حمایت جالب علی دایی از مزدک میرزایی
علی دایی در اقدامی پسندیده با کودکان معلول بیمارستان نورافشار تهران دیدار و گفتگو کرد.
به گزارش شمانیوز به نقل از خبرورزشی ، علی دایی اسطوره فوتبال ایران، ۱۴ مردادماه ۹۸ به بیمارستان نورافشار واقع در خیابان خدارحمی کاشانک تهران رفت تا از این مجموعه عظیم که بخش عمده‌ای از خدماتش به صورت رایگان و خیریه در اختیار بیماران قرار می‌گیرد بازدید کند. در حاشیه دیدار علی دایی با کودکان معلول در بیمارستان نورافشار او صحبت‌های جالبی را مطرح کرد و گفت: همیشه آدم وقتی به جایی مثل بیمارستان می‌آید تازه قدر سلامتی و عافیت خود را می‌داند و قدر نعمت‌هایی که خدا داده را متوجه می‌شود. به نظرم انسان‌ها خیلی ناشکر هستند و تازه وقتی به چنین مکان‌هایی مراجعه می‌کند می‌فهمد خدا چه لطفی به آن‌ها کرده است. ان‌شاالله همه بیماران زودتر شفا پیدا کنند و چنین جا‌هایی کمتر رفت‌وآمد داشته باشد.
آقای گل فوتبال جهان قصد دارد به زودی به پابوس امام حسین (ع) برود. او در همین خصوص گفت: خیلی وقت است که دلم تنگ شده بود و سه، چهار سال آرزوی دوباره رفتن به پابوس آقا را داشتم که فوتبال اجازه نمی‌داد و حالا فرصت خوبی است تا این کار را انجام دهم.
دایی در خصوص گرفتن دکترای افتخاری بیزینس هم گفت: جا دارد تشکر کنم از کسانی که تو ایران نیستند ولی عاشق ایران هستند و سرمایه‌های خود را آورده‌اند و دارند در ایران کار و اشتغال‌زایی می‌کنند. من از اول دکتر به دنیا آمده بودم (خنده) ولی جدا از شوخی لطف کردند یک دیپلم افتخار لطف کردند و به من اهدا کردند.
دایی در پاسخ به این سؤال که شما را با منش پهلوانی تختی مقایسه می‌کنند و از این موضوع خوشحال هستید، پاسخ داد: خیر. دوست ندارم چنین لقبی به من بدهند، چون همیشه حس کردم وظیفه‌ام است و ما همه در مقابل جامعه دین داریم. من کار شاقی نکردم و تنها وظیفه خودم را انجام دادم. کاری نکردم که بخواهم به من لقب بدهند یا با شخصی مقایسه شوم.
شهریار فوتبال در پایان در خصوص رفتن مزدک میرزایی از ایران هم گفت: هر کس صلاح زندگی خودش را در نظر می‌گیرد و نمی‌توانم به او خرده و یا ایراد بگیرم و بگویم بد کاری کرده یا نه. مزدک برای زندگی اش این تصمیم را گرفته ولی من با اینکه شرایطتش را هم دارم و می‌توانم بروم ولی نمی‌توانم از این مملکت دل بکنم. عاشق آب و خاک و این مردم هستم و این مسائل جزو زندگی من شده و با آن کنار آمده‌ام و حتی یک دقیقه هم برای رفتن فکر نمی‌کنم و دست خودم هم نیست.
