نصرت رحمانی

نصرت رحمانی زاده دهم اسفندماه ‌۱۳۰۸ در تهران؛ یکی از شاعران معاصر نوگرای ایران است. پدر او اسدالله رحمانی و مادر او فاطمه ميرزا خانی بودند. نصرت رحمانی در اين مورد می نویسد: « پدر قهرمانی نداشته ام تا لقبش را با زنجیر به کت های خسته ام ببندم و در سنگلاخ ها بدوم ، تا هرجا سخن بر سر نام می رود ، با تمام نیرویم فریاد بکشم که پسر فلان الدوله هستم. ولی اگر لازم باشد می گویم نام پدرم اسدالله بود. من نمی دانم زاده ی یک قانونم یا پدیده ی یک عشق. آنچه می دانم این است که سحر یکی از شب های اسپند ماه ١٣٠٨ سپیده در چشم هایم ریخت و تهران مرا در لای چنگ های خویش گرفت».

به گزارش شما نیوز ، نصرت رحمانی پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی در دبستان ناصرخسرو و تحصیلات متوسطه در دبیرستان ادیب ، ابتدا به هنرستان نقاشی و سپس به مدرسه ٔ پست و تلگراف رفت که ریاست آن را زنده یاد پژمان بختیاری غزل سرا ی مشهور به عهده داشت. پژمان بختیاری خیلی زود به استعداد شاعرانه ٔ نصرت پی برد و تهیه ٔ روزنامه ٔ دیواری مدرسه را به عهده ی او گذاشت. نصرت رحمانی چند سالی نیز در وزارت پست و تلگراف کار کرد و سپس به کار در رادیو ایران و روزنامه نگاری پرداخت و با مجله‌های «فردوسی»، «تهران مصور»، «سپید و سیاه» و «امید ایران» همکاری داشت و مسؤول صفحه‌های شعر مجله «زن روز» شد.

رحمانی از آغاز دهه ی بیست ، سرودن شعر را آغاز کرد و در دهه ی سی به مرز شهرت رسید.

دکتر منوچهر سعادت نوری درباره او این طور می نویسد:«نصرت رحمانی از نسل سرایندگانی است که در دوره ها ی پر تلاطم شعر معاصر ایران حضوری فعال داشته است. او از جمله نخستین سرایندگان عصر ماست که زبان مردم کوچه و بازار را وارد شعر و سروده کرد.»

در دهه ٔ چهل و پنجاه شمسی، این هنرمند طرفداران زیادی در میان مردم به ویژه جوانان داشت. او اواخر عمر در شهر رشت زندگی می‌کرد و سرانجام ‌۲۷ خردادماه سال ‌۱۳۷۹ در همین شهر از دنیا رفت و در گورستان سلیمان داراب در کنار مقبره میرزا کوچک جنگلی و شیون فومنی به خاک سپرده شد.

مجموعه‌های «مردی که در غبار گم شد»، «نامه‌هایی که هرگز به او نرسید»، «کولی وحشی»، «کوچ»، «کویر»، «ترمه»، «میعاد در لجن»، «حریق باد»، «درو»، «پیاله دور دگر زد» و «بیوه سیاه» از جمله آثار این شاعرند.