کارت بازرگانی‌ات را بگیر، پورشه‌ات را نه
یاداشت وارده/ طیبه رسول‌زاده، آرزو درزی
امروز مثل بقیه روزها از خواب بیدار شدم، لباس پوشیدم، پیام «صبحتان به زیبایی این هوای دل انگیز» را در گروه خانوادگی فوروارد كردم و سوار تاكسی شدم كه به موقع به محل كارم برسم. همینطور که کانال‌های تلگرامم را چک میکردم متوجه شدم كه نماینده همدان اعلام كرده كه یکی از کارمندان گمرک دلوار ۳۰۰ میلیارد پول گرفته است. اول فکر کردم حقوق ها را ریخته اند و خبرش همه جا پخش شده. بعد یادم آمد که حقوق ما به این مبلغ ها نمی رسد. وقتی با دقت خواندم متوجه شدم منظورش پول رشوه است. یک دور همه همکارها و روسا را در ذهنم مرور کردم. هیچ کدام اهل این حرف ها نبودند. برای یک مرخصی دو ساعته دست و پایشان میلرزد. بعد به این نتیجه رسیدم نکند منظورش خود من است. دست کردم توی جیبم و دفترچه قسطم را نگاه کردم و با حسرت آهی کشیدم. ولی فكرهای جالبی توی سرم آمد. فكر كردم كه عصاره فضائل ملت، چرا مستنداتی ارائه نكرده و حداقل چرا عذرخواهی ای چیزی نمی كند؟ ملت وقتی شایعه مرگ خواننده یا بازیگری را پخش میكنند بعد از تکذیب خبر، فوری از طرف عذرخواهی میکنند و هشتگ میزنند و كمپین راه می اندازند. البته باید وضعیت نمایندگان را درک کرد. طفلكی ها حقوقشان از راننده هایشان کمتر است، کلی هم باید خرج رفت و آمدشان به مجلس کنند. مثل ما نیستند كه راحت هرروز سركار بروند و چهارتا صدور كارت بازرگانی به نام پیرزنان روستایی را كشف كنند و 600 تا خودروی لوكس را توقیف كنند. بعد هم یک پای شان دادگستری باشد یک پایشان اداره. كارشان سخت است. ما بيكاريم كه مي گرديم اين ها را پيدا كرده و فرار مالياتي يه عده را آجر مي كنيم. البته رقمی هم که نماینده محترم اعلام کردند خیلی عجیب است. من جای مختلسان بودم بهم بر می خورد. احتمالا جناب خاوری، پدر اختلاس ایران بعد از شنیدن این خبر بغض كرده و پیش خودش گفته «توروخدا انقدر کار ما را بی اجر نکنید، ما با کلی زحمت و سالها تدریس حقوق بانكی و تالیف كتاب در این زمینه و خون دل خوردن توانستیم طی چند سال ۳۰۰۰ میلیارد را تا کانادا جا به جا كنیم؛ تازه ما رئیس بودیم. کلی وقتمان آزاد بود كه تصمیم گرفتیم اختلاس کنیم. خیلی از دوستان هم زیر پرو بالمان را گرفتند. ولی الان چطور یک کارمند می تواند بدون هیچ مطالعه و پشتوانه ای چنین مبلغی رشوه بگیرد؟ حرمت ها هم دیگر از بین رفته!» داشتم به اداره نزدیك می شدم؛ به این فكر افتادم بروم به رئیس پیشنهاد بدهم بهترین راه این است که باهم به اتاق شما برویم و به کارهای بدمان فکر كنیم تا بفهمیم چه کسانی را ناراحت کرده ایم که باید چنین رفتاری با ما بشود. شاید اصلا همه چیز با عذرخواهی حل می شود. سودجویان اسمشان بد درفته. گولشان زده اند و چند شکایت از رئیس گمرک هم کرده اند ولی توی دلشان چیزی نیست و زود می بخشند. حالا همه اینها به كنار، از همه مهمتر اینکه چطور همسرم را قانع كنم كه من اینقدر پول به جیب نزده ام؟ نکند امروز روی این حرف ها حساب کند کل فامیل ها را شام دعوت کند؟ نماینده جان، تو را به خدا اگر مدركی داری بده، اگر هم نداری اعلام كن تا خانواده ای را از نگرانی در بیاورم.
