چرا بعضی ها همه چی دارند؟

شاید به نظر شما زندگی زیبا، زندگی بدون سختی باشد، مثلا داشتن خانه ای خوب و قشنگ، البته نه به اندازه ی خانه ای که در بالا ذکر شد، یک ماشین مدل بالا و شغلی که آزادی در آن موج بزند، مثلا هر وقت بخواهی بروی و هر وقت که دلت نخواهد ، نروی ، البته کارمندانت بدون نظارت شما، مثل یک ربات کارشان را سر موقع انجام دهند و سودهای کلان به حساب شما واریز شود!

خیلی ها هم زندگی زیبا را در خانواده می بینند، همسری که عاشق و شیفته شان باشد و البته مثل موم هم در دستتان قرار بگیرد تا به هر شکلی که می خواهید در آید و فرزندان زیادی که سر به راه و حرف گوش کن هستند و پشت سر هم مدال افتخارکسب می کنند! برای بعضی ها هم زندگی زیبا در آن طرف مرزهاست، همان جایی که از دور دل می برد و برق می زند و آوازش دهلش به گوش می رسد، حتی اگر در اردوگاه های پناهندگان باشد و یا گارسونی یک رستوران و یا نظافتچی یک ...! زندگی زیبا برای کسانی که پایشان روی زمین نیست هم شامل تفریح و بی کاری و بی مسئولیتی است، مثلا تا لنگ ظهر بخوابند، بعد به آرایشگاه و پارک و سینما و تئاتر و نمایشگاه و مهمانی و کافی شاپ و ...و خلاصه هر جایی که بتوان در آنجا وقت گذراند، بروند و روزگار را فقط خوش بگذرانند!

زیبایی زندگی در چیست؟ پول؟ شغل خوب؟ خانواده پُر جمعیت؟ سلامتی؟ زیبایی صورت؟ آیا تمام کسانی که این نوع امکانات و موهبت ها را دارند، زندگیشان زیباست؟ زندگی زیبا برای کیست؟ ورزشکاران قهرمان؟ پزشکانی با درآمد میلیونی؟ فوتبالیستی که برای یک نیم فصل، تقاضای یک میلیارد و ششصد میلیون تومان می کند؟ بازیگران و هنرمندان و هرچه معروف تر خوشبخت تر؟ آیا زندگی این انسانها زیباست؟ می دانید چرا این افراد را مثال زدم؟ زیرا این ها کسانی اند که اغلب مردم دوست دارند که جای آنها باشند و آنها را به عنوان الگوی یک انسان موفق در ذهن دارند! هیچکس دوست ندارد جای یک رفتگر زحمتکش، یک دربان و یا یک معلم پیر باشد! هیچکس دوست ندارد خانه اش کوچک و مدل ماشینش مال دهه سی باشد!

اما... اما چه کسی از دل دیگران خبر دارد؟ آیا شما می دانید که در دل کسی که ماشین چند صد میلیونی دارد، چه می گذرد؟ آیا شما مطمئنید خانه های ویلایی که انتها ندارد، سراسر خنده و شادی و خوشبختی است؟ نمی خواهم بگویم اشخاص ثروتمند ، زندگی زیبایی ندارند، می خواهم بگویم ما در دل دیگران نیستیم.

خدایا چرا؟ ما انسانیم و جاهل و مقصر در بارگاه خدای دانا و حکیم، گاهی که مشکلات زندگی ما را خسته می کند، می گوییم خدایا چرا؟ خدایا چرا از این ثروت های بادآورده به من ندادی؟ چرا ما را یک شبه ثروتمند نکردی؟ چرا فلانی دارد و من نه؟ چرا... پاسخ این سوالاتمان را از خدا می خواهیم و او هم که نامه ی نانوشته خواند، در سوره طه، آیه 131 می فرماید: وَ لا تَمُدَّنَّ عَیْنَیْکَ إِلى‏ ما مَتَّعْنا بِهِ أَزْواجاً مِنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَیاةِ الدُّنْیا لِنَفْتِنَهُمْ فیهِ وَ رِزْقُ رَبِّکَ خَیْرٌ وَ أَبْقى و هرگز چشمان خود را به نعمتهاى مادّى، که به گروه هایى از آنان داده ایم، میفکن! اینها شکوفه هاى زندگى دنیاست تا آنان را در آن بیازماییم و روزى پروردگارت بهتر و پایدارتر است! بازهم یاد این می افتم که ما در این دنیا مسافریم و در حال امتحان، شکوفه مهمان چند روزه است و زندگی آخرت، جاویدان!

زینب عشقی - تبیان