انتقام امریکا از انقلاب اسلامی/صد دام امریکایی در جنگ ایران و عراق

سی و هفت سال است که امریکا در تلاش به نابود سازی جمهوری اسلامی ایران است و تا به امروز این داغ را مردم ایران بر دل او گذاشته اند. داغی که هیچ وقت تمامی ندارد و همیشه برای امریکا تازگی دارد. تاریخ کشور ایران را که ورق بزنیم در می یابیم که سراسر ان پر است از دخالت ها و زور گویی های کشور های قدرتمند و سلطه گر که با گذشت تاریخ نام این کشور ها تغییر پیدا کرده است اما سایه تهدید و حملاتشان همواره بر سر مردم ایران بوده. شاید بتوان گفت مهم ترین دلیلی که ایران مورد توجه کشورهای سلطه گر بوده اهمیت ژئوپلتیک و وجود ذخایر نفتی و گازی در این کشور است. زمانی پرتغالی ها به این کشور حمله کردند و زمانی روس ها و بعد ها انگلیسی ها و امریکایی ها با گذاشتن چوب لای چرخ پیشرفت ایران مانع از تبدیل ایران به یک کشور توسعه یافته شدند. این دخالت ها هیج ارتباطی به نظام حاکم بر ایران نداشته است زیرا چه زمانی که خاندان پهلوی هم پیمان امریکایی ها و انگلیسی ها بودند از دخالت های این دو کشور در امور داخلی ایران در امان نبودند و چه زمانی که انقلاب اسلامی با شعار مبارزه با امپریالیسم به وقوع پیوست. وقتی که مردم ایران به این نتیجه رسیدند که خودشان می توانند بدون دخالت امریکا کشور را اداره کنند با یکدگر متحد شدند و با به سرانجام رساندن یک انقلاب عظیم دست امریکا و دیگر کشور های غربی را از ایران و به خصوص از ذخایر نفتی کوتاه کردند. این اگاهی ملت ایران و نه گفتن به دخالت های ابر قدرتی چون امریکا هزینه های سنگینی برای مردم ایران داشت که خوشبختانه به یاری خداوند متعال همواره از این سختی ها پیروزمندانه رهایی جستنند. یکی از تبعات انقلاب اسلامی این بود که نا خواسته وارد جنگی شود که به او تحمیل شد. جنگی میان ایران و عراق در ابتدای به ثمر رسیدن نظام جمهوری اسلامی که پشت پرده ان دست کثیف امریکا حس می شد. امریکا با راضی کردن عراق مبنی بر جنگ با ایران بار دیگر زهر خودش را ریخت و یک جنگ هشت ساله را روی دست این دو کشور گذاشت که نتیجه ای جز شکست برای خودش و کشته شدن هزاران نفر نداشت. در ابتدای جنگ، صدام حسین به این خیال که حکومت ایران نو پا است و توان نظامی مقابله با عراق را ندارد اعلام کرد که سه روزه تهران را خواهد گرفت که این سه روز تبدیل به هشت سال دفاع مقدس ایران شد و صدام حسین حتی ده سانت از خاک ایران را نتوانست به دست بیاورد. در تمامی این هشت سال امریکا از هیچ حمایتی نسبت به عراق دریغ نکرد و همواره سعی می کرد این حمایت خود را به صورت پنهانی انجام دهد چرا که هنوز به حاکمیت در ایران امید داشت و مایل نبود به عنوان یک تجاوز گر در بین اذهان عمومی ایرانیان تصور شود و پایگاه خود را در این کشور از دست دهد. در طول جنگ تحمیلی امریکا همیشه این ترس را داشت که مبادا ایران پیروز این نبرد باشد و شکست دیگری را به امریکایی ها تحمیل کند. از همین رو تمام توان خود را به حمایت از عراق گذاشت و تا از پیروزی ایران ممانعت کند. او با کمک های اقتصادی و نظامی همچون؛ اعطای وام و اسلحه و در اختیار گذاشتن اطلاعات مهم نظامی از طریق جاسوسی و اطلاعات ماهواره ای تمام توان خود را خرج کرد تا از شکست عراق مقابل ایران جلوگیری کند. پس از اینکه در اوایل جنگ، امریکا به صورت پنهانی روابط خود را با عراق از سر گرفته بود از سال 1984 رابطه این دو کشور رسمی شد و هر روز عراقی که تا پیش از این در لیست حامیان تروریست بود به امریکا نزدیکتر می شد. روابط صدام و امریکا تا جایی گرم شده بود که امریکایی ها طی مراسمی رسمی صدام را شهروند افتخاری دیترویت معرفی کردند و انقدر این دو کشور بهم نزدیک شدند که حتی امریکا عراق را به دلیل استفاده از سلاح های شیمیایی مواخذه نکرد و چشم خود را بست. این رابطه تا جایی پیش رفت که ریگان دولت وقت امریکا کشور های دیگر همچون اردن، مصر، کویت، المان، ایتالیا،انگلیس و... را مجبور کرد تا به عراق کمک های نظامی کنند و اینگونه بود که ایران در ظاهر با یک کشور می جنگید ولی در باطن حدود پنجاه کشور بودند که خود را درگیر جنگ غیر مستقیم با ایران کرده بودند. کمک ها به عراق در حالی اتفاق می افتاد که از ان طرف امریکا شروع به تحریم های اقتصادی و نظامی ایران کرده بود. در موج اول تحریمها امریکا شرکت های نفتی را منع از خرید نفت از ایران کرده بود و پولهای ایران را که در اختیار داشت بلوکه کرد و از طرفی به هیچ کشوری اجازه نمی داد به ایران سلاح بفروشد. امریکا تا حدی خواهان شکست ایران مقابل عراق بود که به این کشور نه تنها جواز استفاده از سلاح های شیمیایی را داد بلکه از کشور های دیگر همچون هلند و المان خواست گاز های سمی در اختیار عراق بگذارند با این توجبح که عراق از این سلاح ها برای حفظ تمامیت ارضی خود ان هم در محدوه خاصی استفاده کند. گستاخی امریکا و هم پیمانانش تا جایی پیش رفت که در اواخر دوره جنگ قصد داشتند عراق را به بمب اتم تجهیز کنند تا اگر ایران به پیروزی در این نبرد نزدیک می شد نتیجه را با استفاده از بمب اتم عوض کنند. اینها گوشه هایی ناچیز از اقدامات ناجوانمردانه غربیان در مقابل ایران بود و مقاومت ایران به لطف درایت امام خمینی(ره) و از خود گذشتگی رزمندگان اسلام مخالفین جمهوری اسلامی را به مرز جنون رسانده بود تا جایی که چشمشان را بر حقوق بشر بسته بودند و حاضر بودند به هر قیمتی ولو به استفاده از سلاح های شیمیایی و اتمی ایران را به زانو دراورند که خوشبختانه با تمام تلاشی که کردند راهی به پیش نبردند و اکنون سی و هفت سال است که جمهوری اسلامی همچون خاری در چشم امریکا و متحدانش است.