اعزام نیرو، مهار و مدل افغانستان؛ گزینه‌های پیش روی آمریکا در سوریه
با توجه به اینکه برخی مباحث در واشنگتن درباره موفقیت یا شکست راهبرد آمریکا در سوریه مطرح است، و همچنین اوج مبارزات انتخاباتی در آمریکا، این سوال وجود دارد که چگونه این کشور باید به حضور نظامی روسیه در سوریه پاسخ دهد؟.
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری فارس، اندیشکده «رند» در گزارشی با توجه به حملات هوایی جنگنده‌های روسی به ارائه پنج راهکار برای ایالات‌متحده در این کشور (سوریه) پرداخت.
پیشنهاداتی که برای نحوه پاسخ‌دهی ایالات‌متحده به حضور نظامی روسیه در سوریه ارائه می‌شود از کاهش مداخله آمریکا در جریان جنگ‌های کنونی تا افزایش تلاش‌های نظامی آن در پاسخ به تحریک ولادیمیر پوتین متغیر می‌باشد. این پنج پیشنهاد به شرح ذیل می‌باشد:
1) رویارویی. بلوف زدن اعتباری ندارد. (بی‌شک) هیچکس پیشنهاد ورود به جنگ با روسیه را نمی‌دهد (دستکم اینکه) سوریه ارزش چنین کاری را ندارد. از نظر بسیاری هنوز هم چکمه‌های روی زمین باید پاسخ قاطعانه آمریکا باشد؛ چنین پیشنهادات بلندپروازانه‌ای به معنای استقرار بیش از 25 هزار نیروی آمریکایی در عراق (با فرض اینکه بغداد اجازه چنین کاری را بدهد) و اعزام 10 هزار یا بیشتر نیروی دیگر به سوریه است تا ارتش متحدین منطقه‌ای را در مقیاسی بزرگتر برای نابودی داعش رهبری نماید. (به اذعان فرماندهان ارتش، نیروهای رزمی آمریکا گرچه در میدان نبرد موثر بوده اما با مشکلات بلندمدتی مواجهند که یک دهه پیش در عراق و افغانستان نیز شاهد آن بوده‌اند.)
اقدامات واقع‌گرایانه‌تر می‌تواند شامل اعلام مناطق پرواز ممنوع در خارج از محدوده عملیات‌های هوایی روسیه یا دولت سوریه باشد؛ ایده‌ای که پیش از مداخله مستقیم روسیه ارائه شده بود. ایالات‌متحده همچنین می‌تواند آشکارا نیروهای زمینی خود را در سوریه گسیل کند _برخلاف عملیات‌های پنهانی_ و از این طریق به شورشیان سکولار کمک نماید، با این حال علیرغم برخی پیشرفت‌ها هنوز مشخص نیست که این تشکل‌های مستقل، بادوام و موثر شورشی و سکولار قابل ایجاد هست یا خیر.
2) کنفرانس بین‌المللی صلح. به نظر می‌رسد این گزینه از ابتدا گزینه‌ای مرده است. گرچه ایالات‌متحده خواستار برکناری فوری بشار اسد است اما باید راه‌حلی کلی را بپذیرد که حاصل آن برکناری احتمالی اسد و جایگزینی وی با دولت جدیدی است که می‌تواند با شورشیان آشتی کرده و اقتدار سرزمین را به سراسر خاک سوریه بازگرداند. برای سوری‌ها درگیری‌ها فراتر از پروژه تغییر حکومت است؛ حتی اگر بشار اسد نیز از قدرت برکنار شود مسیحیان و علویان حامی حکومت بعید است که دست از مبارزه بردارند. همچنین بعید است که جبهه‌النصره و سایر گروه‌های شورشی اسلامگرا به مبارزه خود علیه دشمنانشان پایان دهند. داعش نیز با هرگونه توافقی مخالفت خواهد کرد.
3 ) اعلام آتش‌بس طولانی. ایالات‌متحده می‌تواند از مجموعه‌ای از توافقات آتش‌بس در مناطق مختلف در سوریه حمایت کند. بازگرداندن سوریه به وضعیت پیش از سال 2011 در حال حاضر امکان‌پذیر نیست. در این گزینه، بخش‌هایی از سوریه دارای فضایی فاقد میدان‌های نبرد و جنگ خواهد شد واسد نیز در راس حکومت باقی مانده و تنها کنترل بخش غربی کشور و دمشق را در دست خواهد داشت.
