ترنم ساز کلایدرمن قربانی صدابرداری ضعیف شد!

به گزارش شما نیوز ، سرانجام پس از شش سال کش و قوس و اما و اگر نهایتا «ریچارد کلایدرمن» نوازنده نام آشنای پیانو سبک کلاسیکال پاپ در سالن همایشهای وزارت کشور پای بر صحنه نهاد و با مخاطبان خود که عموما از نسل سالهای سکوت موسیقی غربی در ایران بودند دیدار کرد.

سخن از نسلی است که با توجه به شرایط اجتماعی کشور در سالهای نه چندان دور تنها ارتباطش با موسیقی دنیا ( بصورت مجاز) نسخه هایی عموما بی کیفیت از موزیک هایی بود که از همان دوران به آنها بی کلام میگفتیم. غافل از اینکه موسیقی در ذات خود بی کلام است. بیکلامهایی از هنرمندانی چون «ونجلیز» و گروه «اکسیژن» و «ژان میشل ژار» گرفته تا «جیمز لست» و «ریچارد کلایدرمن».

از ابتدای آغاز تبلیغات رسمی برای حضور این نوازنده نام آشنا در کشورمان موجی از هیجانات نوستالژیک و عموما سر شار از خاطرات عاشقانه در بین نسلهای متولد سالهای ۴۰ تا ۶۰ بوجود آمد و همین خاطرات نوستالژیک به نظر نگارنده علت اصلی استقبال دور از انتظار از کنسرت این هنرمند بود که دیگر گرد پیری بر چهره اش براحتی قابل مشاهده بود.

بدون شک او جدای از تبحر بی بدیلش در نوازندگی موسیقی پاپ استاد مسلم صحنه گردانی و ارتباط با مخاطب است و حرکات نمایشی و گاها ارتباط کلامی او با مخاطبین سالن (که عموما در رسانه ها به اشتباه با نام پرفورمنس) یاد شد گواه این مدعا بود.

در این کنسرت ریچارد کلایدرمن را ارکستر «ایستگاه» به سرپرستی مهدی نوروزی همراهی میکرد. ارکستری که بی هیچ رودر بایستی باید اذعات کرد قامتی به شدت کوچکتر از ردایی به بزرگی نام کلایدرمن دارد. این در حالیست که گوش هر مخاطب نسبتا جدی موسیقی متوجه شده که بسیاری از قسمتهای این کنسرت نه بصورت زنده که با کمک از حربه پلی بک برای مخاطبین اجرا می شود.

گزافه‌گویی نشده اگر بگویم بیشتر حاضرین در سالن شاید برای تجدید خاطره با کلایدرمن بواسطه قطعاتی از قبیل «رمِئو و پولیت»، «فورالیزه»،موسیقی متن فیلم قصه عشق یا همان «لاو استوری» و ... شرکت در این کنسرت را انتخاب کرده بودند. اتفاقی که آنگونه که باید رخ نداد. و کلایدرمن بیش از هر قطعه نوستالزیک و قدیمی خود به اجرای رپرتواری تازه و عمدتا سینمایی دست زد. اجرایی که به هر شکل مثل هر قطعه دیگری زیبایی ترنمات پیانو زیر دستان این اسطوره موسیقی کلاسیکال پاپ فرانسه خود را داشت.

در این بین اگر از لحظه اجرای قطعه «ای ایران» توسط کلایدرمن بعنوان نقطه عطف شبهای خاطره انگیز حضور ریچارد کلایدرمن در تهران یاد شود سخن به گزافه گفته نشده است. لحظه ای که همه حاضران به احترام این قطعه و عشق به میهنشان بصورت ایستاده از این قطعه استقبال کردند.

