بیماری پارکینسون چیست؟

به گزارش شما نیوز به نقل از بیتوته: پارکینسون را بیشتر بشناسید:

بیماری پارکینسون نوعی اختلال مغزی است که با گذشت زمان بدتر می شود. این باعث می شود سلولهای عصبی در قسمتی از مغز به نام توده سیاه بمیرند.

این قسمت از مغز برای کنترل حرکت مهم است. به همین دلیل است که افراد مبتلا به پارکینسون اغلب حرکات غیر طبیعی را نشان می دهند. درمان ها می توانند به علائم کمک کنند ، اما هیچ راهی برای کند کردن سرعت و یا برعکس کردن شرایط وجود ندارد.

 

 

چه عواملی باعث آن می شود؟

هیچ کس دقیقاً نمی داند که چرا یک شخص مبتلا به پارکینسون می شود. احتمالاً به دلیل ترکیبی از چیزها از جمله ژن ها و قرار گرفتن در معرض سموم خاص است. معمولاً هیچ راهی برای پیش بینی اینکه چه کسی به پارکینسون مبتلا می شود یا چرا وجود ندارد. 

 

چه کسی به پارکینسون مبتلا می شود :

زن و مرد هر دو در معرض ابتلا به بیماری پارکینسون هستند اما در مردان 1.5 برابر بیشتر است. همچنین در افراد مسن رایج تر است. از هر 100 مورد فقط 4 نفر در افراد زیر 50 سال اتفاق می افتد. هر سال حدود 60،000 نفر در ایالات متحده متوجه می شوند که دارای پارکینسون هستند. حدود 1 میلیون نفر در ایالات متحده و 10 میلیون در سراسر جهان این شرایط را دارند.

 

 

علائم بیماری پارکینسون :

لرزش: لرزش معمولاً از یک اندام شروع می شود ، اغلب دست یا انگشتان دست، ممکن است انگشت شست و سبابه به جلو و عقب و روی هم می لغزند، ممکن است دست شما هنگام استراحت بلرزد.

 

حرکت آهسته (برادی کینزی): با گذشت زمان ، بیماری پارکینسون ممکن است حرکت شما را کند کرده و کارهای ساده را دشوار و وقت گیر کند. ممکن است مراحل قدم زدن شما کندتر شود. ممکن است خارج شدن از صندلی کاری دشوار باشد. ممکن است هنگام راه رفتن پاهای خود را بکشید.

 

عضلات سفت و سخت : سفتی عضلات ممکن است در هر قسمت از بدن شما رخ دهد. عضلات سفت می تواند دردناک باشد و دامنه حرکت شما را محدود کند.

 

اختلال در تعادل: ممکن است در نتیجه بیماری پارکینسون دچار عدم تعادل شوید.

 

از دست دادن حرکات خودکار: ممکن است توانایی انجام حرکات ناخودآگاه از جمله چشمک زدن ، لبخند زدن و ... کاهش داده شود.

 

گفتار تغییر می کند: ممکن است آرام ،  آهسته و یا با تردید صحبت کنید. 

 

نوشتن تغییر می کند: ممکن است نوشتن دشوار باشد و نوشتن شما ممکن است کوچک به نظر برسد.

 

پارکینسون یک بیماری پیشرونده است. این بدان معنی است که معمولاً علائم شما به مرور زمان وخیم تر می شوند. علائم پارکینسون نیز در افراد مختلف متفاوت است. چه سرعت وخیم تر می شود و چه شدت آن می تواند بسیار متفاوت باشد. علائم اولیه ممکن است به راحتی نادیده گرفته یا رد شود. آنها ممکن است از یک طرف بدن شما شروع شده و در طرف مقابل نمایان شوند. 

 

 

چه زمانی به پزشک مراجعه کنید؟

اگر شما هر یک از علائم مرتبط با بیماری پارکینسون را دارید، به پزشک خود مراجعه کنید نه تنها برای تشخیص وضعیت شما بلکه برای رد سایر دلایل علائم .

 

تشخیص بیماری پارکینسون :

در ابتدا ، سخت است که پزشکان بگویند که آیا شما پارکینسون دارید یا نه. این تا حدودی به دلیل علائم بسیار متفاوت است. سایر اختلالات نیز می توانند شبیه به هم باشند. هیچ آزمایش واحدی برای آن وجود ندارد. پزشک ممکن است آزمایشات تصویربرداری را امتحان کند تا سایر شرایط را رد کند. آنها همچنین در مورد علائم ، داروها و هرگونه مواجهه با سموم سؤال می کنند.

 

عوامل خطر بیماری پارکینسون :

عوامل خطر بیماری پارکینسون شامل موارد زیر است:

سن: افراد جوان به ندرت بیماری پارکینسون را تجربه می کنند. معمولاً از میانسالی یا پیری شروع می شود و خطر با افزایش سن افزایش می یابد. معمولاً افراد در حدود 60 سال یا بالاتر به این بیماری مبتلا می شوند.

 

وراثت : همراهی نزدیک با بیماری پارکینسون احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد. با این حال ، خطرات شما هنوز اندک است ، مگر اینکه در خانواده خود بستگان زیادی با بیماری پارکینسون داشته باشید.

 

جنسیت: مردان بیشتر از زنان در معرض بیماری پارکینسون هستند.

 

قرار گرفتن در معرض سموم: قرار گرفتن در معرض حشره کش ها و سموم دفع آفات ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کمی افزایش دهد.

 

 

عوارض بیماری پارکینسون :

بیماری پارکینسون اغلب با این مشکلات اضافی همراه است که قابل درمان است:

 

مشکلات تفکر: ممکن است مشکلات شناختی (زوال عقل) و مشکلات تفکر را تجربه کنید. این موارد معمولاً در مراحل بعدی بیماری پارکینسون اتفاق می افتد. چنین مشکلات شناختی خیلی به داروها پاسخگو نیستند.

