درد دل های مادر آخرین شهید فتنه 88

از تماس رسانه های خارجی با خودشان می گوید و ابراز تعجب می کند از اینکه چطور شماره آن ها را به دست می آورند. از کاغذبازی ها خسته شده و رفت و آمدهای اداری غم فرزند شهیدش را دوباره تشدید می کندو یاد روزهای بستری بودن علیرضا در بیمارستان می افتد و تحمل شرایط حالا دیگر برایش سخت تر از گذشته شده است. بچه های علیرضا را که می بیند، یاد او می افتد. نگران است از اینکه حقوق این بچه ها را نتواند بگیرد.

می گویند اصلاً فتنه ای وجود ندارد که شهیدی داده باشد/ناراحتیم که «علیرضا» را فراموش کردند

مادر آخرین شهید فتنه 88 می گوید: پسرم به نظام، رهبری و جمهوری اسلامی اعتقاد خالصانه ای داشت. بسیار متدین بود. برای همین قبول کرد به خاطر دفاع از نظامی که به آن تعلق دارد و مقابله با فتنه ای که به راه انداخته بودند، اقدامی کند. الان جوری صحبت می کنند که انگار اصلاً فتنه ای وجود نداشته که شهیدی وجود داشته باشد. این ما را خیلی ناراحت کرده است. خیلی ناراحتیم که «علیرضا» را فراموش کرده اند.

جانباز 75 درصد سپاه بود اما بنیاد شهید بیشتر از 40 درصد به او نداد

او ادامه داد: علیرضا چهار سال طول کشید تا به بنیاد شهید ثابت کند که جانباز است. او جانباز 75 درصد سپاه بود. اما بنیاد شهید وضعیت او را قبول نکرد و بیشتر از 40 درصد به او جانبازی نداد. الان خیلی ها هم منکر شهادت او شده اند. من می گویم اگر شهید نیست چرا او را در قطعه شهدا دفن کرده اند؟ چرا وقتی قرار بود از نام او استفاده ای بشود، در بوق و کرنا اعلام شد؟ خبرسازی شد؟ اما الان دیگر از وضعیت خانواده اش خبری نمی گیرند و هنوز شهادت او مورد تایید قرار نگرفته است. مدت هاست دارند می گویند باید بررسی شود، باید از همه برگه های بیمارستانی و ... کپی بگیرید. ما را در این کاغذبازی ها گیر انداختند.

مادر شهید ستاری از روزهای بستری شدن شهید علیرضا ستاری خاطراتی دارد. او که اکنون به خاطر پیگیری برخی مسائل مجبور به رفت و آمد به بیمارستان محل بستری فرزند شهیدش است، می گوید: وقتی علیرضا بستری بود من هر روز پشت در بیمارستان در بدترین حال، منتظر یک خبر از سلامتی اش بودم. روزهای بسیار سختی را پشت سرگذاشتم که هیچ مادری نمی تواند در برابر فرزندش آن را تاب بیاورد. اما من به خاطر یک لحظه سلامتی علیرضا، تمام آن شرایط را تحمل می کردم. فضای بیمارستان این روزها حال مرا بیشتر از آن ایام بد می کند همه خاطرات تلخ را به یادم می آورد. مثل شکنجه است که داخل بیمارستان راه بیفتم و از اسناد و مدارک پزشکی اش کپی بگیرم. آن روزها جلوی چشمانم زنده می شود. ولی با همه این اوصاف این کارها را کردم روزهای بسیاری را رفتم و برگشتم.

بغض در گلویش تاب خورده و می گوید: آنقدر روحم از تداعی خاطرات بیمارستان علیرضا اذیت می شد که تا مدت ها حالم دگرگون بود. ولی هیچ کس آنطور که باید کمک نکرد. از پرونده با قطر 10 سانتی متری علیرضا به من فقط از 30 برگه کپی دادند. به خودم که نمی دهند هیچ کسی هم جز خودمان تا به حال نرفته که ببیند مشکل اش چه بوده و چرا به این وضع رها شده است.

