باز هم وقت نوشتن اشاره است، مانند کودکی که تنها از دور ستارهای نورانی را میبیند و به آن اشاره میکند؛ اما از ستاره هیچ نمیداند و فکر میکند تنها نقطهای نورانی در آسمان است، تنها شنیده که ستاره چنین و چنان است، شنیده که ستاره، دانشمند فضایی است، نزدیکتر که میشود میبیند یک عارف، محقق، نویسنده و با وجود همه اینها یک پدر و یک همسر بینظیر است