اما و اگر‌های نفوذ قطعه‌سازان در بدنه شرکت‌های خودروساز
شاید نسخه پیاده شده در ترکیه بتواند راهکاری برای برون‌رفت صنعت خودرو ایران از شرایط فعلی باشد.
به گزارش شمانیوز:شاید نسخه پیاده شده در ترکیه بتواند راهکاری برای برون‌رفت صنعت خودرو ایران از شرایط فعلی باشد. البته به این شرط که چنین رویکردی به ایجاد انحصار برای دو مجموعه بزرگ قطعه‌سازی محدود نشود. آیا خرید سهام خودروسازان بزرگ کشور توسط قطعه‌سازان صاحب‌نام، به زیان صنعت خودرو تمام می‌شود؟ سوالی که شاید ذهن بسیاری را به خود درگیر کرده و حالا به علامت سوال بزرگی برای فعالان صنعت خودرو تبدیل‌شده است. پیش از پاسخ به این سوال بهتر است گزینه‌های احتمالی پیش روی دومین صنعت بزرگ کشور را بررسی و ترسیم کرد. با اینکه سال‌هاست خودروسازی دولتی در ایران نتوانسته نمره قبولی بگیرد و بزرگ‌ترین صنعت کشور پس از صنعت نفت را به مرحله مطلوبی از سوددهی برساند، بی‌هیچ تردید می‌توان گفت که خودروسازی دولتی در ایران این صنعت را به رشد و تعالی نخواهد رساند. واقعیتی که برای رهایی از آن باید بیش‌ازپیش به فکر خصوصی‌سازی بود. اما بهترین خریدار برای خودروسازان دولتی کیست؟ گزینه اول بخش خصوصی است که بار‌ها از تصمیمات غیرکارشناسی در بخش صنعت نقره‌داغ شده، و به عنوان گزینه دوم می‌توان از سرمایه‌گذاران غیرمرتبط با این صنعت مانند بانک‌ها
نام برد که البته در طول سال‌های گذشته در مواردی امتحان خود را به خوبی پس نداده‌اند. گزینه سوم، اما قطعه سازانی هستند که انتقادات بسیاری به حضورشان در بدنه سهامداری خودروسازان داخلی شده است. حال سوال اینجاست که حضور شرکت‌های وابسته به این قطعه‌سازان در بدنه سهامداری خودروسازان به نفع این صنعت خواهد بود یا با ایجاد انحصار مشکلی به مشکلات موجود اضافه خواهد کرد؟ در پاسخ به این سوال باید گفت: اگرچه ایجاد انحصار در بخش‌های مختلف به‌ویژه صنعت خودرو باعث بروز فساد خواهد شد، اما به‌راستی کدام بخش برای خصوصی‌سازی صنعت خودرو هم صلاحیت تخصصی دارد و هم می‌تواند به‌عنوان سرمایه‌گذار در این بخش فعالیت کند؟ بی‌شک انحصار قطعه‌سازان باوجود تمامی بدی‌ها و کاستی‌هایی که با خود به همراه خواهد داشت، بر اداره دولتی صنعت خودرو کشور ارجحیت دارد و می‌تواند با مدیریت صحیح از سوی سیاست‌گذاران کلان، صنعت خودرو کشور را به‌سوی تعالی سوق دهد. نمونه بارز این اتفاق را شاید بتوان در کشور همسایه یعنی ترکیه مشاهده کرد؛ کشوری که به‌جای تاکید بر تولید خودرو به تقویت قطعه‌سازان خود با محوریت تولید قطعات موردنیاز خودروسازان بزرگ دنیا پرداخت. تا
جایی‌که قطعه‌سازی ترکیه با رشد چشمگیری که داشت به‌ناچار شرکت‌های بزرگ خودروسازی دنیا را مجبور کرد تا به‌جای خرید و انتقال قطعات به کشور خود، دست به ایجاد کارخانه‌های تولید خودرو در این کشور بزنند. حمایت دولت ترکیه از قطعه‌سازان این کشور حالا کار را به‌جایی رسانده که بزرگ‌ترین خودروسازان دنیا با اتکا به قطعات تولیدشده در این کشور، اقدام به ایجاد خط‌تولید کرده و محصولات خود را به دیگر نقاط دنیا صادر می‌کنند. شاید نسخه پیاده شده در ترکیه بتواند راهکاری برای برون‌رفت صنعت خودرو ایران از شرایط فعلی باشد. البته به این شرط که چنین رویکردی به ایجاد انحصار برای دو مجموعه بزرگ قطعه‌سازی محدود نشود و دیگر اعضای این صنعت نیز امکان حضور در شرکت‌های بزرگ خودروسازی را داشته باشند.
منبع:دنیای خودرو
