ساز زدن روزبه حصاری در خیابان + بیوگرافی

به گزارش شمانیوز : روزبه حصاری می‌گوید، من کارم را از نوازندگی شروع کردم و نوازنده سازهای کوبه‌ای هستم. آن زمان یک مقدار دوران پسادانشجویی بود. دوران بین فضای دانشگاهی و فضای هنری بود. 

او در این باره بیشتر توضیح داد: «می‌خواستم خیلی جدی این مسیر را شروع کنم و راهی هم برای خودم نداشتم. با یک سری بند نواختم که الان صاحب‌نام هستند. البته شاید راضی نباشند الان اسم‌شان را بیاورم ولی گروه‌هایی هستند که الان آلبوم می‌دهند، کنسرت برگزار می‌کنند و شاید راضی نباشند اسم‌شان بیاید که یک موقع کنار خیابان با هم ساز می‌زدیم.»

البته حصاری حاضر نشد نامی از این گروه‌ها ببرد و گفت:‌ «خودشان اگر بخواهند، می‌گویند. چون من همیشه عضو مهمان گروه بودم و هیچ‌وقت عضو ثابت نبودم. مثلا فلان بند خواسته یک جا کنسرتی برگزار کند به من زنگ زده گفته می‌آیی ساز کوبه‌ایش را تو بزنی و من هم رفتم. هم یک امرار معاش جزئی برایم ایجاد کرده است و هم اینکه موسیقی چیزی نیست که بتوانم از آن غافل شوم.»

زندگی روزبه حصاری

روزبه حصاری بازیگر و نوازنده متولد ۱۳۶۶ در تهران است. وی فارغ التحصیل رشته مهندسی صنایع است. در یک خانواده ۴ نفره بدنیا آمده است و فقط یک برادر دارد. روزبه حصاری در مدرسه تیزهوشان درس خوانده و به دلیل مخالفت خانواده تا ۲۰ سالگی غیر از نواختن سازهای کوبه‌ ای فعالیت هنری دیگری نداشته است.

شروع فعالیت هنری روزبه حصاری

آموزش بازیگری را از سال ۱۳۹۰ آغاز کرد. فعالیت هنری‌اش را در تئاتر، را با نمایش «پیتزا جهان» آغاز نمود. و  همچنین فعالیت سینمایی خود را از سال ۱۳۹۲ با فیلم امروز آغاز کرد. وی با بازی در سریال یادآوری به کارگردانی حجت قاسم‌ زاده‌ اصل به شهرت رسید همچنین بازی در تئاتر تقدیر بازان به کارگردانی سیما تیرانداز از دیگر فعالیت‌ های هنری وی به شمار می‌ آید.

روزبه حصاری همچنین کارگردانی نمایشی را با نام «بن‌ بست»، نوشته ریچارد پارسونز، را بر عهده داشته‌ و نامزدی جایزه‌ بهترین کارگردانی و دریافت تندیس بهترین بازیگر مرد برای نمایش «مرگ در میزند»، را از جشنواره‌ی تئاتر امید در کارنامه‌‌ هنری‌ اش دارد.

روزبه حصاری در سن ۲۹ سالگی به واسطه بازی در یک فیلم مشترک مدتی در اوکراین زندگی کرد و پس از پایان پروژه به کشور بازگشت.

ماجرای ازدواج جنجالی روزبه حصاری و ریحانه پارسا

گفتنی است روزبه حصاری و ریحانه پارسا خبر ازدواج خود را رسانه ای کردند و تنها با یک ساعت اختلاف از ازدواج خود با عکس های خبر دادند ابتدا روزبه حصاری و سپس ریحانه پارسا بدون اشاره به یکدیگر خبر ازدواج خود را رسانه ای کردند و در کامنت ها به یکدیگر تبریک گفتند و این باب شایعه ازدواج این دو را قوت بخشیده است.

زیرا اولین نفری که ازدواج روزبه حصاری را تبریک گفته ریحانه پارسا بوده و همچنین اولین کسی که ازدواج ریحانه را به او در کنار همسر خوشتیپش تبریک گفته روزبه حصاری بوده است. اما بعد از آن این خبر را دروغ سیزده عنوان کردند که با واکنش های تندی در فضای مجازی روبرو شدند.

زندگی روزبه حصاری بازیگر سریال بچه مهندس

سریال بچه مهندس ۳ به کارگردانی علی غفاری و تهیه کنندگی سعید سعدی این شب ها به عنوان سریال ماه رمضانی در شبکه دو سیما در حال پخش است.

