ملی‌پوش دوچرخه‌سواری: نگاه فدراسیون حمایتی نیست
نخستین دختر مدال‌آور ایرانی در مسابقات دوچرخه‌سواری کوهستان قهرمانی آسیا گفت: نگاه کادر فنی فدراسیون دوچرخه‌سواری حمایتی نیست و در مسیر حضورم در مسابقات بین‌المللی مانع تراشی می‌کنند.
به گزارش خبرنگارشمانیوز وبه نقل از ایرنا: فرانک پرتوآذر، دختر دوچرخه سوار ایرانی است که موفق شد رویاهای خود را با کسب مدال برنز در مسابقات قهرمانی آسیایی فیلیپین ٢٠١٨ محقق سازد. وی اولین زن ایرانی دارنده مدال در مسابقات قهرمانی آسیا در دوچرخه سواری کوهستان است.
رکابزنی که در گفت و گو با ایرنا از آرزوهایش و مشکلاتی که تاکنون در مسیر موفقیت او قرار داشته و نیز از تجربه نخستین حضور خود در بازی های آسیایی جاکارتا ٢٠١٨ سخن گفته است.
در متن زیر مشروح گفت و گو با «فرانک پرتوآذر» را می‌خوانیم:
چگونه به دوچرخه‌سواری علاقه‌مند شدی؟
دوچرخه‌سواری را همواره دوست داشتم و تا ۱۰ سالگی رکاب می‌زدم. با توجه به شرایط جامعه تا ۱۹ سالگی دوچرخه‌سواری نکردم تا اینکه دانشگاه، کلاس دوچرخه سواری برگزار کرد و در محوطه دانشگاه تمرین کردم. در آن زمان دوچرخه نخریدم و تا یکسال و نیم با دوچرخه برادرم رکاب می‌زدم که از کار افتاده بود.
نام اولین باشگاهی که عضو شدی چه بود؟
از ۹۴ تا ۹۶ عضو باشگاه نیکران موتور بودم که در آن مدت حمایت خوبی از ما شد اما به دلیل شرایط اقتصادی و بی برنامگی‌ها در ان زمینه ادامه ندادند.
آخرین دوچرخه ای که خریدی چه قیمیتی بود؟
با توجه به اینکه برند دوچرخه‌ها خارجی است، باید هزینه زیادی را صرف خرید آن کنیم. ۴۵۰۰ یورو قیمت آخرین دوچرخه‌ای بود که یکسال و نیم پیش خریدم.
چگونه این دوچرخه را تهیه کردی؟ خودت به خارج از کشور رفتی یا کسی برای تو خرید؟
با کمک مربی خارجی در تیم حرفه‌ای دوچرخه‌سواری در سوییس این دوچرخه را تهیه کردم. برای خرید این دوچرخه خیلی داستان‌ها وجود داشت.
چه داستانی؟
بابت پرداخت هزینه‌ها و به دلیل بالا رفتن قیمت ارز، قیمت یورو بالا رفت و شرایط خیلی سختی پیش آمد تا هزینه را دوچرخه را بپردازم چون حامی مالی نداشتم.
از فدراسیون کمک نخواستی؟
پس از آنکه از بازی‌های آسیایی جاکارتا بازگشتم، خسرو قمری رییس فدراسیون دوچرخه سواری به رسانه ها اعلام کرد که با کمک‌هزینه خرید دوچرخه موافقت کرده است. باقی آن را خود پرداخت کردم و از کل استان فارس برای خرید آن کمک گرفتم.
برای خرید تجهیزات چقدر هزینه می‌کنی؟
دوچرخه‌سواری از ۲ سال گذشته جزو گران‌ترین رشته های ورزشی شده است و چرخ‌های ما خیلی دچار استهلاک می‌شود و هزینه های خرید آن و تجهیزات دیگر کم نیست. در این مدت بسیاری از دوچرخه‌سواران به دلیل آنکه از پس هزینه‌ها برنمی‌آمدند، انگیزه حضور در این عرصه را از دست دادند و توان مالی برای ادامه دوچرخه‌سواری ندارند.
در فدراسیون حقوقی به تو تعلق می‌گیرد؟
خیر. تاکنون دستمزدی دریافت نکردم.
در مسابقات قهرمانی آسیا فیلیپین در اردیبهشت ۹۷ موفق به کسب مدال برنز شدی، فدراسیون پاداشی برای تو در نظر گرفت؟
پس از کسب مدال برنز در مسابقات آسیایی، باید پاداش مصوب وزارت ورزش و جوانان به من تعلق می گرفت که هنوز آن را دریافت نکردم. همچنین فدراسیون هم باید پاداش ارزی را هنگام قهرمانی به من اعطا می کرد اما با توجه به شرایط اقتصادی آن هم به من تعلق نگرفت.
به مردان پاداش یا دستمزدی دادند؟
فکر نمی‌کنم به مردان رکابزن ما هم پاداشی تعلق گرفته باشد و دستمزدی از فدراسیون دریافت نمی‌کنند اما در باشگاه ها حقوق مردان و زنان متفاوت است.
در باشگاه نیکران موتور چقدر دستمزد دریافت می‌کردی؟
در آخرین دستمزدی که به عنوان نفر اول ایران در دوچرخه سواری کوهستان دریافت کردم، سه میلیون تومان کمتر از مردان به من پرداخت شد.
