افزایش تعداد گلبول‌های قرمز خون در واحد حجم را غلظت خون می‌گویند. در این حالت هموگلوبین خون بیمار بیشتر از یک فرد عادی است. به این معنی که هموگلوبین بالاتر از ۱۸ در مردان و بیشتر از۱۶ در زنان به عنوان غلظت خون تشخیص داده می‌شود. بیماری غلظت خون به دو دسته اولیه و ثانویه تقسیم می‌شود که در بیماری غلظت خون اولیه، تولید گلبول‌های قرمز خون توسط سیستم خون ساز بدن به صورت خودکار بالاست. در غلظت خون ثانویه، سیستم خون ساز بدن سالم است، ولی بیماری‌هایی مانند بیماری‌های مزمن ریوی، کلیوی و قلبی و یا تومورها، کاهش اکسیژن رسانی بافتی، بودن در ارتفاعات، سیگار کشیدن و زندگی در هوای آلوده موجب افزایش غلظت خون می‌شوند.
افزایش غلظت خون از این جهت خطرناک است که موجب کند شدن حرکت خون در عروق شده و خطر سکته را افزایش می‌دهد. برخی از افراد مبتلا به افزایش غلظت خون هیچ گونه علایمی ندارند و در برخی افراد اختلالاتی مانند برافروختگی پوست صورت، قرمزی چشم‌ها، اختلالات هوشیاری، منگی، سردرد، خواب آلودگی و گزگز دست و پا مشاهده می‌شود. خارش پوست به ویژه پس از استحمام، برجسته شدن ورید‌های چشم، بزرگی کبد و طحال نیز از علایم شایع این مشکل هستند. در صورت عدم کنترل و درمان غلظت خون، بیماری‌هایی مانند زخم معده، درد‌های استخوانی و در مراحل بعد نقرس و سنگ کلیوی بروز می‌کنند. در شرایطی که غلظت خون به صورت اولیه باشد، درمان از طریق خون گیری و مصرف برخی دارو‌ها است. در نوع ثانویه می‌بایست علت زمینه‌ای غلظت خون برطرف شود. برخی پزشکان روش حجامت را نیز برای کاهش غلظت خون پیشنهاد می‌نمایند. در مورد مقایسه حجامت و خون دادن باید گفت که اگرچه حجامت می‌تواند به عنوان یک روش درمانی در بعضی
بیمار‌های خاص مورد استفاده قرار گیرد، ولی نمی‌تواند در این مورد، جای خون دادن را بگیرد. زیرا حجم خونی که در حجامت از بدن خارج می‌شود زیاد نیست و ما در این مورد نیاز به خارج کردن مقادیری از خون بدن داریم. منبع: عصرایران