 

افسردگی و تغییرات عاطفی: ممکن است گاهی اوقات در مراحل اولیه دچار افسردگی شوید. شما همچنین ممکن است تغییرات عاطفی دیگری مانند ترس ، اضطراب یا از بین رفتن انگیزه را تجربه کنید. پزشکان ممکن است برای درمان این علائم داروهایی به شما بدهند.

 

مشکلات بلع: با پیشرفت وضعیت ممکن است در بلع دچار مشکل شوید. بزاق ممکن است به دلیل کند شدن بلع در دهان شما جمع شود و منجر ریزش آب دهان شود.

 

مشکلات جویدن و خوردن: بیماری اواخر مرحله پارکینسون بر عضلات دهان شما تأثیر می گذارد و جویدن را مشکل می کند. این می تواند منجر به خفگی و تغذیه نامناسب شود.

 

مشکلات خواب و اختلالات خواب: مبتلایان به پارکینسون اغلب دارای مشکلات خواب هستند ، از جمله بیدار شدن مکرر در طول شب ، بیدار شدن زود هنگام یا خوابیدن در طول روز.

 

مشکلات مثانه: بیماری پارکینسون ممکن است باعث ایجاد مشکلات مثانه از جمله عدم توانایی در کنترل ادرار یا مشکل در ادرار شود.

 

یبوست: بسیاری از مبتلایان به پارکینسون دچار یبوست می شوند که عمدتاً ناشی از کندی دستگاه گوارش است.

 

تغییر فشار خون : ممکن است هنگام ایستادن به دلیل افت ناگهانی فشار خون (افت فشار خون ارتوستاتیک) احساس سرگیجه یا غش کنید.

 

اختلال در بویایی : ممکن است در حس بویایی مشکلاتی را تجربه کنید. در شناسایی بوها یا تفاوت بین بوها مشکل دارید.

 

خستگی: بسیاری از مبتلایان به پارکینسون انرژی خود را از دست می دهند و خستگی را تجربه می کنند ، خصوصاً بعداً در روز.

 

درد : برخی از مبتلایان به پارکینسون درد را تجربه می کنند ، چه در مناطق خاصی از بدن و چه در کل بدنشان.

 

اختلال عملکرد جنسی: برخی از افراد مبتلا به پارکینسون متوجه کاهش میل جنسی یا عملکرد آنها می شوند.

 

 

پیشگیری از بیماری پارکینسون :

از آنجا که علت پارکینسون ناشناخته است ، راههای اثبات شده برای جلوگیری از ابتلا به این بیماری نیز یک رمز و راز باقی مانده است. برخی تحقیقات نشان داده اند که ورزش منظم هوازی ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش دهد.

برخی تحقیقات دیگر نشان داده اند که افرادی که کافئین می نوشند،که در قهوه ، چای و وجود دارد در مقایسه با افرادی که آن را نمی نوشند ، بیماری پارکینسون را کمتر مشاهده می کنند. با این حال ، هنوز مشخص نیست که آیا کافئین در واقع از ابتلا به پارکینسون محافظت می کند یا به طریقی دیگر مرتبط است. در حال حاضر شواهد و مدارک کافی برای اثبات ارتباط بین نوشیدن نوشیدنی های کافئین دار برای محافظت در برابر پارکینسون وجود ندارد. چای سبز همچنین با کاهش خطر ابتلا به بیماری پارکینسون مرتبط است.

 

 

درمان بیماری پارکینسون :

سلولهای عصبی تحت تأثیر پارکینسون ماده شیمیایی به نام دوپامین می سازند. پارکینسون سطح دوپامین را در مغز پایین می آورد. داروهای مورد استفاده در درمان بیماری به طور کلی آن سطح را تقویت می کنند یا جایگزین دوپامین از دست رفته می شوند. لوودوپا (L-dopa) رایج ترین دارو است. معمولاً آن را با داروی دیگری به نام کاربیدوپا مصرف می کنید که باعث عوارض جانبی مانند تهوع و فشار خون می شود.

 

برخی از داروهای دیگر مانند پرامیپکسول و روپینیرول با پر کردن دوپامین کار می کنند. پزشکان ممکن است داروهای دیگری به نام مهار کننده های COMT را به همراه L-dopa تجویز کنند. آنها با کمک به طولانی تر ماندن L-dopa کار می کنند.

 

آیا جراحی یک گزینه است؟

اگر دارو به اندازه کافی مناسب نباشد ، پزشک ممکن است تحریک عمیق مغزی (DBS) را پیشنهاد کند. در DBS ، پزشک الکترودهایی را در اعماق مغز کاشت می کند. دستگاه متصل به آنها پالس های الکتریکی را ارائه می دهد. این پالس ها می توانند به کنترل لرزهای ناشی از پارکینسون کمک کنند.

 

این روشهای درمانی نیز ممکن است کمک کنند:

فیزیوتراپی : فیزیوتراپی می تواند تمریناتی را برای بهبود قدرت و تعادل به شما یاد دهد و به شما در استقلال کمک کند. کاردرمانی روشهای جدیدی را برای مدیریت کارهای روزانه به شما نشان می دهد. گفتاردرمانی می تواند به مشکل در گفتار کمک کند.

 

غذا و ورزش : خوردن غذاهای سالم می تواند به شما کمک کند احساس بهتری داشته باشید. همچنین ممکن است به برخی علائم پارکینسون مانند یبوست کمک کند. ورزش منظم باعث تقویت قدرت ، انعطاف پذیری و تعادل می شود. از پزشک خود بخواهید که یک  برنامه فیزیوتراپی یا ورزش را توصیه کند.