روزبه حصاری در سریال بچه مهندس ۳ نقش جوانی جواد جوادی را ایفا می کند که کاراکتر اصلی داستان می باشد . پیش از این در دو فصل قبلی این نقش ها را در فصل اول یونا تدین و فصل دوم مانی رحمانی ایفا می کرد.

بچه مهندس در سه فصل روایتگر ماجرای زندگی جواد جوادی شخصیت اصلی قصه است که این روایت از دوران کودکی، نوجوانی و جوانی او روایت می شود.

روزبه حصاری، کامران تفتی، فرهاد قائمیان، ثریا قاسمی، مهشید جوادی، فرناز رهنما، کاوه سماک باشی، سعید کریمی، حدیث چهره پرداز، مانی رحمانی، اتابک نادری، آرش نوذری، سلمان فرخنده، فریده دریامج، خیام وقارکاشانی، مهسا مهجور، سارا شاهرودیان، بهنام مومنی، مهرزاد جعفری، محمود خسرومنش، امید ماهر، نسیم باقریان، یاسمن قلی پور، سیدمهرداد ضیایی، کریم اکبری مبارکه، عباس جمشیدی، فرید قبادی، کریم قربانی، افشین نخعی، شیوا خسرومهر، احسان امانی، احسان مهدی، حسن اسدی و… در سریال بچه مهندس ۳ بازی می کنند.

زندگی روزبه حصاری و گفتگویی متفاوت با وی

روزبه حصاری: به زنان اجحاف شده است

مجموعه «یادآوری» بهانه‌ای بود تا نام روزبه حصاری بازیگر جوانی که از تئاتر آمده بود بیشتر بشنویم، حصاری در مدرسه تیزهوشان تحصیل کرده، دلبسته موسیقی و بازیگری است و احتمال دارد در آینده در حوزه موسیقی فعالیتی جدی داشته باشد.

بعد از «تقدیربازان» انتظار می‌رفت دست کم در حوزه تئاتر پرکار شوید. «تقدیرباران» نمایشی پرمخاطب و پرفروش بود و شما هم حضوری قابل قبول در آن داشتید.

درباره آنچه در این مدت برایم اتفاق افتاده تا امروز صحبت نکرده‌ام، این چهار سال به من سخت گذشت، اما تلاش کردم پا روی اصولی که به آن باور دارم نگذارم. بعد از شروع خوبی که با مجموعه «یادآوری» داشتم با «تقدیربازان» دوباره به تئاتر برگشتم و این برایم باعث افتخار و خرسندی بود.

زمانی که اجرای آن نمایش شروع شده بود، همزمان در تمرین نمایشی به کارگردانی پیام دهکردی حضور داشتم و برای بازی در فیلم سینمایی «بادیگارد» انتخاب شدم. اما متاسفانه به شکل عجیبی این همکاری‌ ها اتفاق نیفتاد و این تجربه گرانی برای من بود. ترجیح دادم وارد حاشیه نشوم، بیشتر خواندم، فیلم دیدم و منتظر شدم تا فرصتی تازه.

و این فرصت تازه با نمایش «مرثیه‌ای برای یک دختر» فراهم شد؟

بله. آقای مازیار شهزاد دولتی کارگردانی باسواد و هنرمند است و همکاری با او برایم گرانقدر است. در کنار او همکاری با دیانا فتحی و نورالدین حیدری ماهر عزیز اتفاق خوبی بود که در این نمایش رقم خورد.

«مرگ و دوشیزه» نمایشنامه مشهور و محبوبی است، احتمالا شما هم آن را خوانده‌اید و یکی از دلایلتان برای بازی در این نمایش، متن بوده؟

نمایش «مرگ و دوشیزه» یکی از نمایشنامه‌ های محبوب من است و «مرثیه…» اقتباسی آزاد و امروزی از این نمایشنامه است. در کنار این موضوع من در تئاتر سعی می‌ کنم فرزند زمانه خود باشم. برایم مهم است در چه کاری روی صحنه می‌ روم و کدام دغدغه مردمم را روایت می‌ کنم.

در غیر این صورت تئاتر برایم بیشتر به خوش رقصی روی صحنه تبدیل می‌شود تا خلقی هنرمندانه. نام بامعنای «مرثیه‌ای برای یک دختر» کافی بود تا به این متن، وصل شوم، باور دارم زنان در تاریخ سرزمین ما، سرزمینی که عاشقانه دوستش دارم همواره سزاوار مرثیه سرایی بوده‌اند. چرا که بسیار به آنها جفا شده است.