در قیاس با دیگر ماده‌ها، وضعیت مدال آوری در ماده کوهستان را چگونه ارزیابی می‌کنی؟
اگر تاریخ مسابقات کوهستان را بررسی کنیم، مدال‌آوری در بخش زنان، نسبت به مردان بیشتر بوده است. مردان نیز به دلیل سابقه فعالیت بیشتر در پیست و جاده نتیجه بهتری گرفته‌اند. رشته کوهستان در ایران جدید است و حتی رشته جاده و پیست در بخش زنان نیز قدمت بیشتری دارد تا رشته کوهستان که از ۹۳ فعالیت آن در ایران آغاز شده است. هر چیزی زمان‌بر است و هیچگاه موفقیت یک شبه اتفاق نمی‌افتد و باید سرمایه گذاری کرد. دوچرخه‌سواری کوهستان سابقه خوبی در عرصه برون مرزی دارد. می‌توان بررسی کرد که در سال ۹۳ کجای آسیا قرار داشتیم و اکنون جزو قدرت‌های این ماده در قاره کهن محسوب می‌شویم.
قدرترین حریف شما در آسیا و در جهان چه تیم‌هایی هستند؟
چین قدرترین حریف ما به شمار می رود زیرا مدت‌هاست که در این رشته سرمایه‌گذاری کرده است. در جهان نیز کشورهای سوییس، فرانسه، آمریکا و کانادا بهترین کشورها در ماده کوهستان هستند.
دوچرخه‌سواری کوهستان ایران ظرفیت المپیکی شدن را دارد؟
المپیکی شدن دور از دسترس نیست و رسیدن به المپیک حتی برای من رویایی نخواهد بود. لازمه رسیدن به آن، تصمیم برای دستیابی و تلاش در این عرصه در قالب برنامه‌های چهارساله و هشت ساله است. باید سرمایه‌گذاری و برنامه‌ریزی بلندمدتی صورت پذیرد. در بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ توکیو حضور نداریم و از الان باید برای المپیک ۲۰۲۴ برنامه ریزی شود.
فدراسیون تاکنون در برنامه‌ریزی موفق عمل کرده‌است و از برنامه‌های برون‌مرزی فدراسیون راضی هستی؟
نتایج مسابقات برون مرزی، نشان دهنده عملکرد فدراسیون است و به عنوان عضوی از دوچرخه‌سوارهای کوهستان و در بخش زنان که اولین مدال این ماده را دریافت کردم، پیشرفت خوبی در این عرصه داشتم.
چه رتبه‌ای در رده‌بندی جهانی داری؟
رتبه من ۱۵۱ است. امتیاز المپیک براساس حضور در مسابقات کشوری یا قهرمانی آسیا گرفته می‌شود و یک سهمیه المپیک به آسیا اختصاص داده شده که آن هم نصیب مدال آور طلای قاره کهن می‌شود. متاسفانه سهمیه گرفتن در رشته ما سخت است.
نظرت درباره لژیونر شدن «سمیه یزدانی» چیست؟ چه بستری برای این امر باید برای زنان ایران فراهم شود؟
برای وی آرزوی موفقیت می‌کنم. باعث خوشحالی است که زنان ایرانی هم می‌توانند لژیونر شوند و به موفقیت دست یابند. لژیونرشدن بستگی به نوع هدف و برنامه‌ریزی دارد. برای عضویت در یک باشگاه خارجی باید به مسابقات بیشتری برویم تا دیده شویم.
کادر فنی خوبی برای پشتیبانی از تیم‌های ملی دوچرخه‌سواری داریم؟
مثل تمام ورزشکاران حرفه‌ای کادر تیم خود را دارم و از کمک آنها برای پیشرفت بهره می‌برم. اما نوع رفتارهای کادر فنی فدراسیون حمایتی نیست و مانع‌تراشی می‌کنند. عملکرد و جایگاه من در آسیا مشخص است و با وجود نتیجه ای که گرفتم هنوز کادر فنی گاهی در شک و شبهه قرار دارد و بدنبال عدم اعزام من به مسابقات بین المللی هستند. این مانع‌تراشی‌ها روی عملکرد ما تاثیر می‌گذارد. کادر فنی برای تیم ملی است و نه فقط برای یک ورزشکار.
کادر فنی روی حضور یا عدم حضورت در تیم ملی در حال تصمیم‌گیری است؟
خیر، تا آخرین مسابقه ای که در سال ۲۰۱۹ برگزار شد، عضو تیم ملی بودم و در آخرین مسابقات قهرمانی آسیا هم مدال گرفتم. همه تلاشم را برای سربلندی نام ایران انجام می‌دهم. همچنین انتقادها برای عدم حضورم در مسابقات داخلی نیز بسیار شد زیرا این رقابت‌ها در مسیرهای فنی برگزار نمی‌شود و به همین دلیل شرکت نمی‌کنم. اولویتم حضور در مسابقات خارجی است تا امتیاز رده‌بندی کسب کنم اما مسابقات داخلی پاداشی ندارد و در ضمن به دلیل نبود حامی مالی و هزینه بالای خرید لوازم دوچرخه در این رقابت‌ها شرکت نمی‌کنم. مسابقات قهرمانی کشور امتیاز جهانی دارد که هر سال حضور می‌یابم و به مقام نخست دست می‌یابم.