چهارسال طول کشید تا به بنیاد ثابت کند جانباز است

«علیرضا به دلیل درگیری های سال 88 و حملاتی که به او شده بود، صورتش آسیب زیادی دیده بود و این آسیب، یک آسیبب معمولی نبود.» خانم محمدعلی با بیان این سخن ادامه می دهد که علیرضا برای ادامه زندگی اش ناچار بود عمل کند. اما در گفتاری عجیب به ما می گویند آن عمل، عمل زیبایی بوده است! هرکس وضعیت علیرضا را می دید متوجه می شد این عمل، اصلاً برای زیبایی نبوده است. هیچکس برای بررسی، سراغ پرونده علیرضا نیامد. علیرضا چهارسال طول کشید تا کارت جانبازی اش را بگیرد و به بنیاد شهید ثابت کند که جانباز است. کسی که قهرمان جودو، قهرمان بوکس، قهرمان کاراته و کشتی است وقتی این مشکل برایش پیش آمد مشت مشت قرص اعصاب و روان مصرف می کرد و 20 درصد هم مشکل اعصاب و روان پیدا کرده بود.

حتی نخواستند فیلم او را که از صدا و سیما پخش شد نگاه کنند و ببینند مشکل او چه بوده است. می گفتند او برای زیبایی خودش را عمل کرده اما کسی با شرایط و وضعیت جانبازی او برای چه باید برای زیبایی عمل کند؟ کدام عقل سلیمی این را می پذیرد؟ معده اش به خاطر قرص های زیادی که مصرف می کرد دچار مشکلات عمده شده بود. کسی که قرص اعصاب روان مصرف می کند خوابش زیاد می شود و اشتهایش بالا می رود علیرضا اینطور شد و دیابتش هم بالا رفت. گاهی قند خونش روی 500 می رفت و در بدترین شرایط بستری می شد.

بچه های علیرضا نه پول دارند نه پارتی/ فراموش شدن او ظلمی درحق همه شهدای فتنه است

اشک از چشمانش غلط می خورد و ادامه می دهد: علیرضا دو سال نتوانست دخترش را ببوسد. وقتی دخترش راه می رفت از اینکه نمی تواند او را مثل سابق داشته باشد، متشنج می شد. وقتی جانباز شد دخترش چهارساله بود. بچه اش دیگر کسی را جز خدا ندارد. نه پولی دارد، نه پارتی که دنبال کارهای نیمه تمام پدرش باشد. فراموش شدن علیرضا ظلمی در حق همه شهدای فتنه است.

علیرضا جواز دفنش هم صادر شده بود اما دوباره برگشت

وی با اشاره به اینکه علیرضا وقتی مورد ضرب و شتم قرار گرفت، علائم حیاتی اش را از دست داده بود، افزود: دکتر برای او جواز دفن هم صادر کرده بود. حتی علیرضا این برگه را در مصاحبه ای که از تلویزیون هم پخش شد نشان داد؛ برگه جواز دفنش را به دست داشت. به خاطر ضربه ها و شدت مجروحیت علیرضا از دنیا رفته بود اما دوباره برگشت. علیرضا از شدت ضربات صورتش قابل تشخیص نبود.

مسیح علی نژاد و VOA فشار می آوردند/گفتم نمی گذارم این مسأله به ضرر نظامم تمام شود

مادر شهید ستاری در خصوص تماس های مکرر مسیح علی نژاد توضیحاتی داد و گفت: مسیح علی نژاد چندین بار به من زنگ زد که شما به من گزارشی بدهید می گفت من می دانم نظام طرفدار حمایت از پسر شما نیست. شما فقط یک گزارش ساده برای ما بفرستید. وقتی خودش را معرفی کرد من جوابش را ندادم. من به رهبر و نظامم انقدر علاقه دارم که هیچ وقت نمی گذارم این مسأله به ضرر کشور تمام شود. شبکه VOA فیلم کتک خوردن علیرضا را پخش کرد. می گفت بیا این طرف ما حمایتت می کنیم. من می دانم این ها می خواهند از آب گل آلود برای خودشان ماهی بگیرند. دولت مردان ما نباید بگذارند این اتفاق بیفتد. باید راه را ببندند. این ها شماره ما را از کجا دارند؟ با ما تماس می گیرند و می گویند تو گزارشی بده و ما اطلاع رسانی می کنیم.

