طنز تلخ من از گریه غم انگیز تر است
مقدمه این طنز تلخ:نوشتن تلخ ترین طنز عمر همیشه برای یک طنز پرداز سخت ترین کار است.اما چه کند اگر ننویسند طنز تلخش را، روزگار بر سر فکرهای تلخ مثل آوارهای زلزله خراب می شود.
همه چیز در این خنده بازار رسانه ملی در بازار اندوه ملت برای ناراحتی مردم فراهم بود فقط یک چیز کم داشت وآن هم اینکه بخش «عمو قناد» خنده بازار داد بزند:«یه زلزله با آوارش ببینیم،یه زلزله...»
اما باز هم در کنار این حرکت عجیب تلویزیون، از هر چه بگذریم سخن مسئولانی که هر چند وقت یکبار مثل بتمن در رسانه ملی حاضر می شوند و صحبت از مقاوم سازی در سراسر ایران می کنند خوش تر است!
به ویژه که در اکثر مواقع این دست از مسئولان با راهبردهای کاملا پیشرفتمدارانه یکی از مهمترین راهکارهای مقابله با زلزله را ایستادن در چهارچوب در و یا زیر میز و راه پله می دانند که این موضوع همیشه یکی از پیشنهادهای نخبه گرایانه ای است که مدیران کشوری همچون ژاپن از آن مطلع نیستند.
در این بین با توجه به این راهکارهای فوق العاده چند فرضیه ذهن ما عوام الناس را که مثل برخی مدیران که حضور جدی در عرصه رسانه ملی دارند نخبه نیستیم(البته تحصیل کرده بیکار که هستیم!)به خود مشغول داشته که بعضی از آنها به شرح زیر است:
۱-مردم و مدیران کشور ژاپن خنگ و بی سواد هستند که به جای رفتن زیر میز و ایستادن در «چهارچوب در» میلیاردها تومان هزینه ایمن سازی ساختمانهای خود می کنند.
۲-خود مدیران هم یا اهل زیر میزی رفتن هستند یا در هنگام زلزله توانایی دویدن به خارج از خانه را دارند و یا از همه مهمتر خانه هایشان بیدی نیست که با این زلزله ها بلرزد که فرضیه آخری از همه محتملتر است.
۳-باید به زودی هزینه های فراوانی برای ساخت و یا وارد کردن میزهای چینی و یا چهارچوبهای در باز هم چینی کرد تا به این وسیله بتوان برای شهروندان عزیز ایمن سازی کرد.
۴-مدیران برنامه های ویژه ای برای ایمن سازی پس از وقوع زلزله دارند و برای همین در هنگام مانورهای سراسری که اغلب اوقات با شوخی و خنده دانش آموزان همراه است به همه گفته می شود که زیر میز بروید.خود زیر میزی ببخشید(!) زیر میز رفتن (!)برنامه ویژه مدیران برای مقابله با زلزله محسوب می شود.
۵-به احتمال زیاد از این پس در صورتی که ایستادن در آستانه در و زیر راه پله جواب نداد مدیران مربوطه چگونگی «وصیت کردن» به طور سریع را در یک مانور سراسری به پیر و جوان آموزش می دهند تا حداقل آن دنیای عزیزان با همت این مدیران کارشناس، ایمن سازی شود.
به هر صورت به نظر می رسد که برخی مدیران محترم و محترمه که این روزها در علاقه زیادی به سکنی گزینی در برجهای پایتخت دارند برنامه های ویژه ای برای وضعیت زلزله تدارک دیده اند که پس از رفتن وقوع زلزله و از دست رفتن هم وطنان آنها را اجرا خواهند کرد و این گونه می شود که ایمن سازی معنا پیدا خواهد کرد.
