داروی جدید برای کنترل و درمان بیماری پوستی پسوریازیس

اثر چندین دارو در کنترل شدیدترین انواع پسوریازیس ثابت شده است. بعضی از این داروها، سیستم ایمنی بدن را اصلاح می کند، میزان تقسیم سلولی را کاهش می دهد یا هر دو کار را انجام می دهد. این داروها عبارتند از: متوتروکسات، سیکلوسپورین و هیدروکسی کاربامید. سایر داروها مانند آسیترتین و استرهای اسید فوماریک عملکرد متفاوتی دارند. اخیرا برای درمان پسوریازیس تعدادی داروی جدید که به وسیله مهندسی بیولوژی تولید شده، در دسترس است. این داروها عملکرد بسیار اختصاصی دارند و احتمال عوارض جانبی آن ها کمتر به نظر می رسد. داروهای زیر در ایالات متحده آمریکا، موثر شناخته شده اند: اتانرسپت، اینفلیکسیمب، آلفاسپت و افالیزوماب.

همان گونه که در درمان های موضعی هم وجود دارد، داروهای سیستمیک متناسب با هر فرد، با توجه به وضعیت بیمار متفاوت است. در انگلستان، استفاده از داروهای سیستمیک تحت نظارت متخصص پوست است. البته اکثر مواقع پزشکان عمومی هستند که برای پایش عوارض جانبی عمل می کنند.

درمان در بیمارستان

در بعضی از انواع پسوریازیس (مانند اریترودرمیک یا پسوریازیس پوسچولر ژنرالیزه) بستری کردن بیماران، جزئی ارزشمند از روند درمان است.

بیماران چه زمانی باید به بیمارستان ارجاع شوند؟

همانند اگزما، NICE با ذکر این نکته که به اثر بیماران می توان در سطح خدمات اولیه رسیدگی کرد، خط مشی هایی برای ارجاع بیماران عنوان کرده است. شرایط ارائه شده برای ارجاع بیماران به خدمات تخصصی به شرح زیر است:

پسوریازیس اریترودرمیک یا پوسچولر ژنرالیزه وضعیت ناپایدار حاد در پسوریازیس وجود پسوریازیس گوتیت علامت دار وسیع که از فتوتراپی سود می برد. بیماری مشکلات اجتماعی و روانی شدیدی ایجاد کرده باشد؛ شرایط ارجاع باید شامل موارد زیر باشد: بی خوابی، طرد اجتماعی و کاهش کیفیت زندگی یا اعتماد به نفس. ضایعات پوستی به حدی گسترده باشد که خود فرد عملا قادر به رسیدگی به خودش نباشد. ضایعات پوستی در نواحی حساس وجود داشته باشد (مثل صورت، دست ها، پاها، ناحیه تناسلی) و در عمل علایم مشکل زا باشند. ضایعات پوستی منجر به عدم حضور در محل کار یا تحصیل شود به گونه ای که با شغل یا تحصیل بیمار تداخل ایجاد می کند. نیاز به ارزیابی برای رسیدگی به آرتروپاتی همراه وجود دارد. ضایعات پوستی به درمان های طب عمومی پاسخ نمی دهد. این شکست درمانی بر اساس ارزیابی خود بیمار است. در بعضی مواقع، شکست درمانی زمانی اتفاق می افتد که خود بیماران قادر نیستند درمان ها را بکار ببرند. تظاهراتی به وجود بیاید یا ایجاد شود که تشخیص را زیر سوال ببرد.

منبع : مه شو