فیلم کارگردانان با هم قابل مقایسه نیستند

تبریزی که به بهانه نمایش این فیلم در سینماها مهمان کافه خبر بود، درباره اینکه همواره فیلم‌هایش با «مارمولک» مقایسه می شود،  گفت: «بعضی‌ها در زندگی‌ خود به موقعیتی دست پیدا می‌کنند که به لحاظ مرتبه اجتماعی فاصله چشمگیری با موقعیت قبلی و حتی بعدی خود پیدا می‌کنند. این موقعیت در زندگی آدم‌ها و به ویژه فیلمسازان خیلی خاص و استثنایی است. خیلی از فیلمسازان ایرانی و خارجی را می‌توانید در ذهن داشته باشید که در کارنامه هنری آنان موقعیت‌هایی وجود دارد که به نوعی نقطه عطف است. نقطه‌های عطف در زندگی انسان‌ها معمولا ناگهانی و در یک فرایند نه چندان قابل توضیح به لحاظ علت تمایل اجتماعی رخ می‌دهد که ابر و باد و مه و خورشید و فلک دست به دست هم عامل یک رویداد ویژه استثنایی می‌شوند! من اعتقاد دارم که رابطه‌ای توصیف ناپذیر بین فیلم، فیلمساز و مخاطب وجود دارد که سه راس یک مثلث جادویی را تشکیل می‌دهند که برآیند نهایی قضاوت در مورد فیلم را تعیین می‌کنند و به همین دلیل است که جایگاه و اثرات اجتماعی آن در زمانه‌های مختلف تغییر می‌کند.»

او ادامه داد: «به هر حال این نقطه عطف در مسیر افراد باعث می‌شود که کارهای بعدی‌آنان را نیز تحت تاثیر قرار دهد و اینجاست که آدم‌ها بر سر دو راهی قرار می‌گیرند، یا باید اثر استثنایی خود را در آغوش بگیرند و همراه با ترس ناشی از مقایسه آن با کار بعدی برای همیشه در نقطه عطف ساکن بمانند! و یا باید آن نقطه و اثر را ترک کرده و مسیرتازه ای را برای ادامه حرکت آغاز کنند. این راه نیاز به شهامت دارد و گاهی فیلمسازانی که به این نقطه می‌رسند دچار ترس ناشی از این مقایسه می‌شوند و خودخواسته از ادامه فعالیت منصرف می‌شوند درحالیکه جسارت لازمه ادامه مسیر است. بله دقیقا، فیلمساز باید حرکت و سرزمین‌های مختلفی را تجربه کند، من فکر می‌کنم جزو کسانی هستم که موقعیت پیش آمده برایشان اهمیت بیش از حد ندارد. برخی از منتقدان و طرفداران من می‌گویند که تو «مارمولک» ساختی، این چیه ساختی؟ من می‌گویم اون مارمولک بود و این یک فیلم دیگر است. هر فیلمی در مقطع خاص خودش با احتساب مثلثی که پیشتر گفتم ساخته می‌شود و اگر حالا فیلمی مانند «مارمولک» بسازیم معلوم نیست چه انعکاسی داشته باشد و ممکن است فیلمی کاملا معمولی به نظر برسد تا خاستگاه اجتماعی و شرایط مثلثی لازم را نداشته باشیم اتفاق قابل توجهی رخ نخواهد داد.»

تبریزی با اشاره به فیلم «ما همه با هم هستیم» بیان کرد: «خوب است اشاره کنم که «ما همه با هم هستیم» را رضا میرکریمی می‌خواست خودش بسازد اما در محاسباتش به این نتیجه رسید که این کار را نکند بهتر است، همان اولش به من گفت کمال می‌خواستم فیلم را خودم بسازم اما صادقانه بگویم، می‌ترسم. از نظر من مقایسه فیلم یک کارگردان با سایر فیلم‌هایش کار اشتباهی است، هر فیلم قواعد خاص خودش را دارد. به خصوص آدمی مثل من که در ژانر خاصی محدودش نمی‌شود، تلاش ناموفق منتقدان این بوده است که با اندرز و نصیحت و در لحظه حساس کنونی مرا به مسیر موفق در گذشته بازگردانند و متاسفانه بی‌نتیجه بوده و هیچگاه این اتفاق رخ نداده است.»