در این درام زنانه بیشتر تمرکز روی شخصیت زن (دیانا فتحی) است، فکر نکردید ممکن است شخصیت مرد به اندازه‌ای که لازم است دیده نشود؟

درست است که شخصیت زن، از نظر دراماتیک شخصیت مهمی است اما شخصیت‌ های مرد هم تاثیر خود را در پیشبرد قصه دارند. نکته مهم این بود که نقش برای من چالش مثبت داشت و عیار بازیگری‌ ام را محک می‌ زد. متن و محتوای نمایش همسو با دغدغه‌ های من بود، در کاری که مطابق با دغدغه‌ هایم باشد حاضرم یک پلان، یک لحظه و یک عبور داشته باشم.

با «مرثیه ای…» به تئاتر خصوصی پا گذاشته‌اید، حال و هوای اجرا در این سالن‌ها با تئاتر شهر چقدر تفاوت دارد؟

تئاتر شهر برای من و بسیاری مثل من، حرمت دارد. هویت و اعتبار این سالن به بزرگانی است که سال‌ ها در این تماشاخانه روی صحنه رفته‌ اند و نسلی که تئاتر مدرن ایران را پایه‌ گذاری کردند.

حرمت این فضا به مخاطبانی است که سال‌ ها با عشق به دیدن نمایش‌ ها آمده‌ اند و تئاتر را زنده نگه داشته‌ اند. همیشه رویایم بود که در تئاتر شهر روی صحنه بروم و زمانی که این آرزو محقق شد، به یکی از مهمترین هدف‌ های حرفه‌ای‌ ام دست یافتم.

در «مرثیه‌ای…» فرصت فراهم شده به تئاتر خصوصی بیایم، هر اندازه انرژی، شور و علاقه به تئاتر دارم به این تماشاخانه آورده‌ام و در برابر تک تک تماشاگران تعظیم و فروتنی می‌کنم. همیشه در انتخاب‌هایم تلاش کرده‌ام به خرد مخاطب احترام بگذارم و برایم مهم است که این نمایش، دغدغه‌های مردم سرزمینم را بازتاب می‌دهد.

نگاهتان به بازیگری کمی ایده‌آلیستی نیست؟ بازیگر حرفه‌ای باید گاهی از معیارهایش فاصله بگیرد و کار کند تا امرار معاش کند یا دیده شود و فرصت کارهای تازه به دست بیاورد. پس نباید آرمانگرا باشد.

اگر بخشی از وجودتان درگیر آرمانگرایی نباشد به سمت هنر نمی‌روید. انسان از زمانی که به فکر ثبت خود و تجربیاتش افتاد، به دامن هنر آویخت. از زمانی که بدویت ارضایش نکرد و به فکر زیست متعالی افتاد درگیر هنر شد و همه این تلاش‌ها با آرمانگرایی همراه بود.

به جز بازیگری حرفه دیگری دارید؟

همیشه سعی کرده‌ ام حرفه بازیگری که عاشقانه دوستش دارم، وسیله امرار معاشم نباشد. می‌ دانم این گونه، اولویت‌ هایم را از دست می‌دهم. برای تجربه حرفه‌ های دیگر تلاش کرده‌ ام

از فضای هنر فاصله نگیرم، مثلا تدریس موسیقی کرده‌ ام.

خیلی زود به فکر کارگردانی تئاتر هم افتاده‌اید.

از چهار سال و نیم پیش اولین گام ها برای کارگردانی تئاتر را برداشتم، اما شرایط فراهم نشده. اول با بنیاد رودکی وارد مذاکره شدم که نمایش «بازگشت امیرکبیر» را اجرا کنیم اما موافقت نکردند و من نمایشنامه را که خیلی دوست دارم در گنجه گذاشتم و منتظرم روزی فرصت اجرای آن فراهم شود.

بعد به سراغ متن «عادل‌ ها» رفتم اما هنوز برای آن هم نتوانسته‌ ام تماشاخانه پیدا کنم، همه ترجیح می‌ دهند به سراغ کار کمدی بروند. من تئاتر کمدی دوست دارم اما ترجیح می‌ دهم به عنوان نمایشی که خودم کارگردانی می‌ کنم به سراغ اثری بروم جدی که دغدغه های جامعه را می‌ شود در آن دید. اگر در یکی دو ماه آینده درمورد «عادل‌ ها» به نتیجه نرسم، متن دیگری را جایگزین می‌ کنم.

