چقدر هافبک خوب دارد این تیم
شفر استقلالی کهکشانی ساخته
اگر به لیست این روزهای استقلال نگاهی بیندازیم ناخوداگاه به خاطر تعدد بازیکنان میانی پی به شباهت تیم منصور پورحیدری در اواخر دهه شصت و اوایل دهه هفتاد میافتیم.
. به گزارش خبرنگار شمانیوز به نقل از "ورزش سه" : اگر بخواهیم تاریخ باشگاه استقلال را به دو قسمت مساوی تقسیم کنیم قطعا میتوان آن را به دو دوران پیش از انقلاب و بعد از انقلاب تقسیم کرد. برای مشاهد اوج دوران این تیم یا به نوعی نقطه عطف استقلال در این ۴۰ ساله گذشته باید به آرشیو دهه شصت تا هفتاد رجوع کنیم، همان دورانی که آبی پوشان پایتخت با تکیه بر تنی چند از بهترین بازیکنان دوران خودش بر بام قله آسیا دست پیدا کرد و برای تکرار این افتخار تنها به انداره یک ضربه پنالتی فاصله داشت. این درحالی بود که این تیم در آن دهه ۷ سال به تیم رقیب قافیه را نباخته بود. چنانچه مجبور باشیم این افتخارات را تنها به نام یک نفر واریز کنیم بدون شک باید به نام منصور پورحیدری اشاره کنیم. پورحیدری در سالهای ۶۸ تا ۷۱ همراه با استقلال روزهای تکرار نشدنی را تجربه کرد که دیگر هیچ مربی نتوانست بعد از آن به چنین موفقیتهایی از این دست برسد. اما راز موفقیت این تیم چه بود؟ به این نامها توجه کنید:
شاهرخ بیانی، امیر قلعه نوعی، مجید نامجو مطلق، جعفر مختاری فر، مهدی فنونی زاده، امیر هاشمی مقدم، رضا احدی، رضا نعلچگر، میرشاد ماجدی و ...
وجه مشترک تمامی بازیکنان عنوان شده بازی در خط میانی استقلال بود و این در شرایطی است که استقلال در آن سالها جز صمد مرفاوی مهاجم طراز اولی در سطح تیم ملی نداشت و تمام این موفقیتها با درخشش بی نظیر این بازیکنان میانی حاصل شد. در واقع لیست پورحیدری مملو بود از هافبکهایی که هر کدام در هر تیمی به عنوان یک مهره تاثیر گذار به حساب میآمدند که هر کدام وظیفهای مجزا داشتند. فنونی زاده مثل یک دیوار از خط دفاع مراقبت میکرد، شاهرخ و قلعه نویی میدان داری میکردند، ضمن آنکه پاسور خوبی بودند و در عین حال گلهای بی شماری را به ثمر میرساندند. بقیه بازیکنان هم که در ترجمه امروزی فوتبال وینگرهای تهاجمی به شمار میرفتند که سر آمد آنها مجید نامجومطلق بود. دیگر از یک خط میانی چه میخواهید؟ استقلال با این ترکیب خط میانی به هرچه که میخواست در ایران و آسیا دست پیدا کرد.
شاید علاقه پورحیدری را به بازیکنان خط میانی به شیوه چیدمان او ربط بدهیم چرا که ورود بونجاک به استقلال همراه با آوردن شیوه ۲-۵-۳ بود که البته آنها با همین نحوه چیدمان توانستند قهرمان آسیا شوند. اگر ما را به مقایسه محکوم نکنید باید به شباهت لیست این روزهای استقلال و آن دهه اشاره کنیم که مملو است از بازیکنان خط میانی که هر کدامشان برای راه انداختن هر تیم کافی به نظر میرسند. از علی کریمی گرفته تا فرشید باقری، از فرشید اسماعیلی تا طارق همام، یا از پاتوسی گرفته تا داریوش شجاعیان و روزبه چشمی و محسن کریمی و رضا آذری همگی را میتوان به عنوان بازیکن خط میانی استقلال به حساب آورد. آن روزها استقلال با تکیه بر خط هافبکش بارها تا فتح دروازه هر تیمی پیش میرفت، درست مثل استقلال در دو بازی گذشته که به راحتی آب خوردن برای خودشان
موقعیت ایجاد میکردند. وینفرد شفر امسال در نیم فصل دوم خواسته یا ناخواسته پایش را جای منصور پورحیدری گذاشته و حالا باید برای حضور این همه هافبک چارهای درست بیندیشد. این شاید بزرگترین دغدغه وینفرد شفر در حال حاضر باشد. او در این مجال دو معضل بزرگ دارد. اول آنکه قرار دادن این همه بازیکن خط میانی در شرایط مسابقه کار بسیارسختی است و دومی، راضی نگه داشتن تمامی این بازیکنان است، بدون این که حاشیهای در تیم ایجاد شود.
شفر برای حل اولین چالش تصمیم گرفته است بعد از انجام هر بازی در لیگ فردای آن یک دیدار تدارکاتی ترتیب دهد تا همگی بازیکنان از شرایط مسابقه دور نمانند. اما برای حل دومین مشکل باید منتظر گذر زمان باشیم و در این راه نقش فرهاد مجیدی میتواند بسیار کلیدی باشد.