از بنیاد شهید چیز زیادی نخواستیم

وی با اشاره به اینکه ما از بنیاد شهید چیز زیادی نخواستیم، می گوید: فقط خواستیم خواسته های بچه های کوچک علیرضا تأمین شود. الان هزینه های این بچه ها از کجا باید تهیه شود؟ نوه های من چرا نباید حقوق خودشان را داشته باشند؟ نازنین کلاس دوم و امیرعباس کلاس چهارم است. خیلی سراغ پدرشان را می گیرند. تحمل این ها برایمان کافی نیست؟

مادر شهید ستاری با اشاره به خصوصیات اخلاقی فرزندش تصریح کرد: علیرضا خیلی پاک و روراست بود. باحیا و بی شیله پیله بود. کارهای زیادی انجام داده بود که بعد از شهادتش ما تازه به آن پی می بردیم. مثلا اینکه حقوقش را به چه کسانی می داده یا از چه کسانی دلجویی می کرده است. علیرضا به حضرت زهرا(سلام الله علیها)، سیدالشهدا(علیه السلام) و حضرت ابوالفضل(علیه السلام) ارادت بسیاری داشت. به ما گفتند علیرضا در ایام عید و تابستان به تفحص می رفت تا شهیدی پیدا کند. می گفتند همیشه اولین نفر علیرضا بود که بیدار می شد و سراغ کار می رفت.

او ادامه می دهد: از شهیدی انگشتر پیدا کرده بود انقدر میان خانواده های شهدا در شهرستان ها گشت تا خانواده صاحب انگشتر را پیدا کرد. آن خانواده شهید هم همان انگشتر را به علیرضا هدیه کردند. علیرضا شعر هم می گفت برای امام حسین(علیه السلام). برای حضرت ابوالفضل(علیه السلام) و حضرت زهرا(سلام الله علیها) شعر می گفت. این ذوقش هم از علاقه زیادش بود. یکی از فرماندهان به او گفته بود برای امیرالمؤمنین هم شعر بگو او گفته بود شعر گفتن برای حضرت علی(علیه السلام) خیلی سنگین و سخت است. سه روز بعد از شهادت علیرضا یکی از دوستانش آمد و به ما گفت: من، سید را در خواب دیدم که به شانه ام می زد و مرا با اسم خطاب می کرد. می گفت اینجا آقا می گوید و من می نویسم.

علیرضا در همان قطعه ای دفن شد که شهدایش را خودش تفحص کرده بود

مادر آخرین شهید فتنه 88 می گوید: علیرضا در قطعه 50 شهدا به خاک سپرده شد. بالای سر مزار علیرضا چند شهید گمنام هستند که بعضی شان را خود علیرضا در تفحص پیدا کرد. به گروهی که برای تدفین شهدا می آمدند گفته بود دوست دارم مرا هم در همین قطعه 50 شهدا دفن کنید.

او از آرزوی جمع زیادی از مردم ایران می گوید که آرزوی علیرضای شهید هم بوده است. خانم محمدعلی می گوید: پسرم آرزو داشت قبل از شهادتش حضرت آقا را هم ببیند. علیرضا از 12 سالگی بسیجی بود دوست داشت به عنوان یک بچه بسیجی ساده ایشان را زیارت کند. می گفت حتی همین که آقا را از دور ببینم این دیدار تسلای همه دردهای من است. ای کاش اقدامی صورت می گرفت تا ما هم بتوانیم به دیدار مقام معظم رهبری برویم اما تا وقتی علیرضا زنده بود این آرزویش به اجابت نرسید.

انتهای پیام/