آخرین فریم‌های ایران در جام جهانی؛ کریم و کریس
جام‌جهانی برای ایران به پایان رسید. با اتفاق‌های تلخ و شیرین زیاد و فریم‌های ماندگار زیادی که برای ماندن در تاریخ ثبت شد. فریم‌هایی که کار بزرگ ایران در روسیه را تا همیشه یادآوری خواهند کرد.
معضل بزرگ بازی داور پاراگوئه‌ای بود. نه به خاطر یک اخراج یا یک پنالتی یا هر اشتباه دیگری. به خاطر ناتوانی در قضاوت که بارها و بارها به خصوص در نیمه دوم و در حساس‌ترین لحظات، بازی را متوقف کرد تا بتواند تصمیم بگیرد. تصمیماتی که خیلی از آنها با شک و شبهه همراه بود.
در بعضی از بازی‌ها دفاع و دروازه‌بان برای دفع کردن توپ تعارف می‌‌کنند و در بعضی از بازی‌ها مثل بازی با پرتغال تعارف کردن معنایی ندارد و همه با تمام توان می‌خواهند این کار را انجام دهند. نتیجه آن می‌شود اتفاقی که دیروز افتاد و ناهماهنگی میان بیرانوند و عزت‌اللهی که در نهایت به خاطر فشار بازی به درگیری لفظی انجامید.
فوتبالش را از یک جا و یک زمان با رونالدو شروع کرد. دو بازیکنی که پیش‌بینی می‌شد آینده‌ای یکسان خواهند داشت. کوارشما، رونالدو نشد اما بازیکنی است با گل‌های حساس. مثل ۲ گل در دربی بشیکتاش و فنرباغچه، گلی که پرتغال را به نیمه‌نهایی یورو برد یا گل صعود تیمش به مرحله بعدی جام‌جهانی.
در ستایش این لحظه، این بازیکن و این ضربه هر جمله‌ای کم است. این گل را شاید بیش از همه به تصمیم بزرگ کی‌روش مدیون باشیم. تصمیمی که این پنالتی را به انصاری‌فرد داد تا با این ضربه حرفه‌ای و زیبا تبدیل به گل کند و گزینه‌های دیگری را انتخاب نکرد.
از این حسرت‌ها و فریادها و موقعیت از دست‌دادن‌ها از طارمی آنقدر دیده‌ایم که نه عجیب باشد و نه باورنکردنی. اما این موقعیت و این حسرت و این فریاد جنسش با همه آنها فرق دارد. از آنها که می‌سوزاند و از یاد نمی‌رود.
این جام، جام آزمون نبود. یک سال بد باشگاهی و یک پایان بد ملی. با این حال این پایان کار آزمون جوان نیست. او حالا فرصت زیادی برای ادامه راه دارد. راهی که در آن فوتبال را به هر چیز دیگر ارجح بداند و به آنچه لایقش است برسد و به آن چه لایقش هستیم ما را برساند.