شورشیان از جمله زیرشاخه محلی القاعده نیز با حفظ منافع خود در محدوده‌ای که هم‌اکنون تحت اختیار دارند، حضور خواهند داشت و یا هدف حملات هوایی روسیه یا بمباران‌های ائتلاف باقی خواهند ماند. آتش‌بس‌های محلی، عقب‌نشینی‌ها و تبادلات سرزمینی بطور جداگانه مورد مذاکره قرار می‌گیرد. چنانچه توافقات محلی محقق گردید، نیروهای بین‌المللی که شامل ناظران روسی و آمریکایی است به حفظ صلح در این مناطق کمک می‌کنند.
در همین حال، اقدام نظامی علیه داعش هم توسط ائتلاف و هم توسط جنگنده‌های روس ادامه خواهد یافت. با این وجود نباید متوهمانه فکر کرد: جنگ و حملات تروریستی همچنان در بسیاری از مناطق ادامه خواهد داشت. اما شرایطی نیز برای اقامت، کار و درنهایت کاهش روند مهاجرت در سایر مناطق برقرار خواهد بود.
4) ا حیای (سبک مورد استفاده در) افغانستان. بیش از یک سال از بمباران داعش با بیش از 12هزار حمله هوایی ائتلاف می‌گذرد و این (گروه تروریستی) گرچه ضعیف شده اما شکست نخورده است. شورشیان ضداسد نیز که با حملات روسیه مواجهند موانعی پیش‌رو دارند اما همچنان احتمال سازگاری و اثرگذاری آنها وجود دارد. حتی اگر روسیه بتواند فشار شورشیان بر سرزمین‌هایی که تحت کنترل دولت سوریه باقی مانده را معکوس و یا پراکنده نماید، شورش‌ها تداوم خواهد داشت.
باتوجه به اینکه ایالات‌متحده نمی‌تواند حملات هوایی روس‌ها را متوقف سازد اما می‌تواند حمایت خود از نیروهای شورشی را افزایش دهد. پادشاهی‌های خلیج‌فارس که هم‌اکنون در حال حمایت از شورشیان هستند احتمالا برای تشدید حمایت‌های خود نیز متقاعد می‌شوند. هدف ساده است: ارائه تسلیحات و مهمات بیشتر به شورشیان و پذیرش این مساله که تعدادی از این تسلیحات در نهایت در اختیار گروه‌های جهادی _با این امید که بدست داعش نرسد_ قرار می‌گیرد.
5) مهار. آغازگر چنین گزینه‌ای این فرضیه است که ایالات‌متحده در حال محدود نمودن اهداف خود در عراق و سوریه و محدود نمودن توانایی خود در شکل‌دهی به رویدادها در این دو کشور بدون بهره‌گیری از ابزار نظامی محسوس می‌باشد. سوال اینجاست که آیا مردم آمریکا که از کمپین بمباران علیه داعش که تاکنون تلفاتی (از ارتش آمریکا) نداشته هنگامی که این ائتلاف وارد جنگ با تمامی تبعات آن شود نیز به حمایت خود ادامه می‌دهند؟
در این گزینه، ایالات‌متحده همچنان به بمباران‌های خود ادامه می‌دهد چرا که داعش و جبهه‌النصره تهدیدی مستقیم برای منافع ملی آمریکا محسوب می‌گردد و همزمان از جنگجویان کردی که از سرزمین خود در برابر داعش دفاع می‌کنند، حمایت می‌نماید. این حمایت نه به شکل استفاده از نیروهای زمینی بلکه با ایجاد پناهگاه‌های امن یا مناطق پرواز ممنوع بوده که حمایت قابل‌توجهی برای سایر شورشیان سوری نیز محسوب می‌شود. این اقدام همچنین سرمایه‌گذاری بزرگی برای برکناری بشار اسد به شمار می‌آید.
در عوض، ایالات‌متحده می‌تواند آنچه بعنوان دوره محتاطانه عمل نامیده می‌شود، دنبال کند؛ درگیری خود را در جنگی داخلی که نه تنها نمی‌تواند آن را حل و فصل کند بلکه بدتر نیز کرده است، محدود نماید. ماموریت اصلی آمریکا کمک به متحدان منطقه‌ای بخصوص اردن و عربستان سعودی در جهت جنگ موجود و دفاع از آنها می‌باشد. ظهور پرچم سیاه داعش بر فراز مکه می‌تواند شروع درگیری طولانی‌مدت تمدن‌ها باشد. کمک به همسایگان (همسایگان سوریه) همچنین به معنای اختصاص منابع بیشتر به پناهجویان است. این رویکرد به سیاست فعلی واشنگتن نیز نزدیک‌تر است.
نویسنده در انتها خاطرنشان کرد: سیاستمداران امروز و مورخان فردا اینگونه استدلال خواهند کرد که بزدلی و انفعال آمریکا عامل ناآرامی کنونی بوده و خلائی را برای ورود روسیه ایجاد کرده است.
انتهای پیام/ق
