه‌ها برای رفع مشکلات و افزایش سطح کیفی دانشگاه‌هاست.
افزایش سطح آموزش در مقاطع مختلف کارشناسی وتحصیلات تکمیلی به ویژه برداشتن پایان نامه از مقطع کارشناسی و حمایت از طرح‌های پژوهشی در مقطع تحصیلات تکمیلی، ازجمله مطالبات جنبش دانشجویی است که توجه به آن نقشی مهم در ارتقای سطح علمی کشور ایفا می‌کند.
به ويژه براي عدم کارآیی لازم و مشکلاتی نظیر خرید و فروش پایان‌نامه‌ها و همچنین نگاه سطحی و گذرای دانشجو به مساله پایان‌نامه به جای نگاه پژوهشی و علمی و تخصصی، این مورد می‌تواند نقش خود را در توسعه علمی کشور به جای مدرک‌سالاری، به خوبی ایفا کند.
تطابق علم و عمل با همکاری وزارت کار و ایجاد اشتغال برای دانشجویان فارغ‌التحصیل به منظور مبارزه با معضل بیکاری به‌واسطه کاربردی کردن سرفصل‌های دروس محصلان می‌تواند بخشی از مشکلات«دانشجوی فاقد شغل» و همچنین نگاه پوچ‌گرایانه نسبت به مقطع کارشناسی و حتي تحصیلات تکمیلی را از بین ببرد.
وزیر یا سرپرست وزارت علوم باید از جنس دانشگاه باشد و این فقط به داشتن مدارک از دانشگاه های معتبر جهان بستگی ندارد. وزیر باید بداند که قشر دانشجو، صدای اعتدال و صف مقدم پشتیبانی از دولت است به‌شرطی‌که او نیز صدای همه دانشجویان باشد نه فقط قشر خاص با تفکرات خاص و دراین باره ایستادگی و مقاومت کنند.
در آن صورت است که دانشجویان و مجموعه دانشگاهی کشور، تمام‌قد پشت وزیر محترم می‌ایستند و در کنار پیگیری مطالبات خود، رویکرد حمایتی در پيش می‌گیرند.پس وزیرآینده باید مسئولان مربوط را به گونه‌ای انتخاب کند که بتواند تحسین دانشگاهیان را برانگیزد. در غیر این صورت نه تنها وزیر بلکه دولت نیز مهم‌ترین حامیانش را ازدست خواهد داد.
