حراج اعتبار پرویز پرستویی در گیشه «مطرب»
بازی پرویز پرستویی در نقش شخصیت اصلی فیلم هم اصلاً چشمگیر نیست و مخاطب را غافلگیر نمی‌کند.
دوری 9 ساله از ژانر کمدی
پرویز پرستویی از ابتدای فعالیت هنری‌اش تا سال 87 انتخاب‌های کمدی زیادی داشت و از قضا در آثار قابل توجه و باکیفیتی چون «مارمولک» و «آدم برفی» نیز بازی کرده بود، اما بعد از فیلم «کتاب قانون» به کارگردانی مازیار میری که سال 87 ساخته شد، ناگهان دور فیلم‌های کمدی را خط کشید و به مدت 9 سال در هیچ فیلم طنزی بازی نکرد. پرستویی سال 96 تصمیم گرفت این دوری را جبران کند و با پذیرفتن بازی در فیلم «لس‌آنجلس - تهران» ساخته تینا پاکروان و یک سال پس از آن «مطرب»، به سینمای کمدی بازگشت. فاصله 9 ساله پرستویی از آثار کمدی، باعث شد توجه همه به فیلم «لس‌آنجلس - تهران» که طلسم این دوری را شکسته بود، معطوف شود اما وقتی این فیلم اکران شد، همه امیدها ناامید شد و یکی از بدترین انتخاب های او پس از این 9 سال، به نام «لس‌آنجلس - تهران» ثبت شد. این فیلم مورد توجه منتقدان و مخاطبان قرار نگرفت و در گیشه هم تقریبا 7 میلیارد فروخت که برای فیلمی کمدی با بازی پرویز پرستویی، رقم قابل توجهی به حساب نمی‌آمد.
دومین انتخاب کمدی بد با «مطرب»
سال گذشته خبر حضور پرویز پرستویی در فیلم «مطرب»، دوباره علاقه مندان به سینما را کنجکاو کرد تا منتظر باشند و ببینند نتیجه همکاری مصطفی کیایی با ستارگانی مانند پرویز پرستویی و الناز شاکردوست چه خواهد شد. کیایی کارگردان بدسابقه‌ای نبود، داستان «مطرب» هم می‌گفت که پرستویی قرار است در این فیلم نقش یک خواننده را بازی کند، بنابراین نام فیلم از همان ابتدا تا همین امروز که روی پرده سینماست بر سر زبان‌ها افتاد. اکنون فیلم روی پرده سینما اکران شده و چون از الگوی بسیاری از فیلم‌های کمدی گیشه‌پسند پیروی کرده، از لحاظ فروش موفق بوده است اما خود فیلم به عنوان یک اثر سینمایی، آن‌قدر ضعیف است که می توان آن را در کنار «لس‌آنجلس - تهران» دومین انتخاب بد پرویز پرستویی دانست. در سال‌های اخیر این آثار دستاورد خاصی برای پرستویی نداشته و حتی اعتبار او را به خطر انداخته‌اند. «مطرب» جزو همان دسته از آثار تجاری است که به واسطه فیلم برداری در کشور ترکیه، توانسته محدودیت‌ها را بردارد و چیزهایی را که معمولاً در فیلم‌های دیگر مورد ممیزی قرار می‌گیرد، نشان بدهد، اما یک ژست انتقادی هم به خود گرفته که چندان نتوانسته فیلم را از یک کمدی سرگرم‌کننده و گیشه‌پسند، بالاتر ببرد.
یک نقش فراموش‌شدنی
بازی پرویز پرستویی در نقش شخصیت اصلی فیلم هم اصلاً چشمگیر نیست و مخاطب را غافلگیر نمی‌کند. البته ناگفته نماند شخصیت «ابراهیم خوش‌لحن» به عنوان خواننده شکست‌خورده و بدشانسی که سال‌هاست دربه‌در دنبال گرفتن حق خود از موسیقی است هم در فیلم به درستی پرداخت نشده و ضعف‌های این شخصیت باعث می‌شود او و انگیزه‌هایش برای مخاطب قابل باور نباشد و گاهی حتی دلش به حال او نسوزد. پس از لحاظ کیفیت بازی هم نمی‌توان نقش «ابراهیم» را جزو نقش‌های به‌یادماندنی پرستویی به حساب آورد.
