عکس بدون حجاب ثریا قاسمی غوغا کرد | ثریا قاسمی به سیم آخر زد

به گزارش شمانیوز: بعد از مرگ مهسا امینی دختر معروف اینستاگرامی حواشی زیادی در فضای مجازی به وجود آمد ثریا قاسمی با انتشار عکس بدون حجاب خود در اینستاگرام اعتراض کرد.ثریا قاسمی سال ۱۳۱۹ در رشت متولد شد. ثریا قاسمی دختر حمیده خیرآبادی است.ثریا قاسمی اوایل دهه ۱۳۴۰ با گویندگی رادیو کار حرفه‌ای خود را شروع کرد و سپس به تئاتر رو آورد. 

ثریا قاسمی با انتشار عکس بالا نوشت:

سلام به اهالی هواداران نازنینم از دیشب با یک عکسی که اپلود شده در صفحه هزاران بدو بیراه شنیده ام و کامنت های منفی برخی از دوستان و عکسی که اپلود شده حاشیه واسه بنده درست کردن قرار نیست بخاطر بی حجابی در کشورم ایران را ترک کنم من هم از همین مردم هستم و بین شماها قرار دارم درسته خاطرات بدی از بنده دارید قبل از انقلاب بی حجاب بوده ام در مورد عکسی که اپلود کرده ام بگوییم حجاب اجباری نیست و هیچکس حق اینو ندارد که اجبارش کند

نکته بعدی اینه از کسایی حمایت کردن تشکرو قدرانی میکنم و برخی از کسایی که بدو بیراه و توهین به بنده کردن واگذارشون کردم به خدا *قاضی ما خداست یاحق

روایت ثریا قاسمی از پشت پرده دفن بی سرو صدای حمیده خیرآبادی

دختر حمیده خیرآبادی درباره اینکه چرا مراسم درگذشت مادرش را به سکوت برگزار کرده نیز گفت:واقعاً متاسفم از این شایعات بی اساس و البته خدا رو شکر می کنم که من کلاً آدم بی حاشیه و بی شایعه ای هستم. مادر من خیلی رنج برد، که نمی خواهم وارد جزئیات شوم. به آن حدی که در توانش بود، نرسید. به آن حدی که در شانش بود، به او رسیدگی نشد و آن حدی که باید زندگی اش به لحاظ رفاه تامین می شد، نشد. هیچ حرف و سخنی از طرف هیچ کس به من گفته نشد. ما هر دو آرامش و آسایش را دوست داشتیم و اهل شو دادن نبودیم و همیشه از جاهای شلوغ نمایش دادن خودمان پرهیز می کردیم و من بسیار مخالف این هستم که این دوستان وفات یافته مان را برای نشان دادنِ خودشان ببرند دور تالار وحدت بچرخانند و یک عده بیایند و عکس بگیرند و بخشی از مردم که کمتر مرا دوست دارند، به اندوه ما بخندند. من ترجیح می دهم مراسم را بسیار مدیریت شده برگزار کنم.

ثریا قاسمی فرزند زنده یاد حمیده خیرآبادی

ثریا قاسمی ادامه داد:ساعت شش زنگ زدم بیمارستان و ماشین آمد و ایشان را در آرامشی که دوست داشتند خاک سپاری کردم. بعد هم از آنجا به سر کار رفتم؛ چون مادرم آن قدر کارش را دوست داشت که می خواست من در این شرایط به سر کار بروم. اصلاً گریه و سوگواری نکردم؛ سیاه نپوشیدم؛ زیر جزو نادر افرادی بود که خداوند دعایش را اجابت کرد. همیشه خواسته اش این بود که ایستاده وفات کند. همواره از خدا می خواست که در رختخواب نیفتد که کسی از او پرستاری و نگهداری کند. من از بیمارستان آوردمشان منزل و خودشان کلیدشان را از کیفشان درآوردند و در را باز کردند. این یعنی شادمانی کامل، شکرگزاری کامل، یعنی فهمیدم چه کردی. هم او فهمید خدا چه کرد و هم من فهمیدم بر ما چه گذشت. پس این سوگواری ندارد، به سوی نور و روشنایی رفتن اشک ریختن و روسری سیاه ندارد مادرم جسمش رفته است. رنج های من و مادرم را بگذاریم مانند فانوس هایی که ژاپنی ها به آسمان می فرستند، به خدا برسد. گرچه او می داند اما بگذار بنده اش نداند؛ بگذار تکبرها و خودستایی ها، بهره بردار از شرکت در این گونه مراسم ها را کسب و کار خود کنند؛ که کسب کارشان همین است، نه هنر. شادی دیدن پرواز و بال گشودن مادرم با آن لبخند زیبا و صورت مهربان و جذاب همواره برایم به یادماندنی است.