دعای روز هجدهم ماه رمضان

خدایا مرا متنبه کن تا از برکات سحرهای ماه رمضان استفاده کنم، و اهل سحر باشم و طوری نباشد که فقط برای سحری خوردن بلند بشوم و اهل نماز شب و دعای سحر نباشم، سعی کنید در طول سال از سحر ها استفاده کنید.

اللَّهُمَّ نَبِّهْنِی فِیهِ لِبَرَکاتِ أَسْحَارِه

خدایا توفیق بهره برداری از برکات سحر را روزی من کن؛ حتی کسانی که نمی توانند روزه بگیرند، سحرها بیدار باشند تا از برکات سحر استفاده کنند.

وَ نَوِّرْ فِیهِ قَلْبِی بِضِیاءِ أَنْوَارِهِ

خدایا قلب مرا نورانی کن به روشنایی انوار سحر، بخاطر اینکه سحر یک نورانیتی دارد، خدایا به آن نور سحر قسمت می دهم که قلب ما را نورانی کن، الان قلبهای ما زنگ زده است، الان من خودم را می گویم قلب من هم دچار زنگار است، خود من به احوالات گذشته خود که نگاه می کنم می بینم که آن آدم چهل سال پیش نیستم، دعای کمیل را که می خواندم شاید حدود سه ساعت طول می کشید و اصلا یک پلک بر هم زدن خسته نمی شدم؛ شصت و سه سال قبل که در مشهد بودم مرحوم کلباسچی - که شرحی بر دعای کمیل هم از ایشان منتشر شده است به نام « انیس اللیل » - در صحن مسجد گوهرشاد دعای کمیل می خواندند آن هم از حفظ و با چه حال و هوایی! اما الان که به خودم که نگاه می کنم دیگر آن حال نیست! محیط چه کار ها

که با ما نمی کند! چرا چشم ما آلوده شده؟! چرا گوش ما آلوده شده؟! و.....همه چیز ما عوض شده است.

لذا دعا، دعای خیلی خوبی هست که از خدا بخواهیم که قلب و دل ما را نورانی کند.

وَ خُذْ بِکلِّ أَعْضَائِی إِلَی اتِّبَاعِ آثَارِهِ

خدایا تمامی اعضاء مرا طوری قرار بده که از آثار تو پیروی کنم، طوری باشم که چشم و دست و... همه و همه اعضاء و جوارحم از آثار و برکات تو پیروی کند.

بِنُورِک

 خدایا تو را به نور خودت قسم می دهم که این حاجت من را برآورده کنی! و اگر بپرسی که مگر خدا نور دارد؟ می گویم: بله « الله نور السموات و الارض »

یا مُنَوِّرَ قُلُوبِ الْعَارِفِین

ای خدایی که به نور خودت قلب عارفین را نورانی کرده ای

و منظور از عارف کسی نیست که از عرفان دم می زند و حرف از وادی عشق میزند و خود آراسته به آداب اهل معرفت نیست؛ گاهی امام از عرفان می گوید و یک زمانی آدمی که محاسن ندارد از عرفان دم می زند! و بین این دو تفاوت است.