پسرکی به نام احمدرضا احمدی گم شده است

نام احمدرضا احمدی همواره با کانون پرورش فکری و کودکان و نوجوانانی که به آنان عشق می ورزید عجین بوده است. او کودکانه های بسیار نوشت و جهان های کودکانه بسیار برای ما ساخت.

احمدرضا سالها از ستون های کانون بود؛ در آن زیست، نوشت، سرود و  گنجینه تکرارناشدنی موسیقی و دکلمه ی کانون را طلایه دار بود و یادگارانش، میراث بی جایگزینی شده که بخشی از آبرو و اعتبارمان شده است. 

با هرآنچه که در قلبش بود از کلمه و رنگ و عکس خود را و مردم را زندگی کرد و دوستدارانش نیز در او زیستند و قدم به قدم با او بالیدند و در خانه ی دلش ماوا گزیدند. 

دریغ که هیچگاه، دست ِقدردانی مان به بلندیِ قدرشان نرسید. 

انسانی از تبار اسطوره های بی تکرار و بزرگ که  مفاهیم بزرگ را برایمان ساده و قابل فهم می کرد   در حد شانه هایمان پایین می آورد تا ببینیم و بدانیمشان.  

طنز و نکته سنجی از ذهن و زبانش دور نمی شد و چشمان عاشقش همیشه می خندید اما غم پنهانی در دل داشت.

دیگران درباره اش می گفتند شاعری تمام وقت است و خود، می گفت زندگی اش همین کلمات است و در آخر نیز به همین کلمات پیوست و جاودانه شد.

خود، به شمعدانی ها و شاعرانگی ها سفر کرد و یک کاشکی برای ما به جای گذاشت:

《کاش تو بودی/ که در باران/ به این کودکان/ بوسه و عیدی می دادی》*

او می گفت:《 من سالها احمدرضا احمدی بوده ام و حالا دلم‌می خواهد کسی بیاید و من را ادامه دهد》و بی تردید اینچنین خواهد شد؛ و کودکان ایران در اقصی نقاط وطن، احمدرضا احمدی را ادامه خواهند داد...

یادش برای همیشه گرامی و با همه ی کودکان دیروز و امروز و فردای میهن خواهد بود. 

علی اسدی؛ 20 تیر 1402

* قطعاتی از اشعار خود شاعر