مستند زندگی یک همجنس باز ایرانی به نام رها
شبکه مردمی اطلاع رسانی(شمانیوز): این مستند از داستان جوان ۲۹ ساله ای به نام «رها»! آغاز می کند که با جرات تمام مرزهای فرهنگی و سیاسی را درنوردیده! و جرات کرده برای هم جنس بازی خود به ترکیه (بهشت همجنس بازان ایرانی) برود و درخواست پناهندگی از اروپا و آمریکا بکند. جوانی که از ترس خانواده خود، گفته که قصد تحصیل در کشور دیگر را دارد.
به گزارش خبرنگار شبکه مردمی اطلاع رسانی(شمانیوز)، به نقل از کافه حقوق، هفته گذشته مستندی با نام «زیر تیغ جنسیت» که نوعی دفاع تمام قامت از هم جنس بازی در ایران بود، از تلویزیون رسمی دولت انگلستان به زبان فارسی منتشر شد.
این مستند ۴۷ دقیقه ای، وضعیت هم جنس بازان ایرانی در کایسری ترکیه (شهر مذهبی ترکیه و میزبان ۴۰۰۰ پناهنده و فراری ایرانی، افغانی و عرب) را به نمایش می گذارد. شکی نیست که جهت گیری دولت انگلستان خصوصا رسانه دولتی آن در قبال ایران یک جهت خصمانه است و بدیهی است که مشکلات کشور ایران در چشم این رسانه به مساله اصلی تبدیل می شود. اما باید همواره به این نکته دقت کرد که ظرافت نکته سنجی های این رسانه و طبعا تمام کیان رسانه های صهیونیستی دنیا روی این خط جلو می رود که مشکلاتی را بزرگ نمایی کند که ریشه در اعتقادات و مبانی فکری و اسلامی مردم دارد.
به عنوان مثال شکی نیست که مشکلات نظام اداری کشور یا برخی ناهماهنگی ها در اقتصاد یا حتی مشکلات اجرایی در نظام قضایی کشور، مشکلات اصلی، جدی و مبتلابه مردم است. اما دوربین های این رسانه به سمت و سویی می رود که مبانی اسلامی را زیر سوال ببرد. به طوری که می بینیم امروز در دنیا، حمایت از همجنس گرایانبه عنوان یکی از مولفه های نظام های سکولار دنیا، چگونه در تمام کشورها خصوصا کشورهای اسلامی و مذهبی مسیحی دنبال می شود.
این مستند از داستان جوان ۲۹ ساله ای به نام «رها»! آغاز می کند که با جرات تمام مرزهای فرهنگی و سیاسی را درنوردیده! و جرات کرده برای هم جنس بازی خود به ترکیه (بهشت همجنس بازان ایرانی) برود و درخواست پناهندگی از اروپا و آمریکا بکند. جوانی که از ترس خانواده خود، گفته که قصد تحصیل در کشور دیگر را دارد.
سوژه دوم این مستند، سهیل ۲۱ ساله از بندر عباس است که یک سال پیش از ایران خارج شده است. خانواده و آشنایان سهیل او را وادار به تغییر جنسیت می کنند. اما یک روز قبل از عمل جراحی با کمک دوستانش به ترکیه فرار می کند و به زبان خودش، راه سومی را در مقابل دوراهی تغییر جنسیت یا مرگ انتخاب کرده است.
سوژه سوم، مریم ۳۷ ساله که سال ها پیش تغییر جنسیت داده و از زندگی خود قبل و بعد از عمل جراحی می گوید. ابتدا این مطلب را جا می اندازاند که ایمان نوجوان، علاقه فراوانی به مردان داشت و رفتارهای زنانه داشت. بعد از تغییر جنسیت، از مشکلات خود و به تعبیر خودش نقص بیشتر خود می گوید که وضعیت بدتر شده است و از غربت خود در ایران می گوید. جالب بود که می گوید قبل از عمل جراحی، رفتارهای شبه زنانه اش برای «پارتنرهایش بسیار جذاب بود و جذابتر می شد.»
سوژه چهارم، هم جنس بازی است به نام دنیا که از علاقات مردانه اش می گوید. بعد از تصمیمش برای تغییر جنسیت، اقدام به تحقیق می کند و پس از شنیدن تجربه دیگران، از این عمل جراحی منصرف می شود، به ترکیه می آید و پس از گرفتن سرطان درخواست پناهندگی به کانادا دارد. دنیا الان یک بچه ۱۲ ساله دارد که حاصل یک ازدواج اجباری از قبل بوده و حالا به هم جنس بازی اش با زنان دیگر، مباهات می کند.
