IPC دروازه طلایی کرسنتی برای تحویل منابع نفتی ایران به اجنبی ها

در قراردادهای آی پی سی که شدیدا مورد انتقاد منتقدین قرار دارد و به کلی منافع ملی کشور را زیر سوال می برد باید دید مجلس و نهادهای ناظر چکار می کنند و آیا دروازه های طلایی کرسنتهای جدید بر روی شرکتهای رانتیر نفتی و وزارت نفت زنگنه باز خواهد شد یا خیر. این روزها بحث های زیادی پیرامون وزارت نفت و قراردادهای آبکی و بدون پشتوانه آی پی سی می شود و این موضوع منجر به آن شده که اصل مشکل وزارت نفت که همانا عملکرد ضعیف آن در سه سال گذشته است تحت شعاع قرار گرفته و به فراموشی سپرده شود. نگاهی به عملکرد وزارت نفت در دوره وزارت بیزن زنگنه گویای کاستی های بسیار و وارد امدن خسارت های سنگین به کشور است که در پوشش اخبار پوپولیستی و جریانسازی ها خود را مخفی کرده است. بررسی اخبار وزارت نفت نشان می دهد در سه سالی که زنگنه تصدی وزارت نفت را به عهده گرفته است به جز بازگرداندن سقف تولید نفت به سالهای قبل از تحریم و افتتاح جند فاز از پارس جنوبی که در زمان تحویل به زنگنه از درصد های بالایی در پیشرفت برخوردار بوده اند کاری نکرده است. در بحث پالایشگاهی و پتروشیمی و میادین مشترک و سواپ نفت و دیگر مقوله ها هم یا کارها متوقف است یا اگر تغییری داشته ایم به دلیل افتتاح طرح هایی است که در دولت احمدی نژاد تقریبا تمام شده بود. در این بین اما در بحث میادین مشترک و سواپ نفت و پالایشگاه ها و قراردادهای گازی بین ایران و کشورهای منطقه مانند پاکستان و دیگر کشورها هم اصلا حرفی برای گفتن وجود ندارد و مطالعه اخبار نشان می دهد که هر چند ماه یک بار وزارت نفت یک خبر منتشر می کند که فلان فرارداد در حال پیگیری است و یا مذاکره در حال انجام است یا جوابیه می دهد و ....در واقع اصولا کاری انجام نشده است. موضوعاتی مثل جمع اوری گازهای همراه نفت و توسعه و آبادانی مناطق نفت خیز و جذب نیروی کار در بزرگترین صنعت کشور هم که کلا کن فن یکن است و البته وزیر دولت تدبیر و امید مانند سالهای قبل از ریاست جمهوری احمدی نژاد نشان داده که در اخراج و بی کار کردن پرسنل نفت با ترفندهای مختلف ید طولایی دارد. امارهای منتشر شده در بولتنهای وزارت نفت نشان می دهد که زنگنه در سالهای قبل از دولت تدبیر امید با ترفندهایی بیش از 100 هزار نفر نیروهای صنعت نفت را با تغییر نوع قرارداد از کارگری به کارمندی تعدیل کرده است و هم اینک هم به جای افزایش درآمدهای وزارت نفت و جذب نیرو برای کمک به کاهش نرخ بیکاری از همین روشهای خاص برای کاهش نیرو استفاده می کند. نگاهی به بدنه مدیریتی وزارت نفت و شرکتهای تابعه هم گویای بی برنامگی های وسیع در انتصابات زنگنه است به صورتی که اکثر مدیران نفتی در دوره او به دلیل اختلاف نظر با ایشان یا از کار برکنار شده اند و یا از سیستم خارج شده اند. به هر حال در این روزها شاهدیم که زنگنه به جای دادن گزارش عملکرد و اعلام کارهایی که در سه سال گذشته در صنعت نفت کرده است بیشتر به دنبال ایجاد جو خبری است تا از سوالات بیشتر در مورد عملکردش خلاصی پیدا کند. او نه در زمینه میادین مشترک، نه در زمینه ایجاد اشتغال و نه در زمینه سوآپ نفت و فروش نفت ایران پاسخی برای گفتن ندارد و به طور مثال مشخص نیست اینکه سه سال است می گوید سوآپ را راه اندازی می کنیم و یا میادین مشترک اولویت ما در صنعت نفت است را به کجا رسانده است. این روزها نگاهی به سایت وزارت نفت و پروزه هایی که آقای وزیر رونمایی و یا افتتاح می کند نشان می دهد که موضوعات خبر بیشتر پیرامون انجام قرارداد همکاری و توافق علمی و خرید نرم افزار و تعریف و تمجید دور می زند و خبری از کارهای زیر ساختی و صنعتی دیده نمی شود. در پایان این که زنگنه متاسفانه نتوانست در این دوره از وزارت خود عملکرد مثبتی در صنعت نفت ایران به نمایش بگذارد و اوج عملکرد وی را باید در تغییرات مدیریتی و خبر سازی با لغو قراردادهای خارجی و موضوعاتی مانند بابک زنجانی و قراردادهای آی پی سی جستجو کنیم. البته در قراردادهای آی پی سی که شدیدا مورد انتقاد منتقدین قرار دارد و به کلی منافع ملی کشور را زیر سوال می برد باید دید مجلس و نهادهای ناظر چکار می کنند و آیا دروازه های طلایی کرسنتهای جدید بر روی شرکتهای رانتیر نفتی و وزارت نفت زنگنه باز خواهد شد یا خیر.