اجرای سمفونی تایتانیک ( اقتباسی که شخص کلایدرمن از موسیقی متن فیلم تایتانیک ساخته زیبا و جاویدن جیمز هورنر انجام داده بود) مورد توجه حاضرین در سالن قرار گرفت اما باز تنظیم کلایدرمن از این قطعه از لحاظ دراماتیک و عاشقانه فاصله غیر قابل انکاری با ساخته جیمز هورنر داشت و آنهم شاید بدلیل تنظیم سمفونیک این قطعه ذاتا فولکلوریک پاپ بوده باشد.

همانگونه که قبلا گفته شد، کلایدرمن در برقراری پل ارتباطی با مخاطبین خود استادی تمام عیار است. او تعامل حسی با تماشاگران را در خلال اجرا بخوبی بلد است. کما اینکه هر از چند گاهی پارتیتور یا برگه‌های نت هر قطعه را پس از پایان هر قطعه به یکی از تماشاگران برسم یادبود میداد. در این بین رقابت کودکانه حاضرین در سالن برای به دست آوردن این برگه‌ها در نوع خود جالب توجه بود.

رپرتوار کنسرت تیرماه ریچارد کلایدرمن در تهران سالاد فصلی بود از قطعات قدیمی و جدید این هنرمند در کنار باز نوازی ها و باز تنظیمهایی که او بر روی مشهور ترین موسیقی های سینمایی از آثار سینمایی جهان انجام داده بود. قطعاتی مانند «جیمز باند» ، «سوپرمن«،«دزدان دریایی کاراییب»،«ادیسه فضایی»، «ماموریت غیرممکن»، «ادوارد دست‌قیچی»، «لئون»، «گیم آو ترونز».

از نکات قابل ذکر در این برنامه انرژی سرشار این هنرمند پر آوازه بود که اکنون در سالهای افول ستاره شهرت و محبوبیت خود قرار گرفته است.

متاسفانه کنسرتی که میتوانست در زمره یکی از بهترین برنامه هایی باشد که توسط هنرمندان خارجی نظیر گروه شیلر و هنرمندانی مانند اینائودی در تهران اجرا شده است بواسطه صدا برداری ضعیف این کنسرت که خبر از ساوند چک شتابزده این کنسرت در چهارشنبه شب گذشته می داد آنگونه که باید و شاید به دل ننشست. ضعف عمده صدابرداری در صدابرداری از سازهای درامز و ویلنسل و مخصوصا گیتار آکوستیک از جمله ضعف های غیر قابل انکار صدابرداری در آن شب بخصوص بود. تا جایی که در کل کنسرت صدای ویلنسل ها و سمپلینگ های کیبورد سینتی سایزر به سختی قابل شنیدن بود. این ضعف غیر قابل انکار آنزمان که به کنتراستی تبدیل میشد که رویه سیاه آن صدای پلی بک بود بشدت ازار دهنده بگوش می رسید. ضعف صدابرداری به سازهای زهی ختم نشده بود و حتی حاضرین در سالن از شنیدن صدای درامز هم آنچنان که باید و شاید محروم مانده و اجراها تا حد زیادی عقیم بگوش می رسید. «کیک» درامز عملا قابل شنیدن نبود. مگر در قسمتهایی که صداتی درامز بصورت پلی بک اجرا می شد.

ای کاش با توجه به ماهیت کنسرت بجای شبیه سازی صدای سازهای بادی برنجی و یا استفاده از پلی بک که آنهم بسختی قابل شنیدن بود از صدای زنده این سازها با بهره گیری از نوازندگانی که در ایران هم کم نیستند استفاده می شد.

جدای از ضعفهای غیر قابل انکار صدابرداری باید حضور ریچارد کلایدرمن در ایران را یکی از رویدادهای مهم تاریخ برگزاری کنسرتهای هنرمندان خارجی در ایران بر شمرد. حتی اگر این هنرمندان از روزهای طلایی محبوبیت و شهرت خود سالهای سال فاصله گرفته باشند و از مخاطبان خود با حربه پلی بک استفاده کنند.

علیرضا ایرانی نژاد