اما این موضوع از زمانی در داخل کشور بسیار قوت گرفت که در دانشگاه کلمبیا، دکتر احمدی نژاد گفت که در ایران هم جنس باز نداریم و این موضوع به شدت مورد تمسخر رسانه های غربی قرار گرفت. همان جا بود که اکثر ایرانی ها هم ذهن شان درگیر چنین مفهومی به عنوان یک مساله اجتماعی مطرح شد.
یکی از نکات تکراری این مستند، این بود که جامعه ایران و خانواده های این هم جنس بازان اولین مانع در مسیر آنان می باشند. به طور کلی جامعه مذهبی ایران قبح چنین رفتار را ناهنجاری اجتماعی قلمداد می کند. به طور کلی فرهنگ ایران و ایرانی با چنین پدیده غیراخلاقی سر ناسازگاری دارد و تمام صحنه های این مستند برای او، پر است از صحنه های مشمئز کننده.
اما آن چه این مستند، به ذهن بینندگان تلقین می کند، این است که هم جنس گرایی بیماری نیست. واقعیتی است که ادعا می کند که تمام نهادهای محافل علمی جهان غیر از ایران، معتقدند که هم جنس گرایی حق است. برای روبرو شدن با این وضعیت، دولت و مذهب در ایران و مذهب در ترکیه مخالف چنین پدیده ای هستند و اجازه آزادی را به هم جنس بازان نمی دهد. پدیده ای که در جای جای مستند به آن تکیه می کند، فرار هم جنس گرایان و تغییر جنسیت اجباری است.
بنا بر فتوای امام خمینی (ره) پیش از انقلاب برای مواجهه با چنین پدیده ای و بنا بر درخواست آن بیمار معروف، جواز تغییر جنسیت داده شد و پس از آن این عمل با توصیه روانشناسان، اطبا و کارشناسان فنی این مساله ظاهرا به یک روال تبدیل شد. کامران باقری لنکرانی وزیر بهداشت دولت نهم زمانی گفته بود: حدود ۲۰۰۰ بیمار دوجنسی در کشور ثبت نام شده اند که پیش بینی می شود تعداد واقعی این افراد ۴۰۰۰ نفر باشد. معاون پزشکی، بالینی سازمان پزشکی قانونی در مهرماه ۸۷ گفته بود: سالانه حدود ۸۰ نفر در ایران با مجوز سازمان پزشکی قانونی با انجام عمل جراحی تغییر جنسیت می دهد که حدود ۹۰ درصد آن ها تغییر جنسیت از مرد به زن است.
آن چه در مورد خنثی مشکله در کتب فقهی و طبیعتا تاریخ اسلام عمل می شده است، قطعا مجازات مساحقه و لواط و هم زمان احتیاط در ادای تکالیف دینی بوده است. امروزه بسیاری از علمای دینی همچون امام خمینی (ره) و آیت الله منتظری در کتاب احکام پزشکی خود، به تغییر جنسیت چنین اشخاصی مجوز شرعی داده اند. این مجوز هیچ گاه به معنای وجوب نیست و طبیعی است که این حکم، برای چنین افرادی اجباری را با خود به همراه ندارد.
امروزه بی بی سی معتقد است که تغییر جنسیت، مشکل چنین افرادی را حل نکرده است. هر چند که مصاحبه با یک نفر از این افراد، ملاک خوبی برای نتیجه گیری نیست، این تصویر در ذهن بیننده به وجود می آید که ناگزیر از پذیرش چنین اشخاصی در جامعه هستیم و هیچ راه مناسبی برای تامین زندگی این اشخاص جز آزاد گذاشتن آنان و مقابله با مذهب نداریم. حتی برای مذهبیون هم این سوال در ذهن مطرح می شود که اگر هم جنس گرایی و تغییر جنسیت، مردود است، پس باید با چنین اشخاصی چه کرد. درام شدن خروج ایرانیانی با چنین بیماری هایی و هم چنین وانمود کردن به شهید دادن هم جنس گرایان در حال فرار از کشور، این حس نفرت را دو چندان می کند.
اما به راستی باید پذیرفت که محافل حقوق بشری دنیا جنگ تازه ای را با مبانی اسلام آغاز کرده اند و دانشگاه ها و حوزه های علمیه ما در راه برخورد با چنین هجمه ای، هنوز پدافندی را طراحی نکرده اند. (هرچند که امیدواریم چنین هجمه ای را درک کرده باشند.) چنان پس از یک هفته از پخش چنین مستندی، هنوز پاسخی برای مردمی که این مستند را دیده اند، مطرح نشده است.