نمایشنامه «پیتزا جهان» که در اولین دوره جشنواره تئاتر شهر به خاطرش جایزه بهترین بازیگر مرد را به دست آوردم، انتخاب بعدی من است. این نمایشنامه در آن دوره ۵ جایزه به دست آورد و از آثار تحسین شده بود.

با فیلم «ماهور» مجید نیامراد در جشنواره جهانی فیلم فجر هم حضور دارید.

بله، «ماهور» کوششی است در سینمای مستقل. فیلمی که همه اعضایش با عشق و انگیزه کوشیدند تا آن را به سامان برسانند. مجید نیامراد از طراحان صحنه و لباس باسابقه سینمای ایران است که با آقای تقوایی هم کار کرده.

علاقه به سینمای آقای تقوایی یکی از فصل مشترک‌ های ما در سینما بود. فیلم فضایی عاشقانه و لطیف دارد، موسیقی آقای عبدی این حس و حال را تقویت کرده است. فیلم مرا یاد سینمای شاعرانه اروپا می‌اندازد، سینمایی که در برابر طمطراق و زرق و برق مرسوم هالیوود به حیاتش ادامه داده و به مسائل انسانی توجه ویژه داشته است.

زندگی روزبه حصاری و مصاحبه ای متفاوت با وی درباره سلام آقای مدیر

روزبه حصاری: مسیر شهرت از هنر آسان تر است

مخاطبان روزبه حصاری را با سریال «یادآوری» به خاطر می‌ آورند. این بازیگر در تازه‌ترین تجربه کاری خود در مجموعه «سلام آقای مدیر» به ایفای نقش پرداخته است. حصاری در این سریال عهده‌دار نقش مدیر یک دبیرستان پسرانه بوده که با چالش‌ های بسیاری همراه است. به بهانه بازی در این سریال با او به گفتگو پرداختیم.

در سریال سلام آقای مدیر نقش مدیر دبیرستانی را بازی می‌ کنید که شاید تا حدی متفاوت از مدیرهایی است که تا امروز سراغ داشته‌ایم. به عنوان مثال این مدیر در دعوای بین شاگرد و ناظم مدرسه طرف شاگرد را می‌گیرد. تا چه حد برای این شخصیت می‌توان مابه‌ ازای حقیقی در نظر گرفت؟

این‌روزها خیلی این کامنت را از مردم می‌گیرم که کاش ما همچین مدیری داشتیم، یا اینکه این مدیرها کجا هستند. حتی این موضوع برای من هم خنده‌دار شده است، ولی به شخصه اعتقاد دارم که شاید این مدیر امروز در ناخودآگاه بچه‌ای ده ساله تاثیر بگذارد و بدون اینکه او یادش بماند، وقتی در سن ۴۰ سالگی خودش را در قامت مدیر مدرسه یا فضای آموزشی دیگری دید؛ به اندازه‌ای این کاراکتر برایش دلچسب باشد، که ناخودآگاه از ویژگی‌ های مثبت آن در رفتارش استفاده کند.

البته رسالت سینما و تلویزیون کار هنری بوده و قرار نیست که ما به آدم‌ها درس اخلاق دهیم. اما حتی اگر مابه‌ازای شخصیت امیرعلی صدرا را در جامعه ندیده باشیم، بد نیست فکر کنیم که به این صورت هم می‌شود. حالا این کار قصه است که به شما نشان دهد اینطور می‌ شود یا اینکه به این صورت اصلا ممکن نیست.

به نظرم امیرعلی صدرا در دعوای ناظم و شاگرد، خیلی با اینکه آن فرد، ناظم است و دیگری دانش‌ آموز، مواجه نمی‌ شود بلکه او با این مواجه شده که چه کسی حرف درست می‌ زند.

در بازیگری اصلا خوش نمی‌گذرد

برخی بازیگران تئاتر می‌گویند که بعضا برای پروژه‌های سینمایی با آنها تماس گرفته شده و از آنها می‌ خواهند که به طور رایگان نقش‌ هایی را بازی کنند. این اتفاق برای شما هم رخ داده؟ اگر بازیگری به عنوان یک شغل پذیرفته شده، دیده شدن بدون دستمزد واقعی، در آن چه جایگاهی دارد؟

این قضیه با من هم خیلی مطرح می‌شود. حمید سمندریان می‌گفت، کمدی باید در صحنه اتفاق بیفتد؛ وگرنه خنداندن مردم خیلی کار سختی نبوده و با سخیف‌ ترین کارها هم می‌توان مردم را خنداند؛ ولی کمدی خلق کردن در صحنه کار هرکسی نیست.

