زنان با تمام قوا با مرگ مبارزه می کنند
زن نماد زندگی، حیات و زایش است، پس با تمام قوا با نابودی و مرگ مبارزه می کند.
به گزارش شما نیوز ، نمایش «من یه زنم، صدامو می شنوین؟» با نویسندگی و کارگردانی کاملیا غزلی از 13 آذرماه تا 10 دی ماه در سالن اصلی تالار مولوی روی صحنه می رود. الناز اسمعیل زادگان، دیبا خاتمی، لاله مرزبان، غزاله مشعشعی، ساناز نجفی، مهسا نعمتی، دریا یاسری و سروش کریمی نژاد بازیگران این نمایش هستند. به بهانه نزدیک شدن به اجرای این نمایش با کاملیا غزلی گفت و گویی انجام داده ایم، در ادامه می خوانید: غزلی درباره قصه نمایش «من یه زنم، صدامو مى شنوین؟» به صبا، گفت: ما در اين نمايش از يک جنگ حرف ميزنيم، جنگي كه صدایش به گوش نميرسد، صدايي كه قرن ها زير برف و سرما يخ زده، صدايي كه حتي از پژواكش هراسانيم. صداي يك زن. داستان پر فراز و نشيب او از همان بدو تولد اغاز مي شود، او بالغ مي شود، مادر مي شود، پير مي شود و اين تا نسل ها بعد ادامه پيدا مي كند. هرچند ممكن است در بعضي مكان ها و زمان ها كمرنگ شود، اما هيچ گاه از بين نمي رود. هر كدام از اين آمال، آرزوها و دردها به زني ديگر به ارث مي رسد. زن، ذهن و بدنش در هزاران زن ديگر تكثير مي شود. زن نماد زندگي، حيات و زايش است، پس با تمام قوا با نابودي و مرگ مبارزه مي كند. اين نمايش شامل خرده داستانهاي تودرتوست كه بيانگر دردها، رنج ها، شكست ها و حتي شادي هاي اوست كه هر كدام توسط بازيگران (زن) بيان مي شود. این کارگردان جوان تئاتر درباره ساختار متن و شیوه کارگردانی این نمایش توضیح داد: متن نمایش ويژگى هاى كلاسيك ندارد و به مدرن ترين شيوه هاي نمايشى نوشته شده است. روند خطى وجود نداشته و قصه به شكل كلاسيك در اين متن روايت نمي شود. متنی ساختارگريز و ساختارشكن است که شخصيت پردازى به شيوه مرسوم نیست. هم در شكل اجرا و هم در ساختار مان ويژگى هاى ساختارشكن وجود دارد و نزديك به فضاي پست مدرن است، اما ١٠٠٪ هم ويژگي هاى پست مدرن ندارد. او درباره معیار انتخاب بازیگران نمایش «من یه زنم، صدامو مى شنوین؟» افزود: بازیگرانم آمادگى جسمانى خوبى داشتند و همچنين ارتباطی قوى بين ذهن و بدن شان است. بعد از انتخاب گروه بازيگران به شيوه كارگاهي از فضاي نمايش صحبت كرديم . چون متن شبيه متن هاي رايج نبود، تقريبا دورخواني نداشتيم. فقط دو يا سه بار متن خوانده شد و فضاهاي عاطفي، ذهني و تخيلي براي بازيگران توضيح داده شد. بازيگران بر اساس فضاهای گفته شده، موتيف ها و ژست هاي روان تني انجام مي دانند. كار مبتنى بر ويژگى هاى بدن در فضا و اجراست.
