شمانیوز گزارش می‌دهد؛
چرا تلویزیون مانند گذشته مردم را نمی‌خنداند؟
مدت‌هاست که صداوسیما در ساخت سریال‌های طنز همانند گذشته کم‌رمق شده است و این مشکل ریشه در چند علت دارد که باید هرچه سریع‌تر به این دلایل رسیدگی شود تا مخاطبان همانند گذشته از دیدن رسانه ملی لذت ببرند.
به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر پایگاه خبری و تحلیلی شمانیوز، مدت‌هاست که جای خالی برنامه‌های طنز یا سریال‌های کمدی در کنداکتور شبکه‌های مختلف صدا و سیما خالی است تا همانند یک دهه گذشته مردم خسته از مشکلات معیشتی و اقتصادی را به معنای واقعی کلمه بخنداند.
مردمی که از صبح تا شب در تکاپو و تلاش برای به دست آوردن روزی خود هستند به این امید شب‌ها به خانه باز می‌گردند که شاید تلویزیون تا برای یکی دو ساعت آنها را واقعاً از قید و بند مشکلات اقتصادی برهاند، اما وقتی پای شبکه‌های رسانه ملی می‌نشینند، با برنامه‌های طنزی روبه‌رو می‌شوند که نه‌تنها آنها را نمی‌خنداند، بلکه از بی‌محتوایی این برنامه‌ها به مرور خسته می‌شوند.
واقعاً چه شده که امروز از رسانه ملی فیلم‌ها و سریال‌های کمدی که مانند برنامه‌های طنز در گذشته در خاطره‌ها باقی بماند، پخش نمی‌شود؟ چرا رسانه ملی هر چه تلاش می‌کند تا مردم را بخنداند ولی موفق نمی‌شود؟ یا اینکه چرا فوق لیسانسه‌ها و امثال این سریال‌های طنز همانند کمدی‌های یک دهه گذشته فاخر و به یادماندنی نیستند؟
در واقع اگر بخواهیم به چرایی فقدان آثار طنز ماندگار همچون گذشته مانند «ساعت خوش»، «زیر آسمان شهر»، «بدون شرح» و «پاورچین» در حال و هوای این روزهای تلویزیون بپردازیم چندین علت را می‌توان نام برد و بررسی کرد.
*سود بالای نمایش خانگی در مقایسه با تلویزیون
شاید این روزها نمایش خانگی را بتوان رقیب سرسخت تلویزیون دانست. در واقع سود بالای نمایش خانگی یکی از دلایلی است که باعث می‌شود تا سازندگان، تلویزیون را رها و به سمت تولید آثار برای نمایش خانگی حرکت کنند.
کارشناسان حوزه سینما و تلویزیون معتقدند که تهیه‌کنندگان در تلویزیون با دقیقه‌ای 4 میلیون تومان آثار طنز تولید می‌کنند، اما این رقم در نمایش خانگی به 20 میلیون تومان در هر دقیقه هم می‌رسد.
دلیل محدودیت بودجه تلویزیون به این خاطر است که هزینه‌های رسانه ملی از بیت‌المال تأمین می‌شود و برای خود حساب و کتاب دارد؛ بنابراین طبیعی است در شبکه نمایش بازیگران، کارگردانان و تهیه‌کنندگان نمایش خانگی را به تلویزیون ترجیح دهند.
*تکرار و تقلید
در زمانه‌ای که رسانه‌ها فراوان هستند، اگر تلویزیون بتواند جذابیت ایجاد کند، قدم اصلی را برای تحقق اهداف خود برداشته است.
اما متأسفانه صداوسیما به همان سبک گذشته سریال تولید و پخش می‌کند، البته تلاش‌هایی برای نوآوری صورت می‌گیرد، اما بیشتر کپی‌برداری از نمونه‌های خارجی است و کمتر خلاقیتی در آن دیده می‌شود.
از سویی این سریال‌ها به نوعی تکراری و کلیشه‌ای هستند و به همین دلیل جذابیت قبل را برای مردم ندارند، البته فقط موضوع و شکل داستان تکراری نشده، بلکه نوع کمدی نیز تکراری شده است؛ یعنی نوآوری در هر دوره‌ای در کارهای کمدی تلویزیون و سینما ضروری است، اگر به تکرار برسد بیننده استقبال نمی‌کند.
*فقدان کمدین‌های خلاق
امروز صنعت تولید محتواهای طنز در ایران با مشکل کمبود کمدین‌های خلاق مواجه است؛ یعنی افرادی که اکنون کمدی باارزش، قابل دفاع و مخاطب‌پسند بسازند که اندیشه‌ورز هم باشد و مخاطب را به فکر وادارد، معدود هستند.
کارشناسان دلیل این امر را مرتبط با فقدان آموزش‌های لازم در دانشگاه‌ها می‌دانند و توصیه می‌کنند که دانشجویان رشته های مرتبط با ادبیات نمایشی و فیلمنامه‌نویسی، مبحث کمدی به خوبی آموزش ببینند و نیز در آموزش‌های تئوری و عملی واحد دانشگاهی کمدی‌نویسی تدریس شود.
*حمایت کمرنگ اسپانسرها از برنامه‌های طنز تلویزیونی
در گذشته اسپانسرها به سراغ مدیران و تولیدکنندگان تلویزیون می‌آمدند اما امروز تلویزیون به سراغ اسپانسرها می‌رود. مشکل بودجه در همه جای دنیا وجود دارد، ولی عدم مدیریت صحیح بر مشکلات، آنها را به بحران تبدیل می‌کند.
متأسفانه امروز تهیه‌کنندگان طنزهای تلویزیونی اسپانسرهای قوی ندارند و تهیه‌کنندگان مجبور هستند برای تولید یک محصول طنز، تَن به اسپانسرهای ضعیف بدهند و به تبع آن به اصطلاح تهیه‌کننده برای کاهش هزینه و جلب نظر همین اسپانسر هم مجبور است از هزینه خود بکاهد.
البته ناگفته نماند اسپانسرهایی هم هستند که پولشان از پارو بالا می‌رود و حاضرند بر روی محصولات طنز سرمایه‌گذاری کنند، اما برای این کار گاهی شرط می‌گذارند که اهالی سینما و حرفه‌ای‌های این صنعت آن را نمی‌پسندند و آن شرط این است که اسپانسر می‌گوید چه طنزی باید ساخته شود؛ یعنی چون اسپانسر پول و سرمایه دارد حق خود می‌داند که او اعمال نظر کند؛ در صورتی که حوزه سینما و تلویزیون تخصصی است و باید اهل فن نظر دهند نه اسپانسر؛ چون حامی مالی باید فقط به یک چیز فکر کند و آن کسب سود در قبال سرمایه‌گذاری است نه چیز دیگر.