ارجاع این حرف در جامعه امروز مشهود است. مشهور شدن در جامعه امروز اصلا کار سختی نبوده و خیلی افراد از همین شهرت آدم‌ ها برای کارهای خودشان استفاده می‌ کنند. به واقع با این موضوع کار ندارم. چراکه کاری هم از من برنمی‌ آید. بنده تنها می‌ توانم کارهایی به این صورت را انجام ندهم.

خیلی از دوستانی که اکنون در فضای مجازی اینفلوئنسر هستند، روزگاری بازیگر تئاتر بودند. اما زمانی ناامید شده و در فضای مجازی کارهایی را انجام دادند و به معروفیت رسیده‌ اند.

سپس عده‌ای به واسطه همین شهرت آنها را برای کارهایی انتخاب کردند. همین موضوع یک ذهنیت غلط ایجاد کرده که حتما باید معروف شویم تا ما را انتخاب کنند. خیر؛ برای بازیگری باید به ندانسته‌ ها فکر و آنها را تبدیل به دانسته کرد. بازیگری عرصه سختی بوده و در آن اصلا خوش نمی‌ گذرد.

البته همه این موضوع به این بستگی دارد که ما چقدر عاشق بازیگری باشیم. مسیر شهرت خیلی مسیر آسان‌تری از مسیر هنر است. هنر با درد عجین بوده و یک واقعیت محض است. حتما بقا در هنر می‌تواند عاملی برای شهرت باشد، اما ابدا شهرت عاملی برای هنرمند شدن نیست.

اگر روزی معیار انتخابم حواشی باشد؛ بازیگری را کنار می‌ گذارم در طول تاریخ سینمای ما بازیگران کمی زیست کرده‌اند و اغلب بازیکن بوده‌اند.

بعضا شاهد تولید حاشیه‌ هایی از سوی بازیگران هستیم که به نوعی سبب می‌ شود تا آن فرد در صدر اخبار باقی بماند. آیا یک بازیگر برای ماندگاری نیاز به تولید حاشیه هم دارد؟

به شخصه اگر روزی احساس کنم که معیار انتخابم حواشی است، آن روز بازیگری را کنار می‌ گذارم. بنده معتقدم مدیوم‌ های تئاتر، تلویزیون و سینما تنها ویترین بازیگر هستند و حاشیه برای او بی‌ معنی است.

اگر یک روز تهیه‌کننده‌ای به من بگوید روزبه جان به خاطر فالوئر بالایت بیا در کار ما بازی کن، همان جا از دفتر بیرون می‌ آیم. البته خیلی از پیشنهادها به خاطر میزان فالوئر داده می‌ شود ولی بعضا هم ممکن است کار هنری، سبب جذب مخاطب برای من شود.

ممکن است نوع زندگی یک هنرمند برای برخی از مردم جذاب باشد و حتی خیلی از کسانی که می‌ خواهند بازیگر شوند، این المان‌ها را نگاه کرده و می‌ گویند برای بازیگر شدن باید این موارد را در خودمان ایجاد کنیم. کمدی جایی است که دوستی می‌ گفت فلان هنرمند معتاد بوده است، پس من هم به اعتیاد روی آورم تا مثل آن شخص شوم.

به نوعی در طول تاریخ سینمای ما بازیگران کمی زیست کرده‌ اند و اغلب بازیکن بوده‌ اند. در نهایت باید بگویم در دوره ملتهب و پرسرعتی هستیم که همه از سر آشفتگی یکسری رفتارهای اشتباه را انجام می‌ دهند. در واقع این همان دوران گذار است که امیدوارم هر چه زودتر تمام شود.

کلام آخر

متاسفانه در دوره‌ای هستیم که از امید صحبت کردن، شعار دادن تلقی می‌ شود. اما زندگی به من یاد داده است که اگر در تاریک‌ ترین نقاط، امید خود را حفظ کنم، بعد از آن اتفاق خوبی می‌ افتد. در واقع منظورم لحظه شیرین بعد از یک دوره تلخی بوده و به نظرم این رنگ‌ آمیزی است که زندگی را زندگی می‌ کند.