بازار داغ شگفتانه و علامت سوال مجوزها
سهند آدم‌عارف - دبیر هنر
به گزارش شما نیوز ، مدتی می‌شود بازار حضور گروه‌ها و چهره‌های سرشناس موسیقی دنیا به ایران باز شده است و تهیه‌کنندگان و کنسرت‌گذاران سعی دارند هر روز آس‌های جدیدی رو کنند و شگفتانه‌ای برای طرفداران موزیسین‌های غیرایرانی داشته باشند. زمانی بود که حضور افرادی همچون شیلر، اولافور آرنالدز، کیتارو و... برای طرفدارانشان چیزی شبیه به آرزویی دست‌نیافتنی می‌نمود اما این روزها به لطف برخی کنسرت‌گذاران فعال دیگر چهره‌های درجه دوم و موزیسین‌های معمولی که زمانی آثارشان در ایران در مقیاس وسیع شنیده شده هم نمی‌تواند چندان بمب خبری ایجاد کند و این وضعیت تا حدی رسیده که حتی خبرهای دروغ ماه آوریل یا دروغ سیزده خودمان که در آن اطلاع داده شده بود که قرار است گروه متالیکا برای برگزاری کنسرت به ایران بیاید هم آنچنان که باید و شاید سبب ایجاد شگفتی نشد. حال در این شرایط یک کنسرت‌گذار و مرکزی که متولی اصلی موسیقی کشور است درباره مجوز داشتن و یا نداشتن یک موزیسین نه‌چندان مطرح غیرایرانی در فضای مطبوعات برای یکدیگر تکذیبیه صادر می‌کنند و در این میان هیچ‌کس هم متوجه نمی‌شود بالاخره برای این هنرمند مجوزی صادر شده است یا نه. اگر صادر شده چرا می‌گویند صادر نشده و اگر صادر نشده چرا بلیت‌فروشی آن آغاز شده است. نمی‌شد پیش از این‌که ماجرا به این صورت مطبوعاتی شود یک هماهنگی کوچک میان برنامه‌گذار محترم و متولی ارجمند اتفاق می‌افتاد تا این میزان حاشیه غیرمفید و غیرلازم به‌وجود نیاید؟
در همین شرایط است که نباید از یاد ببریم ابتدای امسال وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بیانیه‌ای منتشر کرد که در آن بر مکلف شدن دستگاه‌ها برای تسهیل و تسریع هرچه سریع‌تر صدور مجوزها و حذف پروسه مجوزهای غیرلازم و تبدیل به عرف و رویه شده دستگاه‌های زیرمجموعه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تاکید کرده بود. در همین کش‌و‌قوس است که برای صادر شدن مجوز حتی گروه‌هایی که موسیقی بدون کلام کار می‌کنند سخنان ضد و نقیض می‌شنویم و بازار شایعه، تایید و تکذیب آنان داغ می‌شود و به‌علت برخی محافظه‌کاری‌ها و حب مقام‌ها دشوارترین شرایط برای اخذ مجوز ایجاد می‌شود. این‌طور به‌نظر می‌رسد که بالاخره زمان عمل کردن به وعده‌هایی نظیر تسهیل صدور مجوزها فرارسیده باشد و این موضوع نه فقط برای برگزاری کنسرت هنرمندان غیر ایرانی که برای هنرمندان ایرانی هم لحاظ شود و حتی در اولویت قرار بگیرد. برای مثال موسیقی بدون کلام چه مجوزی نیاز دارد و عزیزانی که مجوزها را صادر می‌کنند اساسا با چه سنجه، ملاک و سازوکاری برای موسیقی بدون کلام می‌توانند مجوز صادر بکنند یا نکنند؟ مثلا اگر موسیقی مذکور مربوط به دوره رمانتیک نباشد و برگرفته از امپرسیونیست‌ها باشد عزیزان می‌گویند این «اتونال» است بروید «تونال»اش کنید برش گردانید؟ مشخصا چنین نیست و باید در این باره تجدیدنظرهای جدی صورت گیرد و امور برای هنرمندان این مرز و بوم هرچه سریع‌تر تسهیل شود تا نارضایتی‌های آنان پروارتر از قبل نشود.
