بازیگران «نوبت یعنی بعدی» اصلا به هم شبیه نیستند
بازیگران «نوبت یعنی بعدی» به هم شبیه نیستند و من بهدنبال این فرق بودم چون نگاه پر از ایراد دیگران به این خانواده و دوقلوها و آسیبهایی که این خانواده از نگاه دیگران میخورند، موضوع اصلی نمایش ما بود.
به گزارش شما نیوز ، مرتضی شاهکرم این روزها بهعنوان نویسنده و کارگردان با نمایش «نوبت یعنی بعدی» به سالن قشقایی مجموعه تئاتر شهر آمده است. شاهکرم درباره شرایط خاص طراحیصحنه نمایش خود، گفت: نمایشنامه از ۱۰ تابلوی مجزا تشکیل شده است که هر کدام از این تابلوها در مکانی خاص و بسیار متفاوت اتفاق میافتند. اگر میخواستیم نمایش را کاملا رئالیستی پیش ببریم، ناچار بودیم بهصورت مداوم تغییر دکور داشته باشیم و یا از تکنیکهایی قدیمی همچون چرخاندن صحنهها استفاده کنیم که هیچکدام برای ما مطلوب نبود. از سویی دیگر ما انسانها محدودیت را پذیرفتهایم. پس ما این محدودیت را به فضای کارمان افزودیم و بازیگران و جهان نمایش را محدود کردیم و بهوسیله چند صندلی مخاطب را به تمام مکانهایی که باید ببیند، میبریم. بهعنوانمثال یک چهارپایه روی صحنه قرار میدهیم، اسد جراحی از روی آن بالا میرود، یاالله میگوید و وارد منزل صاحبخانه میشود، دوباره روی چهارپایه مینشیند و فضایی دیگر را میسازد و.... درواقع بهسادهترین شکل ممکن از طریق چهارپایهها و فضای محتومشده در نمایش، مخاطب را جادو کنیم و او را به تابلوها و موقعیتهایی که نمایشنامهنویس مطرح کرده، میبریم و این موقعیتها را در ذهن تماشاگر بهتصویر میکشیم.
این کارگردان تئاتر درباره خونی که روی زمین ریخته بود، گفت: چند فلسفه پشت این اتفاق هست که نمیخواهم به آنها اشاره کنم تا هر مخاطبی بتواند تأویل و برداشت خاص خود را داشته باشد. این خون میتواند فضاهای مختلفی همچون کشتارگاه، کلهپزی و... را به ذهن مخاطب برساند و هم میتواند یادآور خون پسری باشد که روزی بهخاطر ما روی زمین ریخته شده است و حال ما روی این خون راه میرویم. در انتهای نمایش و با قدمهای شخصیتها، میبینیم این خون پخش میشود و شکلی را روی صحنه میسازد. البته بهدلیل معضل جدی تئاتر تهران؛ یعنی دواجرایی بودن سالنها، نتوانستیم ایدههای خود را بهصورت کامل اجرایی کنیم. ما تنها یکساعت فرصت داریم دکور نمایش را پهن و بلافاصله آن را جمع کنیم! با این اتفاق، ۵۰ الی ۶۰درصد ایدههایی که در ذهن طراحان وجود دارد، میمیرند. با این شرایط روح طراحی صحنه در مملکت ما در حال نابودی است.
نویسنده و کارگردان «سانتیمتر» ضمن اعلام این نکته که میزانسنهای نمایش باتوجه به خصلتهای انسان مدرن، طراحی شدهاند، گفت: در دوران امروز و باتوجه به ورود تکنولوژی، تبدیل شدهایم به ماشینهای مکانیکی! هر روز صبح بیدار میشویم، مثل ربات برنامهریزیشده، سر کار خود میرویم، غذا میخوریم، میخوابیم و.... و روزها و هفتهها به همین شکل زندگی میکنیم. یکی دیگر از بحثها این بود که ما انسانها، در فضای زیست یکدیگر حضور داریم، باهم حرف میزنیم اما یکدیگر را نمیبینیم. بهعنوانمثال یک پدر و پسر کنار هم نشستهاند و در همان حال که با موبایل خود کار میکنند، باهم حرف هم میزنند و اصلا به هم نگاه نمیکنند. در «نوبت یعنی بعدی» هم میبینیم شخصیتها باهم صحبت میکنند اما بهجای نگاه کردن به یکدیگر، یکی به روبهروی خود نگاه میکند و دیگری بهسمت راست خود. آدمها در کنار یکدیگر هستند اما در فضای هم سیر نمیکنند. درواقع انسانها با هم حرف میزنند اما نگاه و حرف یکدیگر را نمیفهمند. به همین دلیل نگاه آنها به یکسو نیست و تقاطع نگاه آنها همان نقطهای است که این افراد به مشکل برمیخورند.
کارگردان «نوبت یعنی بعدی» ضمن اعلام این نکته که تلاشی برای شبیه انتخاب کردن دوقلوهای نمایش انجام نداده است، گفت: بازیگران این نمایش اصلا به هم شبیه نیستند و من بهدنبال این فرق بودم چون نگاه پر از ایراد دیگران به این خانواده و دوقلوها و آسیبهایی که این خانواده از نگاه دیگران میخورند، موضوع اصلی نمایش ما بود. به همین دلیل میبینیم دو دختر جدا از هم مینشینند و در زمان بازی خود، به یکدیگر میچسبند.
مرتضی شاهکرم درباره ارجاع نمایش «نوبت یعنی بعدی» به داستان لاله و لادن؛ دوقلوهای بههم چسبیده، گفت: وقتی این قصه روایت میشود، ناخودآگاه ذهن همه ما بهسراغ داستان لاله و لادن میرود. آنها در دوران خود، قصهای عجیبوغریب برای ما بودند و شاید مواجهه ما با آنها سبب شده بود دچار مشکل و دردسر شوند. از دید من جامعه باید در اختیار این افراد باشد. به یاد دارم در آن دوران لاله به یک دانشگاه میرفت و لادن به دانشگاهی دیگر که بهشدت از هم دور بودند. این مسائل این دو را آزار داد و سبب شد عمل کنند و درنهایت هر دو فوت کنند. البته ما اشاره مستقیم به این دو نفر نداریم بلکه یک آسیبشناسی اجتماعی را مدنظر قرار دادهایم.