چرا آتش پتروشیمی ماهشهر خاموش نشد؟

باز هم آتش سوزی دریکی از مهم ترین سایت های پتروشیمی کشور کام هموطنان و مسئولان را تلخ کرد ، این اتفاق جدا از خسارات جبران ناپذیری که تابه حال 60میلیون یورو برآورد شده بر پیکر نفت ایران وارد کرده، تلنگری اخلاقی به همراه داشت که باعث شد به نکات ظریف اما تاثیرگذاری دراین زمینه بیشتر توجه کنیم که غفلت از آن می تواند خسارت های دیگری به بدنه دیگر بخش ها وارد آورد.

اتفاق مشابه پارسال

خادمی یکی از اعضای کمیسیون انرژی مجلس درخصوص آتش سوزی اخیر گفت: دقیقا سال پیش شاهد اتفاق مشابهی بودیم که با رشادت یکی از کارمندان خسارت چندانی وارد نشد و با ازدست دادن جان خود باعث شد منافع ملی ایران به خطر نیفتد . مرحوم شهرام محمدی با آنکه می دانست اگر به آتش بپرد ممکن است حتی خاکستری از او نماند اما به خاطر منافع ملی کشورش حاضر به چنین فداکاری شد .

رویکرد مسئولان درمقابل فداکاری

جالب است که مدیران مربوطه بعد از شهادت وی هیچ کاری برای خانواده مرحوم نکردند و خانواده محمدی بعد از او با انواعی از مشکلات مالی دست و پنجه نرم کردند . از طرف دیگر اکثر مدیران نفتی درحوزه غیرنفتی کار کرده اند و بیشتر مدیران پروازی هستند و درمنطقه حضور ندارند همین مسایل باعث می شود که مدیران با ارتباطات سیاسی وارد کار شوند و درک درستی از شرایط کار و شرایط طاقت فرسایی که کارگر با آن روبروست نداشته باشد که درنتیجه منجر به کاهش راندمان درحوزه نفتی می شود.

وی با پرده برداشتن از آماری تکان دهنده حساسیت موضوع را برجسته می کند و گفت: 25 سال پیش با وجود آنکه اکثر دکل های حفاری مکانیکی بود و این همه تخصص و دانش وجود نداشت اما به دلیل وجود مدیران باتجربه و وفادار با هردستگاه حفاری سالیانه بیش از 4 حلقه چاه حفاری می کردیم اما اکنون بعد از 25 سال به جای پیشرفت هرآنچه نیز داشتیم از دست داده ایم و به حفر سالیانه 2 حلقه چاه درسال رسیده ایم که این واقعا تاسف آور است .

مقصراصلی کیست؟

دلیل عدم پیشرفت درحوزه های نفتی و اتفاقات ناخوشایند که مدام درحال تکرار شدن هستند به ضعف مدیریت و ناشایسته سالاری و سیاسی شدن امور برمی گردد . به جای تقدیر و حمایت از خانواده های کارمندانی که باعث نجات اقتصاد کشور شده اند با رفتار بی مسئولانه درمقابل خانواده های آنان به سمتی می رویم که ترویج رفتار بی مسئولانه را جایگزین غیرت ایرانی می کنیم. کارگران به جای اینکه خود را از یک جزء بزرگتر بدانند خودشان را جدا از حوزه فعالیت کاریشان می دانند و دراین سیستم بیمار احتمال هرگونه رخدادی طبیعی جلوه می کند.

درجامعه ای که بحث ایمنی و بهداشت محیط زیست امری تشریفاتی و دستوری است و به طور واقعی به آن عمل نمی شود شاهد تکرار این رخدادها خواهیم بود .

شهرام محمدی کارمند ازخودگذشته پتروشیمی ماهشهر که پارسال خود را به کشتن داد و حتی خاکستری از وی برای خانواده اش برجای نماند و عکس العمل مدیران این بود که نه تنها دیه وی به خانواده اش را پرداخت نکردند بلکه هیچ گونه تقدیری ازاقدام آن مرحوم نشد . درنهایت قدم به مسیری گذاشته ایم که ارزش هایمان را به سوی ضدارزش می بریم و فرهنگ مسئولیت پذیری در قبال یکدیگر را به فراموشی می سپاریم.