عبدالرحمن جامی

به گزارش شما نیوز ، نورالدین عبدالرحمن جامی، بزرگ‌ترین شاعر و سخن‌سرای قرن نهم هجری است. وی در سال۸۱۷ هجری‌قمری در «خرجرد» در نواحی و ایالت جام به دنیا آمد. جامی هم در شعر و هم در نثر از بزرگ‌ترین ادبای ایران است و آخرین شاعر بزرگ سبک عراقی؛ پیرو سعدی و مولوی رومی و نظامی محسوب می‌شود.

به همین جهت علاقه‌مندان به سبک عراقی، به وی لقب خاتم‌الشعرا داده‌اند. وی از شاعران متصوف است؛ که از شیخ محی‌الدین عربی و شیخ صدرالدین قونوی پیروی می‌کرده است. نام او عبدالرحمن و لقب نخستین او عمادالدین و لقب مشهورش نورالدین است.

ایام کودکی و تحصیلات ابتدایی جامی در همین ولایت می‌گذرد.

جامی در محیط حکمرانی تیموریان هرات مانند آفتابی بود که به هر طرف نور می‌پاشید و در قدرت کلام و شعر، مقام عرفانی، صلاحت و نزاکت کلام، مانندی نداشت و از همین‌رو از شاه تا گدا او را قدر و عزت می‌کردند و مجذوب او بودند. امیر علی ‌شیر نوایی دوست و مصاحب سلطان و جامی، بزرگ علم و ادب در زمانه خود به جامی، نظیر احترام شاگرد نسبت به استاد خود، احترام می‌کرد.

مکاتبات سلطان محمد فاتح و سلطان بایزید دوم با جامی نیز که برخی از آن‌ها باقی است نشان می‌دهد که سلاطین عثمانی هم که قلمرو وسیع فرمانروایی‌شان آسیای صغیر و شبه‌جزیره بالکان را دربرمی‌گرفت، تا چه حدی برای جامی حرمت قائل بوده‌اند .

ویژگی‌ مهم شعر جامی، منتخب بودن الفاظ و استحکام عبارات آن‌هاست. در سخنش افراط و تفریط‌های معاصران او دیده نمی‌شود. قدرت او در بیان تعالیم و افکار صوفیانه‌ بی‌نظیر است و مهارت او در ترجمه مضامین عربی به شعر فارسی قابل توجه و درخور است .

«سلسله‌الذهب»، «سلامان و ابسال»، «تحفه‌الاحرار»، «سبحه‌الابرار»، «یوسف و زلیخا»، «لیلی و مجنون» از آثار مهم منظوم و بهارستان از مهم‌ترین آثار ادبی او به نثر هستند.