زندگی واقعی «ترانه» سینمای ایران ! + تصاویری از همسرش

به گزارش خبرنگار شبکه مردمی اطلاع رسانی(شمانیوز)،ترانه علیدوستی این روزها بعد از گذشت ۱۰ سال از اکران «من ترانه ۱۵ سال دارم» دوباره با فیلمی از رسول صدر عاملی («زندگی با چشمان بسته») روی پرده سینماها خودنمایی می کند. اما زندگی او بر خلاف آخرین فیلمش، غمگین نیست؛ حمید علیدوستی و همسرش زوج عاشق و معشوق سفرهای خانوادگی تیم «هما» بودند و «ترانه» دختر یك ساله شان در آغوش دوستان دست به دست می شد. همه این كودك دوست داشتنی را با آن لبخند شیرین اش دوست داشتند. حمید علیدوستی یك هافبك چپ بود كه شاید قبل از ورودش به تیم هما سالی ۲،۳ گل بیشتر نمی زد. اما با ورد به هما، همای سعادت بر دوشش نشست و آقای گل ایران و آسیا شد. شادی ازدواج و تولد اولین فرزند او، با شادی موفقیت های پی در پی اش همراه شد و روزهای خوبی را برای خانواده كوچك علیدوستی رغم زد. بچه های هما مسافرت های دسته جمعی زیادی می رفتند و قانون نانوشته ای بین شان بود که همه حتما باید با زن و بچه بیایند. در همین سفرها بود كه عشق و علاقه این خانواده كوچك نگاه حسرت آمیز دیگران را به خود جلب می كرد. مالک ابدی لبخند معصوم حمید علیدوستی عاشق كتاب، موسیقی، فیلم و سینما و بود و شاید به همین خاطر همسری هنرمند و مجسمه ساز را انتخاب كرد. آلمان بودند و حمید در بوندسلیگای ۲ بازی می كرد و اقای گل بود كه یك نفر به خانواده ۳ نفره شان اضافه شد: «ترانه» صاحب یک برادر شد. «پویان» دوست و همراه او در تمام سال های بچگی و نوجوانی و جوانی شد، همدل و هم راز. «ترانه» عشق به سینما و حضور در برابر دوربین را از راه دوری نیاورده بود. پدر، عاشق سینما بود و اتاقی بزرگ پر از فیلم داشت. خیلی از دوستان نزدیكش می گویند که اگر فوتبالیست نمی شد، قطعا به سینما و كارگردانی روی می آورد. او درباره سینما آدمی صاحب سلیقه و نظر بود. «ترانه» اما با موسیقی شروع کرد. در دوره راهنمایی، دو سال به هنرستان موسیقی رفت و کلارینت و پیانو می نواخت. در دبیرستان، رشته تجربی می خواند، اما دلش با درس و کتاب نبود. همین شد که سر از کلاس های بازیگری امین تارخ در آورد. همان سال، رسول صدرعاملی او را صاحب استعداد دید و جسارت به خرج داد و روی این چهره ناشناخته سرمایه گذاری کرد. اولین حضور «ترانه» در برابر دوربین، نقش دختری هم نام و هم سن و سال خودش بود؛ «ترانه پرنیان» محور یکی از بهترین درام های اجتماعی سینمای ایران، «من ترانه ۱۵ سال دارم» بود. وقتی قدم روی سن تالار وحدت گذاشت تا سیمرغ بلورین بهترین بازیگر زن نقش اول بیستمین دوره جشنواره فیلم فجر را دریافت کند، باور این غریبه جوان برای اهالی سینما سخت بود. کسی نمی داند این لبخند شیرین او بود که «ترانه» را خیلی زود به چهره ای محبوب تبدیل کرد یا جوایز متعدد جهانی اش، مثل جایزه بهترین بازیگر زن از پنجاه و پنجمین فستیوال فیلم لوکارنو (سوئیس). چهارشنبه سوری سیاه «ترانه» آزاد و رها بازی می کرد و کسی نگرانش نبود. کسی که حمید علیدوستی و همسرش نگرانش بودند، پویان بود. بیخود نبود که دل مادر همیشه نگران او بود. بی علت نبود که پدر همیشه او را کنترل می کرد. سرنوشت، پایان تلخی را برای او رقم زده بود. «ترانه» سر صحنه فیلمبرداری «چهارشنبه سوری» اصغر فرهادی بود. زندگی عجب بازی های عجیبی دارد. خواهر سر صحنه یکی از تلخ ترین درام های سال های اخیر به نام «چهارشنبه سوری» بود که برادرش قربانی چهارشنبه سوری شد. روزهای بد و سنگین برای خانواده علیدوستی از راه رسید. «ترانه» سر صحنه بود که آن خبر تلخ را شنید. پویان علیدوستی، ۲۵ اسفند سال ۸۳ به خاطر منفجر شدن مواد محترقه در روز چهارشنبه سوری فوت کرد. ترانه که شوکه شده بود، نفهمید که چطور خود را به خانه رساند. امروز وقتی بازی طبیعی و دلنشین او در «زندگی با چشمان بسته» را در برابر حامد بهداد (در نقش برادرش می بینیم) می شود فهمید که چه قدر دل تنگ برادر است. خانواده کوچک علیدوستی دچار بحران شد و «ترانه» برای فرار از فشار و غم به سرعت به صحنه برگشت: «دوست داشتم كه خیلی سریع و به طورخود خواسته سر خودم را با بازی در فیلم گرم كنم و دوباره به گروه پیوستم. در حقیقت یك هفته سر كار نرفتم كه سه روز آن، سه روز اول عید بود كه در هر صورت و بدون هیچ اتفاقی هم آن سه روز تعطیل بود. در واقع من به خاطر این حادثه فقط ۴ روز كار را متوقف كردم. شاید كسی كه هیچ وقت نتواند با این مسئله كنار بیاید، مادرم است. البته نمی توان گفت كه این اتفاق برای چه كسی سخت تر بوده!» حمید علیدوستی و همسرش روزهای تیره و سیاه را صبورانه تحمل کردند تا دوباره کم کم به لطف «ترانه» شان روزهای خوش از را رسید. ترانه علیدوستی و همسرش